Deze ochtend gingen we om kwart voor zeven de staat Utah in over de zoutvlakte. De langste rit tot zover. 118 mijl, dus 190 km. Deze rit is voor organisatie altijd zorgelijk. Hitte, open vlaktes, wind, uitdroging en grote afstanden. Risico's te over en daar houden ze hier niet van. Heet is het niet geworden. Uitgedroogd zijn we ook niet. Toch was het niet gering. Hans en ik rijden samen en dat was vandaag mijn redding. Dat samen rijden vandaag betrof Hans die het zware kopwerk tegen de wind in deed. Om half twee waren we in het hotel waar we allerhartelijkst ontvangen werden. Morgen is de rustdag. Misschien wil Hans wel een biertje. Door het kamerraam zien we een zwembad...

Van de 118 mijl hebben we 100 mijl zoutvlaktes gezien en zout water. De wereld is grotendeels wit. De weg is onvoorstelbaar vlak en bedreigend recht. De strook langs de snelweg was redelijk schoon. Alle gelegenheid om lekker te dromen. Ik heb alle er ervaringen van tochten door vlaktes doorgenomen in mijn hoofd. De Waddenzee bijvoorbeeld, met een rugzak op mijn rug wandelen naar een eiland. Dat heb ik vaak gedaan. De eerste keer met de middelbare school waarbij pater Reiners er niet aan kon ontsnappen zijn waardigheid op te offeren door te moeten urineren met de pij omhoog ergens in de verte. Vlaktes laten je niet ontsnappen. Of de Afsluitdijk op de fietsvakantie met een tas van jeugdherberg naar jeugdherberg. De watervlakte links en rechts. Vlaktes zijn genadeloos. Of de Eemnesser polder waar ik vroeger met mijn vader naar toe ging om de koeien te melken. Een polder met alleen in de verte bebouwing. Wat vond ik die vlakte toen leeg. Of de Flevopolders. Op die vlakte zij alle wegen Amerikaans recht. Of schaatsend over het IJsselmeer van Enkhuizen naar Staveren. Dat heb ik meerdere keren gedaan. Op een gegeven moment ben je het zicht op beide oevers kwijt. Vlaktes werpen je terug op je zelf. Zo was het vandaag allemaal. Zout in plaats van sneeuw. Geen zicht meer op begin en eind. Geen voorzieningen. In de ochtend de zon in de ogen daarna als koperen ploert. De wind als vriend en vijand.

Vlaktes zijn vooral mooi.