Ik heb in de Volkskrant zojuist een stukje gelezen over ademhalisten. Je adem stokt bij het lezen van deze bijzondere gedachtengang, die niet helemaal strookt met de biologie. Waanachtig denken komt bij veel mensen voor. De middeleeuwen zijn nog niet voorbij, denk ik bij het lezen van de namen van zoveel zogenaamde goeroe's. Licht, lucht en thee. Zoiets. Wanneer je je ademhaling onder controle hebt, kun je beter pedaleren. Da's waar. Je kunt er misschien ook beter door slapen, nadenken, sporten etc. Maar waarom je daarbij niet zou hoeven eten..... Dat is toch een andere benadering dan de Amerikaanse eetcultuur.

Ik weet dat het eenzijdig is. Wanneer ik het mijn Amerikaanse reisgenoten vraag, eten ze in hun eigen woonplaats in echte restaurants. En ik neem aan dat dat ook zo is. Alleen wij zien ze niet. Voorlopig zijn we als fietsgroep afhankelijk van Wendy's, Dennis's, Sizzlers, Burgerkings, MacDonalds, Subways, Chili's, Fridays, Taco Bells, Kentucky Fried Chicken en Pizza Hut. Ze lijken allemaal op elkaar. En het is er druk. Eenvormigheid lijkt de standaard te zijn, terwijl 'diversiteit' en 'innovatie' met de mond wordt beleden. En natuurlijk bekommeren ze zich om het milieu. Over ademhaling hebben ze het natuurlijk al helemaal niet. Een MacDonalds is geen zuurstoftent.... Het smaakt overigens uitstekend. Mankeert niets aan. Aan het ontbijt vanmorgen vertelde Bryon dat deze fastfoodketens bestaan bij de gratie van 'geen tijd hebben'. Iedereen is bezig met werken; leven om te werken en niet zoals in Europa werken om te leven. Mensen zijn steeds maar bezig om succesvol te zijn, te winnen en sneller en beter dan een ander te zijn. Waarom dat zo is en wat dat betekent voor de mensen die niet snel en succesvol zijn en verliezen... tja. 60 uur in de week werken is 'pretty standard'. Het zou me de adem benemen.

We laten met de groep van 20 fietsers een enorme afvalberg achter bij deze restaurants.
's Morgens: wegwerp koffiebekers, wegwerp borden, kommen en bestek; de plastic verpakkingen van jam, boter en siroop.
Tijdens lunch: plastic bestek (dat in plastic is verpakt), plastic verpakking van de salades, wegwerp iceteabekers, colabekers.....alles wegwerp.
Gisteravond bij Sizzlers, geen plastic dingen! Wel zoveel eten dat weggegooid wordt.....
Alles is groot in Amerika dus ook de afvalberg...... (Er zouden toch wel afwasmachines bestaan?) Natuurlijk is het een grote groep. Voor de bediening misschien niet eenvoudig. We konden kiezen uit shrimp, chicken of steak. Dat was ook de volgorde van serveren. De mensen die shrimp hadden besteld, waren al klaar met eten toen de steak op tafel kwam. Mensen staan op en gaan weg. Niet natafelen, geen koffie. Weer terug naar het hotel. Ik ga thuis met veel plezier weer zelf eten koken, de vaatwasser vullen/leeghalen.

Vannacht een paar keer wakker geworden met de waarschuwing voor de afdaling van vandaag in mijn hoofd. Ik had het idee dat ik moest uitkijken voor de afvoerputten met daarop een rooster waar de banden zo mooi inpassen. De afdaling zou lang en mooi zijn, maar de vluchtstrook (daar moeten fietsers rijden) smal, vol met stenen, troep en rumble strips. In mijn hoofd had ik er de afvoerputten zelf bij bedacht. Ik zag mezelf al met 60 km/u over deze strook met putten suizen.... en wat er dan mis kon gaan. Ademhaling onder controle en concentreren. De afvoerputten waren er niet. Pffffff. Al dat andere wel. Een rot weg. Één maal een lekke band. Vooruit, maar ik had het er toch niet op. Ik kon beneden weer opgelucht ademhalen en een banaan eten. Soldiers Summit is 2285 hoog. Boven bleef het lang redelijk vlak. Met een beetje fantasie leek het op de Schotse Hooglanden, mooi groen, alleen zonder schapen. Op de weg naar boven (tussen 3 en 5%) leek het op sommige streken in Zuid-Frankrijk. Daar zul je echter geen kolentrein van misschien wel een mijl lang aantreffen. Behalve de afdaling was het vandaag een mooie, zonnige warme dag met de wind in de rug.

In Price vlakbij het hotel naar een DQ (Dairy Queen) een 'fastfoodsoftijsje'. Geen ontkomen aan.