Vandaag stond het dak van onze onderneming op het programma. De voorbereidende routerap bevatte weinig nieuws. Gewoon weer snelweg 50 volgen naar Salida. Geen enkele afslag nemen. Het hotel in Gunnison staat aan deze weg en het volgende hotel in Salida ook. Kind kan de was doen. Aan het eind van deze bijeenkomst vroegen de mannen uit de staat Washington om aandacht. Hans en ik werden naar voren geroepen en kregen een T-shirt uitgereikt. De tekst: Jump on the Dutch bus. Zij zijn bijzonder dankbaar voor strakke manier waarop Hans en ik (beetje) de kop genomen hebben in de zware rit van Green River naar Fruita. Onze bus heeft faam gekregen. Hans als machinist en ik als kaartjescontroleur.

Maar, er werden ook nerveuze vragen gesteld over de route. De klim over de Monarch pas zat er in in die gaat over 3420 meter. Je leest het goed. Dit is 500 meter hoger dan enig andere pas die ik ooit op de fiets beklommen heb. Velen vreesden het ergste wat het weer betreft bovendien. Daar stonden we de volgende dag bij het vertrek weer in ons zomerkloffie. Dat bleek een goede keus te zijn. Het was prachtig weer. De perfecte aanloop naar de klim bracht ons in 50km al naar 2700. Een geweldige weg met en nagenoeg schone vluchtstrook (en Cliff en Walt in de Dutch bus).

De klim zelf was meestal 6% en nooit hoger dan 8%. We hebben onze kleine versnellingen niet in hoeven zetten. De hele weg is omzoomd door bomen. Dat is ongelooflijk want in Europa houdt het bij 2000 meter wel op met de bomen en begint het maanlandschap. Ook in de valleien op 2500 meter was een normaal boerenleven kennelijk nog mogelijk getuige de groene weides, de boerderijen en het vee. In de Alpen tref je dan slechts kuddes schapen en geiten. Je ziet dus niet dat je in hogere sferen bent. Alleen het hart weigert echt op te lopen. Een kleine jump naar een andere rijder zit er nauwelijks in. De benen lopen dan meteen vol door zuurstoftekort. We werden toegemoet gereden door honderden andere rijders die deelnemen aan een weekdurende etapperit door Colorado. We stopten even toen we Rick tegenkwamen. Die kenden we nog van de eerste tien dagen en hebben wij als gezelschap zeer leren waarderen.

Het landschap is overweldigend maar niet onvergetelijk. Dat is ook met de pas zo. We hebben daar gewacht op onze vrienden. Hoewel wachten... Hans was er natuurlijk voor iedereen maar Cliff klimt prima en ook Shelley kwam mij voorbij kruipen. Moet je nagaan, een extreem magere girly girl, met een koeienpatroon op haar fiets en allemaal rose elementen in fiets en kleding. Maar ja, van Nederlandse afkomst, dat scheelt natuurlijk.

Dalen is weer een ander verhaal. We verliezen hoogte zonder te remmen. 30 km lang gieren de wielen over de brede rechte asfaltweg. Mijn piek was 50,0 mijl/uur, dat is meer dan 75km/uur. Heerlijk om te doen. Zo dalen we naar Salida dat toch nog op 2200 hoogtemeters ligt. In historisch Salida was het onaangenaam heet. Jaloers keken we naar de vlotten en kano's die over Arkansas rivier de stroom af scheerden.

We zitten nu al meer dan twee weken op hoogte. Sinds Truckee zijn we niet meer onder 1200 meter geweest. De rode bloedlichaampjes spatten al de oren uit. Én, voorlopig houden we het het ook hoog.