De rit van vandaag zou niet lang worden. Grotendeels recht naar noorden langs een gebied dat op de kaart Holland genoemd wordt. Het had in de nacht stevig geregend en het motte nog een beetje toen we vertrokken. De wind kwam uit het noorden en Hans had er zin in waardoor ik me hoefde te beperken tot wieltjeszuigerij. Het landschap is veranderd. Het glooit licht en er staan bomen. Soms zelfs in bosjes. De weg (nu eens geen highway) was stil, breed en goed geasfalteerd. Het vee maakte een gelukkig indruk. Uit de sloten die vol water stonden klonk het gekwaak van kikkers. Op veel plaatsen staan jaknikkertjes in de wei. Sommigen in werking en velen waren onbeweeglijk en roestig. Met de lage olieprijzen is de bijverdienste niet meer zo aantrekkelijk.

Vlak voor de beoogde SAGstop stond één van de busjes op de weg. We konden de route niet vervolgen. De weg stond onder water. Het eerste busje was er, net aan, doorheen gekomen maar het water was nog aan het stijgen. Een man gemeentewerken beweerde dat ze daar wereldkampioen in flooding zijn. Dit was de derde keer dit jaar. De afgelopen nacht zou er 5 inches (13cm) water gevallen zijn. Werk aan de winkel voor Arcadis zou ik zeggen. Ook een oversteek in de bus was niet mogelijk en er werd een alternatieve route geïmproviseerd. In het grote lege Kansas met de vierkanten in de kaart betekent dat 12 mijl oostwaarts en dan de highway (toch weer) noordwaarts naar Abilene. Effetjes omrijden is er niet bij. Wel weer een lekke voorband gescoord. Ik sta op 11!

In Abilene kwamen we op voorspraak van een automobilist (voetgangers zijn hier zeldzaam of incompetent) bij Joe Snuffy restaurant terecht. Een kantine voor boeren, burgers en buitenlui. Eten voldoende tegen redelijke prijzen. Als fietsers hebben we veel aanspraak. Amazing en awesome zijn de meest gebezigde woorden. De dame van de bediening is op haar 27e uit Bochum in Duitsland gekomen vanwege de liefde voor een soldaat. Hun kind is Amerikaans. Zij heeft alle naturalisatiepapieren klaar liggen maar twijfelt over de overstap. Stilletjes laat ze merken dat het de politieke ontwikkeling is die haar dwars zit. Een boer die het gesprek aanknoopt vertelt over zijn kleine koppeltje vee (35 stuks) en over zijn akkers. Daar moet hij het van hebben. De regen is gunstig wat hem betreft. Dat wij de vruchtbare grond hebben zien wegvloeien vindt hij niet zorgelijk. Dit water heeft hij nodig. Oh ja, als het drijfhout midden in de kolkende rivier drijft dan stijgt het water nog steeds. Als het water zakt dan zoekt het een plekje op de oever.

Abilene is de stad waar Eisenhower opgroeide. Ike was zijn koosnaam. Hij was commandant van de gealliëerde strijdkrachten in Europa in WO II. Daarna twee termijnen president van de US. Er is een prachtig museum gecreëerd rond de woning van zijn jeugd. Zijn verhaal vind ik wel sympathiek. Een bureaucratische militair, bruggenbouwer met de voeten aan de grond. Ook aardig is het feit dat wij onze fietsen in het auditorium mochten stallen.

Vandaag is echt de dag van het midden. Ike wist het midden te vinden tussen de sterke persoonlijkheden in de oorlog. De boomstronken dreven in het midden. We zitten midden in Kansas, in de haertlands van de USA. Bovendien zij we vandaag officieel, maar zonder ceremonieel, over ons midden gegaan. 1920 mijl is de helft van de afstand die we gepland hebben, dit is 3090km. We zijn halverwege kwa afstand en hopelijk ook kwa genoegen.