Het moet toch een raar gezicht zijn; een groep fietsers ver uit elkaar rijdend, maar goed te herkennen aan hun outfit. Geel, roze, rood, wit, groen, paars, blauw, zwart en dan heb ik het alleen nog over de kleuren van de fietsshirtjes. Handschoenen, helmen, schoenen en overschoenen, achteruitkijkspiegeltjes op helmen... het is een fraaie optocht. In Nederland is de groep van mamils (middle aged men in lycra) al zeer verschillend gekleurd, hier in de VS kunnen ze er ook wat van. Zeker de vrouwen hebben een verantwoorde kledingkeuze.

Het landschap lijkt na alle regen en sneeuw van gisteren nog steeds op een woestijn, maar naar mijn idee wel iets groener. Laaghangende bewolking, af een toe een zonnestraal, besneeuwde bergtoppen in de verte, een trein die zich lang en langzaam voortbeweegt, asfalt, witte en gele strepen, grijze rimboes, dooie beesten op de weg (slangen, ratten, vogels, herten) en in hetzelfde landschap een lange bonte stoet van fietsers de bergen in. Het is net het circus van Jeroen Bosch. Wie zong dat ook al weer....? De fietsers proberen naast de beesten de resten van autobanden, stukken aluminium, gereedschap, stenen , gruis, glas, plastic en alles wat niet meer gebruikt wordt, te ontwijken. Vooral bij afdalingen vergt het de nodige concentratie. Ton is er vandaag in geslaagd om in zijn achterband een stukje van een 2mm ijzerboortje te laten verdwijnen. Einde van de band.

Het was lange, maar relatief eenvoudige rit. Er is hier zoveel ruimte, de bergen lopen tot nu toe zo glooiend, dat het nooit echt steil wordt. In principe kan alles zittend in het zadel gedaan worden. Nogal wat mensen in onze groep lijken alleen zwaardere versnellingen te kunnen gebruiken. Zelfs bij 2% stijging gaan ze op de pedalen staan. Misschien is het een verschil in fietscultuur..... vooruit , als alles in De US groot moet, dan ook de versnelling. Het land is in ieder geval groot en leeg en de I-80 kruipt als een slang door dit lege land. Gedurende de ongeveer 172km. hadden we grotendeels de wind in de rug. Heerlijk genieten. De temperatuur liep langzaam op. Van 4 graden vanmorgen tot ergens in de twintig bij aankomst in Wendover.

Ik wilde Amerika en Amerikanen leren kennen. Dat we vannacht in een casino verblijven helpt daarbij goed. Het is zo kleurrijk dat het pijn aan de oogzenuwen doet. Alle apparaten die in gebruik zijn, maken herrie. Hoe mensen in deze omgeving én zo'n dollarvreter kunnen bedienen én een telefoongesprek kunnen voeren.... Spencer Davis Group kon ik nog net boven het geluid uit horen. Gimme some lovin'..... tja, volgens mij zijn mensen met heel andere wensen naar het casino gekomen. Ton en ik liepen in onze fietskledij door het casino; op zoek naar koffie en eten. Als alles moet opvallen, valt niets meer op. Een persoon hoeft zijn gezicht voor een moment niet gericht te houden op zijn dollarvreter en schudt zijn hoofd bij het horen van onze fietstocht. Te zware mensen in grote stoelen, te zware, moeizaam lopende mensen, teveel mensen die er uit zien alsof daglicht niet bestaat. Allemaal lopend op sportschoenen of sandalen. Soms met hoed of pet of stok. Praktisch allemaal blank, vaal grijs, wit. Het bedienend personeel lijkt overwegend uit Mexicanen te bestaan. Nadat de koffers waren gearriveerd konden we ons terugtrekken op onze kamer met uitzicht op de zoutvlakte........ met uitzicht op morgen dus.