Vandaag hadden we weer een rit door de woestijn van Nevada. Veel vlak werk. Veel asfalt. Weer hele stukken langs de Interstate 80. Niet al te veel mijlen. Vroeg vertrokken en vroeg in het hotel in Winnemucca. We hebben nog drie van dat soort dagen voor we in Salt Lake City zijn en zelfs dat is nog maar het begin. De kaart van de VS die we iedere dag openvouwen getuigt van bescheiden vorderingen. We moeten nog ver maar er begint ritme te ontstaan. Mooi om te zien hoe efficient mensen worden bedacht ik me vandaag. De eerste dag waren we een uur aan het stressen om onze kamer te verlaten en nu doen we dat in een kwartier.

Alles heeft een ritme zongen de dames van Frizzle Sizzle eens op het songfestival. Jammer dat ze zo weinig punten kregen want ze hadden gelijk. Van ochtend tot avond, alles loopt in een ritme. Meestal gesmeerd. We voelen ons daar prettig bij. Opstaan, vitaminesapje, kleding uitzoeken, insmeren met zonnecreme, spullen de tas stoppen, ontbijten (HI guys, how are you doing today), zo snel mogelijk veel naar binnen duwen (tot je licht misselijk bent), in de kamers koffers inruimen, fietscomputers op gang helpen, koffers en fiets door de hotelgang naar de bus van de organisatie brengen, koffers in de aanhanger, handtekening zetten, op de fiets en dan... in je ritme zien te komen. We zijn nooit de eersten die vertrekken. Eén van ons doet de eerste pakweg 10 mijl (We denken in mijlen inmiddels, jaja). Langzaamaan stomen we langs onze vrienden voor 52 dagen en het begint te lopen. Het ritme is er weer. Onderweg stoppen we meestal 2 keer. Daar staat dan de bus. Op de fiets bedenk je al wat je gaat nemen. Bij de bus handen wassen, handtekening zetten, flessen vullen, wat eten, beetje veel ouwehoeren en weer verder. En weer stomen we langs de individuelen die veel minder tijd nodig hebben voor de SAG-stop dan wij. Bij het hotel is de bus met de tassen er nog niet. We checken wel in en krijgen sleutel en wifi-code. De computergegens worden afgetapt voor Strava en de route van morgen wordt geladen. Even appen met het thuisfront want die gaan bijna naar bed. Als de tassen er zijn douchen, wat eten, rommelen op de tablets, enz. 17.00 uur eventuele fietsreparaties. 17.45 uur route-Rap uitgebreide info over de route van de volgende dag, eten ergens, op de kamer nog wat lezen en naar bed rond 21.00 uur. We worden er handig en we voelen ons er goed bij. Het ritme van de treinen die hier door de vallei denderen en naar ons lijken te toeteren. Maar zeker ook van degenen die die railroads 150 jaar geleden aanlegden. Dat was hard werk maar met een ritme kunnen mensen veel. Het meest interessante ritme is dat van onze rikketik. Die houden we onderweg in de gaten. Op dit soort vlakke ritten is de polsvariatie niet zo groot. Bij mij altijd ergens tussen de 110 en de 142. Vandaag gemiddeld 123 en dat terwijl we voortdurend op 1300 meter hoogte rijden. Hans heeft helemaal een makkie zo lijkt het zijn gemiddelde ritme was vandaag 101(!).

Wij vinden dit slavenritme leuk. We genieten van de wijdse uitzichten en van het heerlijke weer. Zelfs het ritme van de langs ons denderende trucks doet ons goed.