De mevrouw van dienst bij het ontbijt wilde zeker weten dat ik de yoghurtjes echt zou opeten. De mededeling dat ik een grote eter ben, hoorde ze enigszins wantrouwig aan, me van top tot teen opnemend. Ze bleek de 81-jarige kleindochter van Ierse immigranten en was blij dat haar grootouders in Amerika terecht waren gekomen en niet, zoals veel van haar familieleden in Wales. Dat had ze verschrikkelijk gevonden. Mijnen en schapen hadden geen toekomst kunnen geven...... En het was pas 5.45u. en ik moest nog gaan eten. Van de bananen mocht ik zoveel nemen als ik wilde.

De rit van vandaag heeft ons 172 km. verderop gebracht. Van Abeline naar Topeka. Door de Flinthills. Heuvelachtig terrein. Op en af. Op en af. Op en af. Soms met hellingen en afdalingen die qua klim- of daalpercentage niet eens op het computerschermpje van de Wahoo werden geregistreerd, maar die wel voelbaar waren. Schakelen of niet schakelen. De benen opblazen of niet. Gaan staan of blijven zitten. Op en af. Als er keer een meter vlak was, ging die toch weer omlaag of omhoog. In ieder geval heel anders dan in een 'steady state' over de vlaktes van Kansas rijden. Hoe dichter bij Missouri, hoe heuvelachtiger.

Het was een prachtige zaterdag met een zondagochtendgevoel. De zon scheen, de zachte wind kwam meestal uit het westen, de temperatuur was goed (<35 graden), de koeien graasden, de kalfjes stonden wat dromerig te kijken, de velden waren hier en daar al ontdaan van het graan, de sojabonen wisselden de maisvelden af, er waren bomen, struiken, meertjes, riviertjes en af en toe blafte een hond vanachter een hek. De route ging over countryroads, er was weinig verkeer, er werd niet hard gereden, maar rekening met ons gehouden. De dorpjes waar we doorheen fietsten ademden rust uit. Het gras werd gemaaid, de dakgoot gerepareerd en mensen zaten in de schaduw op de veranda. De Amerikaanse vlaggen hingen in verband met Onafhankelijkheidsdag op de goede plek en er werd volop vuurwerk aangeboden. De SAG-stops kwamen op de goede momenten en Ton gaat de 15 lekke banden zeker halen. - Na 20 mijl ongeveer nummer 12. - De vraag vanaf nu is, blijft hij onder de 20 'flats'? Hopelijk helpt het nieuwe velglint op zijn voorwiel daarbij. Nog steeds op en af. Schakelen of niet schakelen. Op en af. Stilte. We veroorloofden ons op 14 mijl voor het einde een pauze in het plaatsje Dover, in het beste café van dat plaatsje, het Sommerset Hall Cafe. We hadden geen haast en een goede lunch was hier waarschijnlijker dan in Topeka. Het beste café was uiteraard ook het enige café.... gewoon een mooie dag.