De grouprap van zondagavond meldde een kans op regen. De fietsers echter hebben ook buienradars en er werden allerlei voorbereidingen getroffen. Het zou echt wel gaan regenen. Bij het laden van de bus deze ochtend kon je zien dat er nog veel onaangeroerde spullen in de koffers zaten. Sommigen hadden ook nog plastic handschoenen gekocht. Plastic is in de mode hier. Anderen hadden het douchekapje over de helm. Zelfs wij Dutchies waren softies met onze bedekte, lange mouwen en regenjack. De bagage vloog als een veertje de aanhanger. De andere hotelgasten wensten ons veel succes.... Het was 10 graden en het regende.

Rustig aan naar de eerste SAGstop. Dat was ons plan maar we kregen het koud en de voeten werden nat ondanks alle vaseline en schoenenhoezen. Dus toch maar een beetje gas geven om op te warmen. Bij de SAGstop vernamen we dat een aantal mensen in de bus waren gestapt en enkele anderen waren niet eens gestart. Vlug een banaan naar binnen en weer door. Op naar Emigrants Pass, 1900 meter noogte. Geen wijdse uitzichten, geen fotomomentjes. Wel koude voeten, koude handen, koude benen, koud onderlijf... veel plaspauzes voorafgegaan door zoekwerk met versteende handen. Naarmate we klommen werden de heuvels langs de snelweg steeds witter. De wind stond goed;de natte klap van de vrachtwagens waaide de weg op en niet over ons heen. Stevig doorklimmen om warm te blijven. Steeds meer sneeuwslurrie op de weg... een sneeuwschuiver kwam voorbij. Op de pas geen stopmomentje maar rillend doorijden een beetje benauwd voor de afdaling. Boven was het -2. Die afdaling had best wat korter mogen zijn. Brrrr... Na een mijl of vijf konden we weer een beetje meetrappen en dat maakt dan veel uit. Je voelt net lijft dan weer komen er vloeit weer klein beetje warmte door de aderen. Handen een beetje opwarmen op de dijen. Die handen zijn gevoelloos maar moeten tenslotte wel beschikbaar blijven voor remmen en schakelen. De 2e SAGstop konden we niet vinden. Was niet erg, doorrijden.... In de verte zagen we de AbB (America by Bicycle) bus voorbij rijden. We hoopten maar dat ze ons gezien hadden. Niet verschijnen op SAGStop is alarmerend voor de organisatie in deze omstandigheden. De weg ging langzaam met wind in de rug naar beneden, naar ons doel, de stad Elko.

In het hotel werden we als helden ontvangen. Iedereen was afgestapt en velen zaten in de lobby op de sleutel van de kamer te wachten. You are beasts. We kregen koffie aangeboden en we werden geholpen naar het zwembad met een goddelijke jacuzzi. Onze heldenpositie hebben wij vrolijk en spetterend over ons heen laten komen. Alsof we de elfstedentocht gereden hadden.

Al met al een mooie dag voor ons maar wel sneu voor onze moedige teamgenoten. Het zit velen van hen niet lekker een stukje te hebben moeten overslaan. De organisatie heeft daar in deze periode nog nooit sneeuw gezien. Het hoort in deze woestijn heet te zijn, heel heet. Jaarlijks valt hier 5 inch neerslag. Dat is vandaag alleen al ruim overtroffen. Goed weer dus voor de woestijnvissen. Het stuifde vandaag niet en de wind hadden we mee. Vooral, we hadden veel geluk want een band vervangen zou onmogelijk geweest zijn. Met een lekke band zouden we dus ook in bus gezeten hebben.

Onze vastbeslotenheid is mooi. Onze lijven zijn ons genadig. De woordenwisselingen waren kort en weinig oecomenisch. Wij gaan naar het koude zoute water aan de andere kant van dit continent.