Naar huis.

Afscheid nemen van een gedenkwaardige reis, van gedenkwaardige mensen, van gedenkwaardige gebeurtenissen en omstandigheden. Achterom kijken dus. Straks pas weer vooruit kijken.

52 dagen onderweg van San Francisco naar Portsmouth, 13 staten en 3870 mijl (6200 kilometer). Fietsen. 5 lekke banden (slechts), drie kettingen, vier nieuwe remblokjes, 3 nieuwe buitenbanden en een remhendel die vervangen moest worden. Niet gevallen, geen ongelukken. Bijna geheel pechloos dus. Het enige dat ik zeggen dat ik zeggen dat ik wel een paar kilo ben kwijtgeraakt.

Het lijkt heel snel gegaan te zijn. Alsof we de Golden Gate Bridge bij San Francisco zojuist zijn overgestoken zijn en gisterenavond over het water naar de Sarah Mildred Long Bridge (een hefbrug) zaten te kijken. Van oceaan naar oceaan. Van brug naar brug. Ondertussen het land 'overbrugd'.

Amerika en Amerikanen leren kennen; in ieder geval er meer over willen weten. Dat was de bedoeling. Het is een geweldig mooi, afwisselend, indrukwekkend land. Fantastisch om door heen te fietsen. Ik kan het iedereen aanraden. Alles is groot in Amerika, dus ook de afstanden. Dat maakt dat families vaak ver van elkaar wonen en er niet voor terugdeinzen om uren in de auto te zitten, ('I'll see you in eight hours'), het vliegtuig te nemen om elkaar te zien. Even de fiets nemen zit er niet. Het is geweldig om in Amerika te fietsen, maar het is zeker geen fietsland. Heel, heel veel gaat met de auto, het asfalt moet tenslotte gebruikt worden. Stilstaand bij een winkelcentrum, rijdend over de Highway, of langs een drivethru drogisterij ('Mag ik mijn afslankpillen, alstublieft? En een cola graag...'), een ATM en natuurlijk langs een eindeloze rij fastfood- en hotelketens. En wij daar tussendoor fietsen. Veel automobilisten zijn niet gewend aan fietsers en sommigen zijn er van overtuigd dat ze op het trottoir moeten rijden. Ergens snap ik wel waar al de waarschuwingen (be careful, there's traffic! .... in America?) vandaan komen, maar ze deden ook enigszins potsierlijk aan. Wellicht is het een teken van de cultuur. Overal voor waarschuwen, dan is de aansprakelijkheid geregeld (coffee mag be hot...), maar tegelijkertijd sterven er in de stad Chicago bijvoorbeeld op een doordeweekse dag ongeveer 7 mensen door vuurwapens. Take care, life can be dangerous. Het is een wonder dat Amerikanen zo optimistisch en positief zijn. En gul in hun echt gemeende waardering en bewondering (awesome, great). Met stralende ogen en grote glimlach. Een land vol tegenstellingen. Ook politiek.

Vooraf had ik me met ruim 4200 kilometer voorbereid. En mijn zitvlak is nog steeds heel. De monotonie heb ik wel eens vervloekt en mijn verlangen naar huis werd naarmate het einde naderde steeds groter. Ik begon Thea, vrienden en vriendinnen steeds meer te missen. Het fietsen met Ton, het delen van een hotelkamer, van de douche, appels, bananen was buitengewoon plezierig. Samen zingend op de fiets, ons verbazend over 'the american way', grappen maken, het delen van ervaringen heeft ons beiden goed gedaan. Dus Ton, hartelijk dank voor ons samenzijn. Karin heeft lang op je moeten wachten, maar straks stap je in het vliegtuig en dan nog moet ze maar wachten... En jij ook. Ik ga graag met je mee. Het wordt tijd dat we weer -samen- gaan schaatsen. We hebben ons nu wel genoeg op het komende schaatsseizoen voorbereid....

Aan alle volgers: hartelijk dank voor alle reacties en belangstelling. Awesome!

En nu naar Thea.

Afscheid....

Hans en ik zitten nu stilletjes op de luchthaven van Boston te wachten. We zijn al vroeg hier afgeleverd en hebben nog 8 uur wachttijd te doen. De incheckhal is leeg. De airco staat uiteraard op koelkasttemperatuur dus hebben we de jassen maar uit de tassen getrokken.

We hebben afscheid genomen van onze tijdelijke familie... Op het strand waren de eersten al gevlogen. Met grote groep zijn we naar downtown Portsmouth gelopen. Aan de prachtige haven vonden we een plek voor de hele groep. We hebben het er van genomen. Ik heb me, samen met enkele disgenoten, gewaagd aan kreeft. Met instructies van de ervaren Rita is ook dit avontuur succesvol afgerond. Het weer werd in de loop van de dag steeds beter zodat we konden afsluiten op het terras bij het water. Het werd een avond waarvan je voelde dat niemand wilde dat het afgelopen zou zijn. Toch zag je oogleden almaar zwaarder worden en telkens was er weer een volgend goodbye. Dat bleef maar in de lucht hangen tot en met de laatsten bij onze terminal deze ochtend. Omhelzingen, tranen, verhalen, de laatste foto's airdroppen.. Iedereen belooft, welgemeend, een weerzien maar we weten ook wel dat in de meeste gevallen de praktijk anders zal zijn. De warme herinnering zullen we in ieder geval geen afscheid van willen nemen.

Over Amerika hebben we al veel geschreven en daar hoeft geen samenvatting van te komen. Het land is groot en divers. Er wonen mensen met dezelfde drijfveren en gevoelens als wij hebben. Veel zaken zijn er anders geregeld dan wij gewend zijn. Meer anders dan je zou verwachten op basis van onze kennis van films en televisieseries. Het verschil begint voor mij langzaamaan te verdwijnen. Het is in het algemeen goed in de USA en het is zeker ook goed in ons Nederlandje.

Onze lijven en onze fietsen hebben het goed gedaan. Nooit echt malheur.

Het schrijven van deze blog was erg leuk om te doen. Het helpt in het verwerken van waarnemingen. We hebben elkaar hierin gestimuleerd. De vele reacties deden ons goed. We reageerden wel nauwelIjks maar we volgden het nauwgezet. Nog steeds zijn reacties erg welkom. Ik ga kijken of we dit document kunnen bewaren. Het is een te mooi om te laten vervliegen in cyberspace.

Voor mij is deze trip ook een afsluiting van een periode na de scheiding en de verkoop van mijn bedrijf. Het wordt langzamerhand tijd weer eens een normale daginvulling, met waardering, te regelen. Mijn vrijheid wil ik niet meer kwijt maar ik ben nog niet gepensioneerd tenslotte. De afgelopen tijd heb ik bovendien gemerkt dat ik het getroffen heb met de warmte van iedereen om me heen. Veel banden zijn juist sterker geworden in de, soms, moeilijke tijd. Zeker met met mijn fantastische kinderen en hun partners. Miin relatie met Karin maakt bovendien dat ik extra halsreikend uitzie naar wat er komen gaat.

Wat ben ik blij dat Hans me gestimuleerd heeft om dit te gaan doen. Er is geen betere manier om een land te ervaren dan op de fiets. We zijn als goede vrienden hieraan begonnen en als nog betere vrienden naar huis gegaan. Dank Hans. Dank ook Thea, het was niet gemakkelijk voor je maar je hebt de ruimte gegeven, of sterker nog, gestimuleerd.

Veel warme gedachten nogmaals aan mijn (schoon-)kinderen en speciaal aan Karin. Morgen ben ik weer thuis. Ik ben er aan toe..

Ton

Eindpunt Portsmouth.

Daar stonden we dan. Samen op het strand bij Portsmouth. Met onze fietsen boven onze hoofden. In de verte was blauwe lucht te zien. De twee Australische vrouwen doken met fietskleding en al de Atlantische Oceaan in. Anderen hielden het min of meer droog. Tenminste er werd menige traan gelaten. Ik heb met mijn fiets naar Thea gezwaaid en ze voelde het..... Eindpunt Portsmouth.

Voordat we dat bereikten hebben we ons gisteravond met plichtplegingen bezig gehouden. In het hotel werd een bbq-maaltijd geserveerd. Voor alle deelnemers was er een certificaat en een klein toespraakje. Iedereen kreeg de gelegenheid iets te zeggen. En er werd gezongen, gelachen, gehuild en aandachtig geluisterd. Mooi om zoveel vertrouwdheid en vriendschap te voelen na zoveel mijlen, ontbijten, SAG-stops, avondmaaltijden, milkshakes, bakken koffie, lekke banden, fietsreparaties met elkaar te hebben ervaren. Ton en ik hebben de tekst van Rollin', rollin', rollin' (Rawhide!) aangepast en gezongen. Onze fietsbellen mochten ook meedoen. Door anderen werden we op kleine cadeautjes getrakteerd.

Van de 3830 mijl moesten we vandaag echt het laatste stuk doen. De 64 mijl werden in 5-en verdeeld. Tot de SAG-stop van de dag op 31 mijl; tot een bezoek aan het café Hungry Horse op 50 mijl; tot het verzamelpunt op 52 mijl bij de Rye Junior High School voor het een na laatste stukje; onder politiebegeleiding fietsen naar het strand op 55 mijl en stukje naar het hotel in Portsmouth op 64 mijl.

Heel bijzonder om mee te maken. De eerste twee gedeelten gingen als vanouds. Omhoog, omlaag door een bebost gebied met prachtige oude huizen; ik heb er een gezien waar 1740 op stond. De Hungry Horse bleek een relaxte plek om te wachten; alle aanwezigen wilden weten waar we vandaan kwamen. Open monden van verbazing.

Al snel vulde het café zich met onze fietsgenoten. Koffie met..... al trakteerden enkelen zich op een tweede ontbijt. Bij de Rye Junior High School kregen we allemaal een fluitje. Die verdwenen in monden, oren, neuzen........balorigheid. Het wachten was op de politiebegeleiding. Twee politieauto's escorteerden ons; fluitend, roepend, zwaaiend ging het naar het strand. Veel badgasten applaudisseerden bij aankomst.

Toch raar daar te staan. 52 dagen eerder stonden we over een oceaan naar het westen te kijken. En datzelfde deden we nu; alleen nu naar het oosten. Uitkijken over water met een andere naam. Straks in Nederland kunnen we de zon in de zee zien zakken en hier zouden we morgenochtend de zon uit de zee kunnen zien opkomen. We hebben met zijn 19-en dwars door de VS gereden. Van kust naar kust. Niemand is uitgevallen. Iedereen heeft het geweldig naar de zin gehad en dan ineens staan we daar. Het naderende afscheid wordt definitief. Tom en Paul zijn inmiddels al richting huis. Vanavond gaan we met een stel nog ergens eten. Morgen op het vliegveld is voldoende gelegenheid om verder te schrijven. We zijn er. Heelhuids, voldaan. Zeer tevreden. Eindpunt Portsmouth. Morgen niet fietsen.....

Water

Vandaag wat het vooral water, water en nog eens water. Dit is de laatste "normale" fietsdag. Iedereen stond er weer om zeven uur. Dit keer niet in de vertrouwde pakjes maar uitbundig uitgedost in allerlei regenjassen, regenbroeken, helmhoezen, schoenhoezen en wellicht nog andere beschermingsmiddelen. Het regende, niet superhard maar vasthoudend. De stemming was opgewekt en vastberaden. We verlieten Brattleboro over de Connecticut-rivier en waren daarmee uit het bergstaatje Vermont. Al de hele reis vertellen we iedereen die het weten wil dat we naar New Hampshire fietsen en nu zij we er. De route was prachtig. De weg deed ons wederom aan Wallonië denken, ongelooflijk wat een prutswerk. Het regende dus. Genieten van het prettige landschap en de leuke dorpjes zat er niet in. Letten op de weg en doorrijden, dat was het devies. Op zulke dagen komt het erg aan op de kledingkeuze. Echt koud was het niet dus wij kozen voor de normale zomeroutfit aangevuld met regenjack en schoenhoezen. Verder hadden we de benen ingesmeerd met vaseline. Het ging prima. De regen bleef constant en de temperatuur bleef licht boven de 11 graden. Door je in te spannen en het gas er af te helen kan de temperatuur in de minisauna van de regenjas prima geregeld worden. De SAGstops hielden we kort om niet af te koelen. Eten is niet veel nodig, gek genoeg. Ik begin steeds minder te eten trouwens. De bekende ontbijten en SAGtafel heb ik nu wel voldoende gezien.

Al dat regenwater brengt ook weer nieuwe energie. Op één of andere manier is de vermoeidheid verdwenen. Er zit veel zuurstof in de lucht en de drang om naar de stal te gaan is groot. Er kruipt water in de schoenen. Er zit water op de bril. Onder regenjas zit transpiratievocht. Het opspattende water deponeert wegvuil achterop de broek. De waterflessen hebben we niet aangeraakt omdat we geen dorst hadden. Het water op de weg belemmert het zicht op de diepte van de gaten in de weg. De regen maakt bovendien dat je slecht zichtbaar bent. Verder koelt het water af. Eerst de handen, dan de benen, vervolgens de voeten endan langzaamaan het lijf. Voor velen werd dat een probleem. Ondanks de massa flapperend kunststof bleken diverse dunne lijven niet bestand tegen het frisse water. Teleurgesteld maar met opgeheven hoofd stapten ze in de bus. Toch waren er nu, gelukkig, een groot aantal coast-to-coast-diehards die wel gewoon konden doorzetten. Druipend melden ze zich bij de receptie in Manchester om ingecheckt te worden. Ze hadden bij het hotel gelukkig voor water gezorgd. Nu om de fiets af te spoelen. Dat moet je eerst doen. Ik heb vroeger geleerd: "Eerst het paard verzorgen, dan de ruiter".

Eén van de afstappers was Ian. Gisteravond hadden we een shirtruilspel. We hadden een SHV-fietsshirt beschikbaar gesteld. Dat was het meest gewilde object van het hele ruilspel. Hans en ik hielden er mooie shirts aan over. Uiteindelijk won de Australische gezelligheidskampioen Ian dit shirt. Hij beloofde plechtig deze kampioenstrui met ere te verdedigen. Dat is vandaag niet gelukt. Misschien moet Ian maar eens wat meer water gaan drinken....

Be safe!

Vanmorgen is iedereen met veel plezier op de fiets gestapt. Leuk om te merken dat iedereen het zo naar de zin heeft, dat niemand buiten de groep valt, dat de stemming goed blijft en vooral dat iedereen ook na 3600 mijl lachend vertrekt. Op naar Brattleboro, een 79 mijl lange etappe met twee klimmen. Een van 8 mijl en een van 3 mijl. Bij de afdalingen moesten we voorzichtig zijn en bij het klimmen moesten we vooral rechts blijven en auto's laten passeren. Ook het wegdek zou zich niet lenen voor waaghalzerij en een foutje was zo gemaakt.....Amerikanen zeggen bij het vertrek in plaats van 'veel plezier', 'be safe' en 'take care'. Ik had mijn vrouw al beloofd om heelhuids weer naar huis te komen en beschouw dit maar als een mooie aanmoediging.

New York State uit en de staat Vermont in, de Green Mountain State. Het eerste stuk ging zoals gewoonlijk omhoog en omlaag. Nooit steil. Iedereen lijkt 'de stal te ruiken'; bij de eerste SAG-stop arriveerde iedereen vlot na elkaar. Of zou het aan het weer gelegen hebben - bewolkt en 19 graden - dat iedereen bijna gelijktijdig de druiven, appels en bananen en brownies 'attaqueerden'?

Het was als rijden in het Duitse Taunusgebergte en we de grote en de kleine Feldberg voor de kiezen hadden. Erg mooi. Veel bossen en af en toe mooie vergezichten. Ik moet zeggen: de Duitse wegen zijn beter. Hier is het af en toe slalommen om de kuilen en scheuren heen. De klimmen gingen zeer geleidelijk en slechts af en toe wilde de hellingmeter naar de 9 of 10 % gaan. Blijven zitten, de tijd nemen, de ogen goed de kost geven en rustig naar boven rijden. De afdalingen waren andere koek. Het wegdek, zeker op de 'shoulders', is niet op fietsers berekend. Het is vanwege de troep, de kuilen, het gravel en de steeds wisselende breedte gevaarlijker daar te rijden dan op de weg. Beter om daar voorte kiezen en de auto'sdaar waar het kan te laten passeren. Je bent snel beneden, maar van de omgeving zie je niets. Jammer, maar belofte maakt schuld.

Brattleboro bleek een klein, maar druk stadje met zelfs iets van een centrum, met winkeltjes, terrasjes en rondwandelende en fietsende mensen. Om ons Nederlanderschap eer aan te doen moesten we zoals gewoonlijk aan de koffie en iets te knagen.... Het voordeel van ergens in fietskledij aankomen is dat we altijd aanspraak hebben. Zie de foto's. Ira en Lynn schoven ook aan. Prima dag dus. En safe!

Fietsers-in-zicht

Travelodge in Little Falls zullen we ons blijven herinneren. Eindelijk niet een doorsnee Holiday Inn, Comfort Inn, Drury Inn of iets dergelijks. Dit hotel staat in het midden van Little Falls. Je waant je in de Ardennen. Het is een oud industriestadje gebouwd tegen de wanden van een nauwe vallei met rotswanden. Er stroomt een rivier doorheen: De Mohawk river. Ook is er een echt kanaal dat bijna niet meer gebruikt wordt behalve voor de pret. Google maar eens op Bruce Springsteen Erie Canal. De oude industriegebouwen zijn vaak herbestemd tot winkeltjes en horeca. Travelodge is een hotel dat ook zo in de Ardennen had kunnen staan. Het ruikt er muf en de wifi was matig. De kamers gehorig en een spoorlijn onder ons raam. Maar midden in het stadje! Het hotel had een borreluurtje voor ons geregeld met hapjes. Ook gingen we nu eens een keer niet eten buiten de deur maar stond er eenvoudig en overdadig eten voor ons klaar. Aan tafel werd er nu voor het eerst echt gesproken over de ontwikkelingen in de US. Het is lopen op eieren hier. Het land is innig verdeeld....

Amerikanen zijn optimistisch. Armen zijn er altijd geweest. Het land komt wel weer bij zinnen. Eerlijk gezegd denk ik ook dat dat zo zal zijn. De beschaving is te diep geworteld om echt af te glijden maar daar is wel wat voor nodig. De mensen moeten zich weer betrokken voelen en gedragen, zo is de conclusie. Naar elkaar luisteren en niet ieder onderwerp principiëel maken. Dan zal het weer ten goede keren. Mijn fietsersinzicht leert me dat het land erg groot is, in alle opzichten. Het belang van de ontwikkelingen hier is groot voor ons allemaal. Veel Amerikanen beseffen daarbij ook wel dat zij niet alleen zijn op de wereld maar bevatten het niet.

We hebben erg genoten van het samenzijn met de mensen inmiddels wel erg vertrouwd zijn geworden. Het ontbijt was zoals we dat bijna vergeten waren, met karaktervolle ("nee, niet op de foto") bediening, porselein en metaal bestek. Alle genoemde nadelen zijn hiermee omgezet in reclameargumenten. Mijd de ellende in de hoteldorpen bij de afrit van de snelweg.

We volgden het kanaal en stopten overal waar aanleiding voor was. Alsof we het einde wilden uitstellen. Stoppen dus bij een oude boerderij met een Nederlands tintje dat een rol had gespeeld in de vrijheidsoorlog tegen de Britten. We hebben foto's genomen van de borden van steden Amsterdam en Rotterdam. Ook een paar sluizen waren aanleiding om in de remmen te knijpen. De ene was in werking en andere stond helemaal droog omdat het kanaal verplaatst is. De helft van de route ging over prachtige fietspaden langs de waterwegen en over oude spoorwegtracees. Er waren, nu voor het eerst, veel andere fietsers in zicht. Niemand vraagt meer waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Bijna thuis... We zijn niks bijzonders meer.

Empire State

In bijna alles dat je veel doet zit het risico dat gewenning een rol gaat spelen. Mijn benen zijn inmiddels gewend aan het fietsen...... en ze ruiken de stal. Ze willen steeds harder. Mijn tastzintuigen laten me minder vaak temperatuursschommelingen voelen of het laat me meer onverschillig of het koud, warm, vochtig, zonnig of wat dan ook is. Mijn ogen hebben al veel van Amerika gezien .... en minder dingen gaan me opvallen. Ik denk minder vaak 'Oh, mooi huis' of 'Zo, wat een mooi vergezicht'. In dat laatste schuilt het gevaar dat ik ze nog erg goed moet gebruiken om de eindeloze hoeveelheid gaten, putten, troep, spoorwegovergangen, plotseling ophoudende 'shoulders' in te schatten. Een man op de maan zetten en een internationaal spacestation in een baan om de aarde houden zijn twee dingen, maar wegonderhoud is iets anders. Zal wel iets met de verdeling te maken hebben tussen 'county-, staats- en federaal geld'. Ik hoorde gisteravond iemand zeggen dat de republikeinen vooral ingezet hebben om in zoveel mogelijk staten republikeins bestuur aan de macht te krijgen en dat ze niet zo geïnteresseerd waren in wie er nu president zou worden. Nu kunnen ze in allerlei staten de belastingen verlagen en programma's met betrekking tot gezondheidszorg, onderwijs, trainingen om werkelozen aan een baan te helpen etc. schrappen. Ik ben vergeten te vragen of dat ook gevolgen heeft voor wegonderhoud... wanneer dat ook een kwestie van 'staatsgeld' is, dan gaan de wegen er de komende jaren niet beter bij liggen. Ook veel bruggen zouden in Nederland niet door een test van Rijkswaterstaat komen; teveel roest. Korte termijn lapwerk.

Mijn benen en mijn ogen hebben me vandaag weer 80 mijl dichterbij het einddoel gebracht. Voornamelijk vlak, sommige stukken langs het echte(!) Eriekanaal. Veel kanalen hier in de buurt staan middels duikers in verbinding met het het bevaarbare Eriekanaal, maar lijken langzaam dicht te groeien. Het onderhoud daarvan wordt aan vrijwilligers overgelaten. Tja.

De keuze voor deze manier van wegonderhoud heeft gevolgen voor ons fietsenrijders, maar is overkomelijk. Gewoon goed uitkijken. Andere zaken zoals bijvoorbeeld een vestiging van Walmart hebben grote sociale gevolgen. Walmart is 's werelds grootste warenhuisketen. Je kunt er praktisch alles kopen. Alles is er. Al wil je een fiets of afslankpillen kopen. Die afslankpillen kun je ovigens ook in en drive-thru apotheek kopen! Wanneer zo'n Walmart zich in jouw stad vestigt, dan daalt de gemiddelde levensstandaard. Gewoon omdat ze zulke lage lonen betalen, dat bijna iedereen in de buurt armer wordt. Niet alleen de werkers worden armer, maar als je armer wordt, dan heb je ook minder te besteden. Je gaat minder geld uitgeven aan (goed) voedsel. Goedkoop voedsel is vetter, bevat meer zout en suiker. Je wordt zwaarder, je krijgt misschien suikerziekte of andere chronische aandoeningen..... geen geld om een dokter te betalen..... Je gaat minder vaak uit eten, koop je minder vaak een wasmachine, ga je minder naar de bioscoop, naar de kapper etc. De kapper wordt dus armer van de Walmart. Je hebt misschien twee banen nodig om in je levensonderhoud te voorzien (Working poor) en je hebt minder tijd om je kinderen te zien en op te voeden tot zelfstandige wezens die op een volwassen manier beslissingen kunnen nemen. Misschien dat daarom de politiek hier net lijkt op 'gedoe op het schoolplein tussen 9-jarigen'. Elk land krijgt de president die het verdient... Dus deze child-emperor, die nu de machtigste man op aarde is, zou zomaar het product kunnen zijn van het Amerikaanse kapitalistisch systeem.

En fietsen Ton en ik door dit mooie afwisselende land, waar echt heel veel aardige mensen wonen. Betrokken, vriendelijk, gastvrij, ze doen meestal niet moeilijk, je kunt altijd een praatje met ze maken, presteren ze ook heel wat (de man op de maan). De eigenaresse van een restaurant hier in de buurt was in de wasserette toen we -voor de laatste keer- onze kleding gingen was. Vol met vragen en adviezen wat we het beste met onze was konden doen, maar ook een beetje teveel alcohol op.

Vooruit, nog een paar dagen door The Empire State en Vermont en wordt New Hampshire het sluitstuk van deze kennismaking met Amerika en de Amerikanen.

We genieten er nog steeds van!

Flierefluiten

Verbazingwekkend is het om te merken dat een rit van 100 kilometer als een makkie wordt benaderd, zeker omdat het weer goed zou zijn en de glooingen genadig. Vandaag moesten we dus maar niet te veel haast maken. Er was veel te zien onderweg en vroeg aankomen in het hotel is niet interessant.

De eerste stop was in Seneca Falls bij een historische plek, Birthplace of woman rights. In 1848 hadden vijf dames het gewaagd hier een bijeenkomst op te zetten in een kerkje om voor het eerst meer rechten te eisen voor vrouwen. Dat waren dames die wel wat durfden. In die tijd werd het wilde westen verkend en naar de witte hand gezet. Outlaws waren nog lang niet onder controle. De slavernij bestond nog volop. En dan wilden de dames ook nog eens eigen rechten. Het stemrecht voor vrouwen kwam pas heel veel later in het begin van de 20e eeuw. Het is langzaam gegaan en het is nog lang niet af. Persoonlijk zou ik veel meer vrouwen op bestuurdersplekken willen zien. Dan werden er veel minder risico's aangegaan en wellicht wat zorgzamere beslissingen genomen. Ik begrijp dat juist nu de door Trump geëiste afschaffing van Obamacare wordt geblokkeerd door drie vrouwelijke senatoren.. zie je wel! Op precies dit moment speelt het voetbalvrouwenoranje tegen Denemarken. We staan voor.... Het wordt steeds serieuzer genomen door de dames zelf én door het publiek. Goed zo. In de US is voetbal trouwens iets voor vrouwen en voor Latino's. Dat gaat vast veranderen maar het is ook hier vooral een masculiene samenleving. Onze fietsers, daar geldt het niet voor: 9 van de 19 fietsers is vrouwelijk.

De route van vandaag voerde ons langs de Fingerlakes, een aantal langwerpige meren. Verder de nodige moerassen en het Eriecanal. Montezuma wildlife refuge is een omvangrijk vogelparadijs met expo en spottersbalkon. Het, honderden kilometers lange, Eriecanal bestaat nu 200 jaar. Er loopt een jaagpad langs maar dat is veelal een gruisweg. Niet echt geschikt voor onze renpaardjes. We hebben een stukje ervan, off the road, gedaan. Dit stukje kanaal is aan 2 kanten afgedamd door een weg. Het abandoned Eriecanal is een soort wandelpark geworden en wordt beheerd door een grote groep vrijwilligers. Ze maaien de waterplanten, onderhouden het jaagpad, beheren een expo, organiseren boottochtjes met eten aan boord. Grote ergernis van de gastvrije vrinwilliger Brian is de niet aflatende stroom van donaties in de vorm van een bank met een naamplaat erop. Ze hebben er al 450 moeten plaatsen op hun kleine stukje terrein!

Over twee dagen schijnen we een geasfalteerd stuk jaagpad te krijgen. Die gaan we wel officieel nemen. Dit betreft dan een stuk kanaal dat later is aangelegd om de oude, nu afgedamde, waterweg te vervangen. Dan zijn er boten, bruggen en sluizen.

We tellen steeds verder af. Iedere avond krijgen we weer meer info over het slot. Allemaal praktische zaken die duidelijk maken dat ook deze oneindige reis niet eindeloos is. De stemming in de groep is nog steeds onwerkelijk goed. Iedereen hoort er nog steeds bij en mij zijn geen irritaties bekend. Ongelooflijk. Nog vijf dagen flierefluiten. Dat is nog steeds een hele vakantie lang.