De 'group-rap' van gisteravond beloofde veel; ongeveer 120km. met daarin plusminus 3400 hoogtemeters. En smalle, steile wegen, waar je niet moest gaan zigzag-en, want dat is gevaarlijk. Ook moest je uitkijken bij het afdalen, je zou op een bepaald stuk zeker 60-70 mijl p/u kunnen halen. Ook het stuk over de Interstate 80 (14 mijl ongeveer) moest met de nodige omzichtigheid worden befietst. Ook daar zou het omhoog gaan en zou je heel langzaam fietsen en dan zouden vrachtwagens je van de weg kunnen blazen.... In ieder geval zou het een dag zijn met de meeste hoogtemeters van de hele trip van San Francisco naar Boston. Extra vroeg vertrekken (06.15u.) en om ons voldoende tijd te geven zou het diner om 19.00u. zijn.

Gelijk na de group-rap wandelden we naar een nabij gelegen familierestaurant. Nog steeds erg warm. En het was wel een grappig gezicht; een gereserveerde ruimte voor ons, de fietsers, en de de rest van het restaurant. Het leek wel alsof de verdeling gemaakt was op huidskleur en gewicht. Roodverbrand en relatief mager zat bij de fietsers en de iets minder door de zon verkleurde mensen maar met een aanmerkelijk hoger gewicht zaten bij de rest. Het hoofdgerecht kon je uitkiezen en de salades en toetjes vielen in de categorie 'Eat as much as you want'. De saladebar en de toetjesbar werden door beide 'groepen' ongeveer even vaak bezocht. De fietsgroep is op zich ook weer verdeeld. Iets meer mannen (10) dan vrouwen (9). Drie Australiërs, 2 Nederlanders en aan het accent te horen moeten al die anderen Amerikanen zijn. De oudste deelnemer is 78 en de jongste is een vrouw van 38 die met haar vader opfiets. De begeleiding wordt in principe gedaan door 3 personen. Er zijn echter ook een paar 'alumni' die zo af en toe hun fiets inladen in het busje en onderweg de catering verzorgen en in de 'staf' worden blijkbaar afspraken gemaakt over wie vandaag welk stuk meefietst. Steeds weer een verrassing.

Amerikanen maken alles 'bigger'. Ondanks dat gegeven was ik toch wel benieuwd hoe het zou gaan. Genoeg getraind in het klimwerk? Hmmmm, heb ik niet zoveel gedaan. Stukken van 15, 16 %.. hoe lang zouden die zijn?Nou ja. Karren maar ..... op weg naar de verschrikkelijke Donnerpas .... en om 14.00u. zaten we aan de koffie in Truckee. Tja. Het oefenen met zigzag-en op smalle wegen heb ik niet kunnen oefenen; er waren geen smalle wegen. Op de Interstate was het max. stijgingspercentage 7% en dat voor een klein stukje. Er waren ook stukken die naar beneden gingen. Dat was nog het gevaarlijkste. Als je helemaal rechts zou blijven op de vluchtstrook kon je met hoge snelheid zo over een rooster van een waterafvoerput rijden. Banden van de racefiets passen daar mooi in.......De afdaling op weg naar Truckee....... 60-70 mijl p/u...... Fietserslatijn is vast niet in Amerika uitgevonden, maar ze beheersen het hier wel.

De belofte van een soort monstertocht werd niet ingelost. En dat stemt een mens weer blij. De conditie is blijkbaar goed genoeg om ons zonder al teveel problemen over de pas te brengen. En dat belooft wat.