Adem

Ik heb in de Volkskrant zojuist een stukje gelezen over ademhalisten. Je adem stokt bij het lezen van deze bijzondere gedachtengang, die niet helemaal strookt met de biologie. Waanachtig denken komt bij veel mensen voor. De middeleeuwen zijn nog niet voorbij, denk ik bij het lezen van de namen van zoveel zogenaamde goeroe's. Licht, lucht en thee. Zoiets. Wanneer je je ademhaling onder controle hebt, kun je beter pedaleren. Da's waar. Je kunt er misschien ook beter door slapen, nadenken, sporten etc. Maar waarom je daarbij niet zou hoeven eten..... Dat is toch een andere benadering dan de Amerikaanse eetcultuur.

Ik weet dat het eenzijdig is. Wanneer ik het mijn Amerikaanse reisgenoten vraag, eten ze in hun eigen woonplaats in echte restaurants. En ik neem aan dat dat ook zo is. Alleen wij zien ze niet. Voorlopig zijn we als fietsgroep afhankelijk van Wendy's, Dennis's, Sizzlers, Burgerkings, MacDonalds, Subways, Chili's, Fridays, Taco Bells, Kentucky Fried Chicken en Pizza Hut. Ze lijken allemaal op elkaar. En het is er druk. Eenvormigheid lijkt de standaard te zijn, terwijl 'diversiteit' en 'innovatie' met de mond wordt beleden. En natuurlijk bekommeren ze zich om het milieu. Over ademhaling hebben ze het natuurlijk al helemaal niet. Een MacDonalds is geen zuurstoftent.... Het smaakt overigens uitstekend. Mankeert niets aan. Aan het ontbijt vanmorgen vertelde Bryon dat deze fastfoodketens bestaan bij de gratie van 'geen tijd hebben'. Iedereen is bezig met werken; leven om te werken en niet zoals in Europa werken om te leven. Mensen zijn steeds maar bezig om succesvol te zijn, te winnen en sneller en beter dan een ander te zijn. Waarom dat zo is en wat dat betekent voor de mensen die niet snel en succesvol zijn en verliezen... tja. 60 uur in de week werken is 'pretty standard'. Het zou me de adem benemen.

We laten met de groep van 20 fietsers een enorme afvalberg achter bij deze restaurants.
's Morgens: wegwerp koffiebekers, wegwerp borden, kommen en bestek; de plastic verpakkingen van jam, boter en siroop.
Tijdens lunch: plastic bestek (dat in plastic is verpakt), plastic verpakking van de salades, wegwerp iceteabekers, colabekers.....alles wegwerp.
Gisteravond bij Sizzlers, geen plastic dingen! Wel zoveel eten dat weggegooid wordt.....
Alles is groot in Amerika dus ook de afvalberg...... (Er zouden toch wel afwasmachines bestaan?) Natuurlijk is het een grote groep. Voor de bediening misschien niet eenvoudig. We konden kiezen uit shrimp, chicken of steak. Dat was ook de volgorde van serveren. De mensen die shrimp hadden besteld, waren al klaar met eten toen de steak op tafel kwam. Mensen staan op en gaan weg. Niet natafelen, geen koffie. Weer terug naar het hotel. Ik ga thuis met veel plezier weer zelf eten koken, de vaatwasser vullen/leeghalen.

Vannacht een paar keer wakker geworden met de waarschuwing voor de afdaling van vandaag in mijn hoofd. Ik had het idee dat ik moest uitkijken voor de afvoerputten met daarop een rooster waar de banden zo mooi inpassen. De afdaling zou lang en mooi zijn, maar de vluchtstrook (daar moeten fietsers rijden) smal, vol met stenen, troep en rumble strips. In mijn hoofd had ik er de afvoerputten zelf bij bedacht. Ik zag mezelf al met 60 km/u over deze strook met putten suizen.... en wat er dan mis kon gaan. Ademhaling onder controle en concentreren. De afvoerputten waren er niet. Pffffff. Al dat andere wel. Een rot weg. Één maal een lekke band. Vooruit, maar ik had het er toch niet op. Ik kon beneden weer opgelucht ademhalen en een banaan eten. Soldiers Summit is 2285 hoog. Boven bleef het lang redelijk vlak. Met een beetje fantasie leek het op de Schotse Hooglanden, mooi groen, alleen zonder schapen. Op de weg naar boven (tussen 3 en 5%) leek het op sommige streken in Zuid-Frankrijk. Daar zul je echter geen kolentrein van misschien wel een mijl lang aantreffen. Behalve de afdaling was het vandaag een mooie, zonnige warme dag met de wind in de rug.

In Price vlakbij het hotel naar een DQ (Dairy Queen) een 'fastfoodsoftijsje'. Geen ontkomen aan.

Provo-Off-day

De rustdag was echt wel nodig. Net als wij hadden de meeste mensen niet veel uitgespookt. Beetje rondhangen rond het hotel en veel eten. Alle fietsen weer piekfijn in orde gemaakt. Het AbB-team is superzorgzaam en heeft deze dag ook echt nodig om de auto's weer in orde te krijgen, nieuwe gasten te ontvangen en de puntjes op de i te zetten wat de routes aangaat. De routerap was daarom deze ochtend net voor het vertrek. Route-instructies zijn er op papier én als bestand voor de fietscomputer. Wij vertrouwen volkomen op het laatste. Onze nieuwe Wahoo Elemnts zijn ons inmiddels zeer vertrouwd en leiden ons telkens de goede kant op. We hebben we eens een afslag verkeerd genomen maar we zijn nog niet verkeerd gereden. Toch wordt er veel mondeling toegelicht in de routerap. Vandaag zou de route heel anders zijn met veel fietspaden en allerlei wistjedatjes. Hardrijden zou geen zin hebben omdat je dan al heel snel een verkeerd pad zou nemen. We moeten altijd en overal maar opletten geloof ik.

Mijn achterband bleek afgelopen nacht een beetje leegelopen te zijn. Voor de start dus maar weer een nieuwe band er op. Er bleek toch weer een ijzerdraadje door de antilek-Continentals te zijn gedrongen. Daarna groepsgewijs fietsen over het terrein van de luchthaven een later over een wonderschone wirwar van fietspaadjes langs een aantal riviertjes. De groep blijft bezig met elkaar mondeling te waarschuwen voor alles en nog meer. Wij zijn gewend dat geblèr tot de noodgevallen te beperken. De rest doe je met handgebaren, dat geeft veel meer rust. Onze belletjes worden door iedereen zeer sympathiek gevonden maar niemand is er op ingesteld. Amerikaanse fietsers doen het met mondeling lawaai, ook op de fiets. Na verloop van tijd moesten we de groep laten gaan vanwege, weer, een lekke band. Dit keer was het de voorband. Ik heb al zes tubes verbruikt en 2 buitenbanden! Nu hadden we de route en alle gevaren, gelukkig weer voor onszelf.

Na de SAGstop werd het steeds warmer. Het was mijn dag niet. Het was niet zwaar en er liep een schitterend en eindeloos fietspad langs de bergwand naar Provo. Prachtige uitzichten over de dorpen en het Utah-meer. Ik heb me er doorheen gesleept. We waren ook gewaarschuwd voor een ijssalon waar de cliëntele voor in de rij staat. Die hebben we natuurlijk aangedaan. Prima spul, maar Daan's ijs in Montfoort is echt veel beter.

Broer Martin, nog maar een keer gefeliciteerd met je verjaardag. Karin, fijn je te hebben kunnen spreken met een stabiele verbinding.

Het is een prachtige off-day geworden (voor mij dan).

SLC

Een bezoek aan SLC helpt om Amerika en de Amerikanen te leren kennen. In de trein naar het centrum van de stad stapten tegelijkertijd drie welriekende dames in; alle drie een badge met naam en daar onder 'star'. Het gesprek kwam al gauw op 'essential oils'. Het zijn etherische oliën en de grap van deze etherische oliën is, dat het geen olie is. Het is wel overal goed voor. De Iron Cowboy heeft in 50 dagen, 50 hele triathlons in 50 staten gedaan, met behulp van deze oliën. Ze waren op weg naar een conventie. Young Living organiseerde een internationale conventie onder de noemer Fullfill Your Destiny. 30.000 deelnemers, voornamelijk vrouwen. Over een cowgirl werd niet gerept, wel over een man die aan sledehondenraces meedoet en zijn honden behandelt met deze oliën . Overal goed voor dus. Op mijn vraag of het ook goed zijn voor mijn papegaai klonk een zeer beslist 'of course'. Het werd erg gezellig en we kregen ieder een monster. Het heet Ningxia. Het geeft energie, het versterkt en het revitaliseert. Ideaal spul voor een rustdag als deze. Vlakbij ons zat een mevrouw, ook met badge met naam, maar met 'silver'. Hoger in de organisatie dus. De discussie ging over of Young Lving wel of niet een multi-level of pyramide organisatie genoemd mocht worden. De 'mumtrepeneurs' stapten vrolijk uit. Ze namen het luchtig op...

Het tempelpark van de Mormonen is een oase van rust. Wanneer er geen bruiloft gaande zou zijn, was het nog rustiger... bruid en bruidegom zagen er gelukkig uit. De kinderen speelden. Ergens halverwege de 19-de eeuw hoorde Joseph Smith op weg naar het westen de stem van god, en hij begon met het bouwen van een tempel. Hij heeft een indrukwekkend gebouw achter gelaten. Voor het interieur moet je het doen met een maquette in het museum. Een mooie combinatie van soberheid en luxe. Datzelfde geldt eigenlijk voor het hele complex. Statig, niet overdreven versierd en uitstekend onderhouden. Een concertzaal, een ontmoetingszaal, een paar beelden, een blokhut uit de19-de eeuw, meerdere kerken en natuurlijk een Joseph Smith Memorial Building. Een administratiegebouw (met hoge zuilen) met daarop Church of Jesus Christ Latter-Day Saints was blijkbaar niet groot genoeg. Een torenhoog kantoorgebouw daarachter voldoet blijkbaar beter. De administratie moet tenslotte in orde zijn.

Een 30 cm. lang broodje is verkrijgbaar bij Subway in de Foodstore. Het is inmiddels lunchtijd en druk en lawaaierig, mede vanwege de inpandige kinderspeelgelegenheid. Niemand schijnt zich te storen aan de herrie. Men is bezig met lunch, telefoon en gesprekspartner. Zoals zo vaak wordt het schoonmaakwerk gedaan door de laatste groep immigranten, Mexicanen dus, ook in SLC.

Gisteravond met toespraken en veel gelach afscheid genomen van Joe, John, Bill, Rick en Randee. ZIj deden alleen de Western Tour. Vanavond kennismaken met vier nieuwe groepsgenoten. Morgen weer fietsen; ongeveer 60 mijl naar Provo, weer stukje verder weg van de Stille Oceaan.

Vlakte

Deze ochtend gingen we om kwart voor zeven de staat Utah in over de zoutvlakte. De langste rit tot zover. 118 mijl, dus 190 km. Deze rit is voor organisatie altijd zorgelijk. Hitte, open vlaktes, wind, uitdroging en grote afstanden. Risico's te over en daar houden ze hier niet van. Heet is het niet geworden. Uitgedroogd zijn we ook niet. Toch was het niet gering. Hans en ik rijden samen en dat was vandaag mijn redding. Dat samen rijden vandaag betrof Hans die het zware kopwerk tegen de wind in deed. Om half twee waren we in het hotel waar we allerhartelijkst ontvangen werden. Morgen is de rustdag. Misschien wil Hans wel een biertje. Door het kamerraam zien we een zwembad...

Van de 118 mijl hebben we 100 mijl zoutvlaktes gezien en zout water. De wereld is grotendeels wit. De weg is onvoorstelbaar vlak en bedreigend recht. De strook langs de snelweg was redelijk schoon. Alle gelegenheid om lekker te dromen. Ik heb alle er ervaringen van tochten door vlaktes doorgenomen in mijn hoofd. De Waddenzee bijvoorbeeld, met een rugzak op mijn rug wandelen naar een eiland. Dat heb ik vaak gedaan. De eerste keer met de middelbare school waarbij pater Reiners er niet aan kon ontsnappen zijn waardigheid op te offeren door te moeten urineren met de pij omhoog ergens in de verte. Vlaktes laten je niet ontsnappen. Of de Afsluitdijk op de fietsvakantie met een tas van jeugdherberg naar jeugdherberg. De watervlakte links en rechts. Vlaktes zijn genadeloos. Of de Eemnesser polder waar ik vroeger met mijn vader naar toe ging om de koeien te melken. Een polder met alleen in de verte bebouwing. Wat vond ik die vlakte toen leeg. Of de Flevopolders. Op die vlakte zij alle wegen Amerikaans recht. Of schaatsend over het IJsselmeer van Enkhuizen naar Staveren. Dat heb ik meerdere keren gedaan. Op een gegeven moment ben je het zicht op beide oevers kwijt. Vlaktes werpen je terug op je zelf. Zo was het vandaag allemaal. Zout in plaats van sneeuw. Geen zicht meer op begin en eind. Geen voorzieningen. In de ochtend de zon in de ogen daarna als koperen ploert. De wind als vriend en vijand.

Vlaktes zijn vooral mooi.

Kleurrijk

Het moet toch een raar gezicht zijn; een groep fietsers ver uit elkaar rijdend, maar goed te herkennen aan hun outfit. Geel, roze, rood, wit, groen, paars, blauw, zwart en dan heb ik het alleen nog over de kleuren van de fietsshirtjes. Handschoenen, helmen, schoenen en overschoenen, achteruitkijkspiegeltjes op helmen... het is een fraaie optocht. In Nederland is de groep van mamils (middle aged men in lycra) al zeer verschillend gekleurd, hier in de VS kunnen ze er ook wat van. Zeker de vrouwen hebben een verantwoorde kledingkeuze.

Het landschap lijkt na alle regen en sneeuw van gisteren nog steeds op een woestijn, maar naar mijn idee wel iets groener. Laaghangende bewolking, af een toe een zonnestraal, besneeuwde bergtoppen in de verte, een trein die zich lang en langzaam voortbeweegt, asfalt, witte en gele strepen, grijze rimboes, dooie beesten op de weg (slangen, ratten, vogels, herten) en in hetzelfde landschap een lange bonte stoet van fietsers de bergen in. Het is net het circus van Jeroen Bosch. Wie zong dat ook al weer....? De fietsers proberen naast de beesten de resten van autobanden, stukken aluminium, gereedschap, stenen , gruis, glas, plastic en alles wat niet meer gebruikt wordt, te ontwijken. Vooral bij afdalingen vergt het de nodige concentratie. Ton is er vandaag in geslaagd om in zijn achterband een stukje van een 2mm ijzerboortje te laten verdwijnen. Einde van de band.

Het was lange, maar relatief eenvoudige rit. Er is hier zoveel ruimte, de bergen lopen tot nu toe zo glooiend, dat het nooit echt steil wordt. In principe kan alles zittend in het zadel gedaan worden. Nogal wat mensen in onze groep lijken alleen zwaardere versnellingen te kunnen gebruiken. Zelfs bij 2% stijging gaan ze op de pedalen staan. Misschien is het een verschil in fietscultuur..... vooruit , als alles in De US groot moet, dan ook de versnelling. Het land is in ieder geval groot en leeg en de I-80 kruipt als een slang door dit lege land. Gedurende de ongeveer 172km. hadden we grotendeels de wind in de rug. Heerlijk genieten. De temperatuur liep langzaam op. Van 4 graden vanmorgen tot ergens in de twintig bij aankomst in Wendover.

Ik wilde Amerika en Amerikanen leren kennen. Dat we vannacht in een casino verblijven helpt daarbij goed. Het is zo kleurrijk dat het pijn aan de oogzenuwen doet. Alle apparaten die in gebruik zijn, maken herrie. Hoe mensen in deze omgeving én zo'n dollarvreter kunnen bedienen én een telefoongesprek kunnen voeren.... Spencer Davis Group kon ik nog net boven het geluid uit horen. Gimme some lovin'..... tja, volgens mij zijn mensen met heel andere wensen naar het casino gekomen. Ton en ik liepen in onze fietskledij door het casino; op zoek naar koffie en eten. Als alles moet opvallen, valt niets meer op. Een persoon hoeft zijn gezicht voor een moment niet gericht te houden op zijn dollarvreter en schudt zijn hoofd bij het horen van onze fietstocht. Te zware mensen in grote stoelen, te zware, moeizaam lopende mensen, teveel mensen die er uit zien alsof daglicht niet bestaat. Allemaal lopend op sportschoenen of sandalen. Soms met hoed of pet of stok. Praktisch allemaal blank, vaal grijs, wit. Het bedienend personeel lijkt overwegend uit Mexicanen te bestaan. Nadat de koffers waren gearriveerd konden we ons terugtrekken op onze kamer met uitzicht op de zoutvlakte........ met uitzicht op morgen dus.

Nog kouder...

De grouprap van zondagavond meldde een kans op regen. De fietsers echter hebben ook buienradars en er werden allerlei voorbereidingen getroffen. Het zou echt wel gaan regenen. Bij het laden van de bus deze ochtend kon je zien dat er nog veel onaangeroerde spullen in de koffers zaten. Sommigen hadden ook nog plastic handschoenen gekocht. Plastic is in de mode hier. Anderen hadden het douchekapje over de helm. Zelfs wij Dutchies waren softies met onze bedekte, lange mouwen en regenjack. De bagage vloog als een veertje de aanhanger. De andere hotelgasten wensten ons veel succes.... Het was 10 graden en het regende.

Rustig aan naar de eerste SAGstop. Dat was ons plan maar we kregen het koud en de voeten werden nat ondanks alle vaseline en schoenenhoezen. Dus toch maar een beetje gas geven om op te warmen. Bij de SAGstop vernamen we dat een aantal mensen in de bus waren gestapt en enkele anderen waren niet eens gestart. Vlug een banaan naar binnen en weer door. Op naar Emigrants Pass, 1900 meter noogte. Geen wijdse uitzichten, geen fotomomentjes. Wel koude voeten, koude handen, koude benen, koud onderlijf... veel plaspauzes voorafgegaan door zoekwerk met versteende handen. Naarmate we klommen werden de heuvels langs de snelweg steeds witter. De wind stond goed;de natte klap van de vrachtwagens waaide de weg op en niet over ons heen. Stevig doorklimmen om warm te blijven. Steeds meer sneeuwslurrie op de weg... een sneeuwschuiver kwam voorbij. Op de pas geen stopmomentje maar rillend doorijden een beetje benauwd voor de afdaling. Boven was het -2. Die afdaling had best wat korter mogen zijn. Brrrr... Na een mijl of vijf konden we weer een beetje meetrappen en dat maakt dan veel uit. Je voelt net lijft dan weer komen er vloeit weer klein beetje warmte door de aderen. Handen een beetje opwarmen op de dijen. Die handen zijn gevoelloos maar moeten tenslotte wel beschikbaar blijven voor remmen en schakelen. De 2e SAGstop konden we niet vinden. Was niet erg, doorrijden.... In de verte zagen we de AbB (America by Bicycle) bus voorbij rijden. We hoopten maar dat ze ons gezien hadden. Niet verschijnen op SAGStop is alarmerend voor de organisatie in deze omstandigheden. De weg ging langzaam met wind in de rug naar beneden, naar ons doel, de stad Elko.

In het hotel werden we als helden ontvangen. Iedereen was afgestapt en velen zaten in de lobby op de sleutel van de kamer te wachten. You are beasts. We kregen koffie aangeboden en we werden geholpen naar het zwembad met een goddelijke jacuzzi. Onze heldenpositie hebben wij vrolijk en spetterend over ons heen laten komen. Alsof we de elfstedentocht gereden hadden.

Al met al een mooie dag voor ons maar wel sneu voor onze moedige teamgenoten. Het zit velen van hen niet lekker een stukje te hebben moeten overslaan. De organisatie heeft daar in deze periode nog nooit sneeuw gezien. Het hoort in deze woestijn heet te zijn, heel heet. Jaarlijks valt hier 5 inch neerslag. Dat is vandaag alleen al ruim overtroffen. Goed weer dus voor de woestijnvissen. Het stuifde vandaag niet en de wind hadden we mee. Vooral, we hadden veel geluk want een band vervangen zou onmogelijk geweest zijn. Met een lekke band zouden we dus ook in bus gezeten hebben.

Onze vastbeslotenheid is mooi. Onze lijven zijn ons genadig. De woordenwisselingen waren kort en weinig oecomenisch. Wij gaan naar het koude zoute water aan de andere kant van dit continent.

Koud......

Bij de Tour-rap van gisteravond kregen we de mededeling dat het vandaag koud zou zijn. Vanmorgen vertrokken de meesten van ons met lange mouwen en lange broeken. Een enkeling waagde het met een korte fietsbroek. Ton en ik waagden het zelfs om ook met korte mouwen te gaan fietsen. Onze uitdossing werd geweten aan het feit dat wij Noord-Europeanen én schaatsers zijn. 'Oh, Hans, you are wearing nothing!' Ik voelde toch dat ik fietskleding aan had.

De routeaanwijzingen waren zeer beperkt. Het kwam neer op: 'rij naar de Interstate, beklim een heuvel, op de top daarvan is de SAG-stop, daal af en ga wanneer je 52 mijl gereden hebt de Interstate af; in Battle Mountain, ga daar twee keer rechtsaf en je vindt het volgende hotel'. Ook de afstand was beperkt: 55 mijl (88km). Een heerlijke rit. Mooi weer, zonnig, wind mee, een temperatuur tussen 12 en 22 graden, geen lekke banden of andere pech, weinig verkeer op de Interstate én mooie vergezichten over het woestijnlandschap. Wat kan het land hier leeg zijn! Een soort van rooie gloed over de bergen maakt het nog mooier en indrukwekkender. Bij aankomst in Battle Mountain (genoemd naar een veldslag tussen kolonisten en native americans in 1857) koffie bij Bakkers Brew. Helaas was er ondanks de Hollandse naam geen appeltaart verkrijgbaar - dan was het helemaal zondag geweest...., maar de chocolade brownies bleken prima vervanging. Al gauw werden we op het terras vergezeld door velen uit ons fietsgezelschap. Enkelen nog steeds met een soort van regenjackjes aan.

Battle Mountain is een klein plaatsje van net geen 3000 inwoners. Ooit een kopermijn stadje met een spoorlijn. Het ziet er wat armoedig uit. Een aantal huizen staat leeg. Veel Amerikaanse vlaggen. Een winkel waar je vuurwerk kan kopen (no smoking), de mensen lopen er sjofel bij. Op de deur van een casino staat: 'no shirts, no shoes, no service'. We lunchen bij MacDonalds. Voor mij de derde keer in mijn leven dat ik in een MacDonalds terecht kom. Prima salade. Hoe dat bedrijf groot en rijk geworden is door de verkoop van hamburgers, is mij echter een raadsel.

De lucht betrekt, er is regen en wind voorspeld voor morgen en het tijdstip van vertrek is nog TBA (to be arranged). Tot nu toe hebben we veel geluk gehad met het weer. Eigenlijk ideaal fietsweer de afgelopen 9 dagen. Morgen echt koud?

Ritme

Vandaag hadden we weer een rit door de woestijn van Nevada. Veel vlak werk. Veel asfalt. Weer hele stukken langs de Interstate 80. Niet al te veel mijlen. Vroeg vertrokken en vroeg in het hotel in Winnemucca. We hebben nog drie van dat soort dagen voor we in Salt Lake City zijn en zelfs dat is nog maar het begin. De kaart van de VS die we iedere dag openvouwen getuigt van bescheiden vorderingen. We moeten nog ver maar er begint ritme te ontstaan. Mooi om te zien hoe efficient mensen worden bedacht ik me vandaag. De eerste dag waren we een uur aan het stressen om onze kamer te verlaten en nu doen we dat in een kwartier.

Alles heeft een ritme zongen de dames van Frizzle Sizzle eens op het songfestival. Jammer dat ze zo weinig punten kregen want ze hadden gelijk. Van ochtend tot avond, alles loopt in een ritme. Meestal gesmeerd. We voelen ons daar prettig bij. Opstaan, vitaminesapje, kleding uitzoeken, insmeren met zonnecreme, spullen de tas stoppen, ontbijten (HI guys, how are you doing today), zo snel mogelijk veel naar binnen duwen (tot je licht misselijk bent), in de kamers koffers inruimen, fietscomputers op gang helpen, koffers en fiets door de hotelgang naar de bus van de organisatie brengen, koffers in de aanhanger, handtekening zetten, op de fiets en dan... in je ritme zien te komen. We zijn nooit de eersten die vertrekken. Eén van ons doet de eerste pakweg 10 mijl (We denken in mijlen inmiddels, jaja). Langzaamaan stomen we langs onze vrienden voor 52 dagen en het begint te lopen. Het ritme is er weer. Onderweg stoppen we meestal 2 keer. Daar staat dan de bus. Op de fiets bedenk je al wat je gaat nemen. Bij de bus handen wassen, handtekening zetten, flessen vullen, wat eten, beetje veel ouwehoeren en weer verder. En weer stomen we langs de individuelen die veel minder tijd nodig hebben voor de SAG-stop dan wij. Bij het hotel is de bus met de tassen er nog niet. We checken wel in en krijgen sleutel en wifi-code. De computergegens worden afgetapt voor Strava en de route van morgen wordt geladen. Even appen met het thuisfront want die gaan bijna naar bed. Als de tassen er zijn douchen, wat eten, rommelen op de tablets, enz. 17.00 uur eventuele fietsreparaties. 17.45 uur route-Rap uitgebreide info over de route van de volgende dag, eten ergens, op de kamer nog wat lezen en naar bed rond 21.00 uur. We worden er handig en we voelen ons er goed bij. Het ritme van de treinen die hier door de vallei denderen en naar ons lijken te toeteren. Maar zeker ook van degenen die die railroads 150 jaar geleden aanlegden. Dat was hard werk maar met een ritme kunnen mensen veel. Het meest interessante ritme is dat van onze rikketik. Die houden we onderweg in de gaten. Op dit soort vlakke ritten is de polsvariatie niet zo groot. Bij mij altijd ergens tussen de 110 en de 142. Vandaag gemiddeld 123 en dat terwijl we voortdurend op 1300 meter hoogte rijden. Hans heeft helemaal een makkie zo lijkt het zijn gemiddelde ritme was vandaag 101(!).

Wij vinden dit slavenritme leuk. We genieten van de wijdse uitzichten en van het heerlijke weer. Zelfs het ritme van de langs ons denderende trucks doet ons goed.