We komen steeds meer in de bewoonde wereld, tenminste zo denken een aantal van onze groepsgenoten er over. Fietsen langs de Stille Oceaan, door de Siërra Nevada, door de woestijn, door de Rockies en nu door de grote vlaktes van de US maken het samen erg afwisselend. Ik heb het prima naar mijn zin op de vlaktes. Ik kijk op mijn fietscomputer, naar mijn hartslag, cadans en snelheid en probeer met zo min mogelijk inspanning en dus zo'n groot mogelijke gelijkmatigheid door het land te fietsen. Zeker op die lange, rechte, bijna vlakke wegen is het een aardig spelletje. Soms hinderlijk onderbroken door de SAG-stop. Ik geniet meer van het fietsen, dan van 'weer een banaan'. Ik zal straks moeten wennen aan normaal eten en niet aan het laden van die buitensporige hoeveelheden 'voer' die blijkbaar naar binnen moeten. Vandaag alleen maar oostwaarts gereden met een behoorlijke tegenwind. Een mengsel van motregen en echte regen zorgde voor 'strijd met de elementen'. Ik moest herhaaldelijk denken aan de 11-stedentocht van '97. Wind tegen op de Blikvaart. Toen zorgde de snel invallende duisternis, naast de scheuren, voor een extra handicap. Maar ja, hoe meer strijd, hoe groter de held. Dat was tijdens het schaatsen toen niet het algemeen gevoelen... ook vandaag zal het niet anders zijn. Na 27 mijl was er een SAG-stop. De beschutting bestond bomen en een afdakje. Snel 'laden' en weer verder. Nog meer wind. In de verte leek het op te knappen. Onze snelheid daalde naar 13 mijl per uur. Waar de windgoden ons aan extra mijl per uur hadden geholpen, bleken ze daar vandaag vele mijlen per uur weer af te halen. Optimistisch klonk in mijn hoofd 'It is gettin' better' van de Beatles. 'Yes, it is getting better all the time. I have to admit'. Elke boom, elke bomenrij, elk huis, elke voorbijkomende auto of truck was welkom om de wind te breken en voor even de druk op de pedalen te verminderen. De laatste 18 mijl begon de weg (eindelijk) op te drogen en wij ook. We hoefden nu in ieder geval minder troep te 'verzamelen'. In McPherson vroegen we een mevrouw waar de beste koffie van de stad te vinden was. Ze had het ABB-busje al voorbij zien rijden en ons vond ze 'exciting'. Er waren weer fietsers in de stad! De koffie was goed, in een echte kop (en schotel)!!! en dat vonden wij weer 'exciting'. Voor een goed broodje moesten we een eindje verder in de straat zijn. Klopte ook! Bij het hotel was de 'wasstraat' voor de fietsen al in gereedheid. Ook al mooi! Direct schrobben. Mijn benen en armen moet ik tijdens het douchen ook echt afschrobben. Ze waren vet van de zonnebrand en bedekt met stof, beestjes, zand en gruis. De scherpe aftekening bij sokken, broek en mouwtjes is nu ineens een stuk minder.