Pueblo is onze tweede verlengde halteplaats. Wederom een standaard Holiday Inn Express ofietsdergelijks aan de rand van de stad. Het hotel wordt bezet door drie categorieën: Boys met toys; oudere mannen met oude auto's die vanwege een evenement met duizenden zich verzamelen in de stad. Body builders die een competitie hier hebben; de deuren zijn maar net breed genoeg en hun meisjes passen door de kieren. Verder de knettergekke fietsers natuurlijk die in de ochtend in de zon hun tweewielers zaten te poetsen.

De eerste kolonisatie van de stad was door de Spanjaarden/Mexicanen. De Hispanics zijn overal. Zichtbaar in de bebouwing en de geschiedenis maar tegenwoordig zijn ze vooral zichtbaar als harde werkers. Ze reageren verbaasd als je Spaans spreekt. We zijn het er over eens dat alle Amerikanen verplicht Spaans moeten leren (en fatsoenlijk moeten uitspreken). In de stad is een stukje van de oude loop van de Arkansas-rivier in ere hersteld en tot een prachtig wandelgebied gemaakt. De trots van de stad. Prachtig vonden wij het historische centrum met de vele rommel/antiekzaken, hippe cafés en de grote hoeveelheid kapsalons. Indrukwekkend is het treinencomplex: rangeerterreinen, historische gebouwen, treinenmuseum en de eindeloze rijen goederenwagons.

Via allerlei media krijgen we vragen. We vinden de reacties op onze blog natuurlijk geweldig,; Hoe meer hoe liever... De belangrijkste vraag is: Hoe gaat het er mee? Niet How are you doin', want dat is geen vraag.

Hans en ik genieten enorm. Onze lijven werken geweldig mee. We slapen voldoende. Er is eten genoeg. We houden gewicht. De ontlasting is okay, zo weten wij van elkaar. Ook kunnen wij het nog steeds prima met elkaar vinden. Er is nog nergens irritatie over geweest en we vinden dezelfde dingen leuk. De groep is redelijk divers maar de sfeer is buitengewoon. Wij gaan bewust meestal uit elkaar aan tafels zitten. We worden, zo hebben we de indruk, zeer gewaardeerd vanwege onze vrolijke benadering van de zaken. We verwonderen ons op een prettige manier en treffen enorm veel leuke verassende mensen. Heimwee naar onze geliefden is er zeker, maar we hebben nog geen hulp daarvoor hoeven zoeken.

Er zijn ook nog objectieve zaken:

We hebben 1444 mijl gereden en het beoogde totaal is 3839. We hebben ongeveer 67000 voet geklommen, een dikke 20 kilometer. We hebben, zo schatten we, ongeveer 75% op de Highway of Interstate doorgebracht. Hans heeft 5 lekke banden gehad en ik 9. In totaal hebben we 5 buitenbanden verspeeld en één ketting. Iedere hotelkamer heeft twee queen size bedden en Hans slaapt in 100% van de gevallen aan de gangzijde. Iedere ochtend nemen we braaf een Supradyn-drankje. We eten meestal, veel, in een laagdrempelig restaurant zonder veel pretenties, behalve geld verdienen. We zijn tot nu toe altijd op tijd geweest voor het vertrek en bij de routeraps. We zijn onbetwist recordhouders wat de koffieconsumptie betreft. Hans heeft nooit spierpijn en ik altijd. De achterwerken vertonen nog geen mankementen. Door zonnecrème klasse 50 zijn we bij terugkomst ongetwijfeld nog gewoon herkenbaar.