Het zou heet worden én er was een middagprogramma. Dus werd besloten vroeg op te staan en met het hotel een extra vroeg ontbijt te regelen. We vertrokken daardoor om 6.00 uur, met zonsopgang. Het was heerlijk rustig. De route ging grotendeels naar beneden en liep langs een autoweg. Het was slechts 100km, bergaf, wind in de rug. Wij bereikten een gemiddelde snelheid van 36 km/ uur en waren al ruim voor het warm werd bij het volgende hotel. Onderweg wel wéér een lekke band gehad en bij het er opleggen van deze k-Coninental slaagde ik er in het vel van mijn duim te persen....

De tocht door de bergvlakte was adembenemend wijds en de bekende westernbergmassieven begeleidden ons de hele rit. Nagenoeg geen begroeiïng te zien en veel stoffige rivierbedddingen. Het dorp Green River ligt, hoe verassend, aan de Green River. Het is een klein stadje met veel leegstand maar ook met een interessante historie. Dat hebben we geleerd in lokale museum. Allerlei periodes zijn in korte tijd voorbij gekomen van uraniumwinning tot de teelt van meloenen. Een mooi verhaal is die van John Wesley Powell die eind negentiende met vier houten bootjes de toen nog onontdekte rivier ging verkennen. Een enorm waagstuk. Twee maanden door kolkende canyons. Dit was het laatste stuk van het geromantiseerde wilde westen. De bende van Butch Cassidy en Sundance Kid hield zich hier in de bergen op. Gek idee.

Het middagprogramma betrof het, met busjes, bezoeken van de Arches. Een park, onvoorstelbaar mooi, vol met de meeste bizarre vormen door de natuur gecreëerd. Ik was er stil van, geheel tegen de US-gewoonte in. Hans heeft zijn fototoestel tevoorschijn gehaald wij beleefden een topmiddag. Beelden zeggen meer dan woorden...