Het begint een gewoonte te worden...... in alle vroegte naar de wekker luisteren (04.45u.), ontbijten, onszelf insmeren met zonnebrand, terwijl het nog donker is... inpakken, de koffers en rugzakjes in de aanhanger zien te krijgen en een handtekening zetten op de vertreklijst. Iedereen is minder spraakzaam en probeert zoveel mogelijk voedsel naar binnen te krijgen en alvast net even wat meer te drinken om de komende afstand en hitte te doorstaan. Negentig mijl, temperaturen oplopend naar 40 graden, verblijf op de vluchtstrook van de Interstate 70, 2 SAG-stops, bijna 900 hoogtemeters en wind tegen. Dat waren de vooruitzichten...... Meer hoefden we niet te doen......en drinken, drinken, drinken.

De eerste ongeveer 20 mijl brachten ons van ongeveer 1250 naar ongeveer 1550 hoogte. We reden op sommige stukken nog in de schaduw van rotswanden/bergen. Heerlijk om de zon te zien opkomen. Als ik achterom keek zag ik Ton, Walt, Cliff en Bryon in een waaiertje de langzaam stijgende weg oppeddelen. Ergens aan het eind van de klim bleek alleen Ton nog schuin achter me te rijden. Bij de eerste SAG-stop hebben we de afspraak gemaakt dat ze moeten roepen wanneer het hen te snel gaat en dat we dan het tempo aanpassen. Dat is verder heel goed gegaan. Wind tegen, dat lukt toch het best in een groep. De wind nam toe, de temperatuur steeg en het wegdek wilde niet meewerken. Zwaar, ruw asfalt. Niet gek dat ons gemiddeld tempo eerste moeizamer bleek vol te houden en later gewoon zakte naar 16 mijl per uur. Zelfs bij afdalingen leken we niet vooruit te komen. Het kon niet anders dat Ton ook vandaag lek reed. Nummer 7. Dit keer in de brandende zon. Ben benieuwd hoevaak we naar de bikeshops (moeten) gaan om onze voorraad binnen- en buitenbanden aan te vullen. Ook Bryon en Walt reden lek. What a great shoulders they have in America, the best. ABB heeft ons vandaag op geweldige manier van drank en voedsel voorzien. Ik had er niet aan moeten denken om deze coast to coast-tocht onbegeleid te doen. Onderweg waren er praktisch geen voorzieningen. Trappen, water, trappen, water, trappen, water ...... Ik heb zelfs cola gedronken. Eindeloosheid, leegte en hitte. Wind en weg. Alleen maar letten op de druk op de pedalen. En natuurlijk op het voorbijrazend verkeer. Een RV (recreational vehicle) verloor vlak voor ons een paar stukken hout met spijkers en een soort van vlag. Dat had ook anders kunnen aflopen..... Bij aankomst in Fruita konden we terugkijken op een geslaagde dag. We zijn nog niet helemaal Amerikaans .... Walt en Cliff reden direct naar de DQ (Dairy Quee ) en wij hadden het geluk terecht te komen in een echt restaurant. Daar hingen mountainbikes aan het plafond! Te huur. Allervriendelijkste bediening. Salade en koffie. (Dorian, niet van Starbucks kwaliteit, maar beter én in echte koffiemokken). Om het aanpassingsproces te bevorderenhebben we bij wijze van hersteldrank (smoezen bestaan) later bij DQ een milkshake genuttigd....