Wakie, wakie..... 05.00u. naast het bed. Tja, is het nu vakantie of beoefenen we een zelfgekozen vorm van moderne fietsslavernij? Deze vraag verdwijnt snel bij de eerste slok koffie en het overvloedige ontbijt. De mevrouw van dienst blijft yoghurt en omeletten aanslepen en met een blij gezicht houdt ze de iedere keer snel slinkende hoeveelheid bananen en appels aanvullen. Alsof de fietsgroep aan een overlevingstocht gaat/moet beginnen. Of de fietsers hebben gisteravond in het Mexicaans restaurant hun bord niet goed leeggegeten. Volgens Shelley zouden mijn rijst en zwarte bonen zeker helpen om mijn 'afterburners' te gebruiken .....

Natuurlijk stond er wind. Tegen..... natuurlijk. De eerste SAG-stop lag op 27.8 mijl op 2652 meter hoogte (Blue Mesa Summit). De weg er naar toe leidde eerst nog over de Cerro Summit (2416m). Flinke klimmen door een op de Alpen lijkend landschap. Herten, wilde honden, roofvogels hielden ons gezelschap. Ondanks de inspanning kon ik er erg van genieten. Ooit fietste ik vanuit Bourg d'Oisans in mijn eentje de route van de Marmotte, maar dan linksom. De hoogte van vandaag deed daar aan denken. Galibier geen probleem, le Telegraphe ook niet. Ergens bij Saint Sorlin, zo'n 6 km voor de top van de Croix de Fer kreeg ik een hongerklop. Het was toen ineens nog een heel eind naar Thea, die me volgens afspraak in Bourg d'Oisans stond op te wachten, zodat ik vóór Alpe d'Huez nog eetbare zaken tot me kon nemen. Nu was het gelukkig anders. Rijst met bonen... en geleidelijke klimmen. Ergens heb ik op mijn Wahoo 7% gezien; meer niet. Mijn triple danste onder mijn benen. Lekker ritme zien vast te houden bij een niet te hoge hartslag en als een jonge vent van drie-en-zestig de berg op. Groene weiden, koeien, veel bomen en struiken (ook op de toppen), hier en daar een klein dorpje, niet te veel verkeer op de weg en maar peddelen. In het dal tussen de twee toppen viel de wind praktisch weg en een temperatuur rond de 15 graden zorgde voor ideaal fietsweer.

Ton en ik hebben uitgebreid de tijd genomen op de Blue Mesa Summit. Ook daar waren in de verte herten te zien. Bijna jammer om daar te vertrekken. Eerste afdalen, dan nog een bult over (2590m.) en weer afdalen om langs een langgerekt stuwmeer naar Gunnison te fietsen. De afterburners waren niet meer nodig.

Ton kan niet zonder lekke banden en Memien Holboog heeft zo haar psychologische uiteenzettingen paraat gehad. Zo vertelde ze: 'We zien, dat mensen die er in slagen om, voordat de eerste 1287 mijl gefietst zijn, reeds 9 lekke banden te krijgen, tegen het einde van de tocht (bij 3839 mijl) het aantal van 15 lekke banden ruimschoots zullen halen'. We hebben met de vingertoppen tegen elkaar en het hoofd een beetje schuin voorovergebogen naar haar geluisterd. En er smakelijk om gelachen. Misschien vanavond nog even op Youtube meer bekijken........ Het is vakantie, de route is mooi, we zijn in de Rocky Mountains en morgen gewoon weer verder. Vanavond geen bonen.