Vandaag is het Independance Day. De nationale feestdag voor de Amerikanen. We zouden gisteravond naar het honkbal gaan met vuurwerk als toetje, maar dat lukte niet. Er was geen taxi te vinden. Om ons te troosten hebben de drie Autraliërs Tweed, Heather en Ian voor ons een honkbalvoorstelling gegeven. Daarna nog maar een biertje genomen.

We vertrokken in US-AbB-tenue om de feestelijkheden nog wat op te vrolijken. Redelijk vroeg op de pedalen zoals meestal. Dit wordt zo gepland om de hitte voor te zijn. Dat was voor vandaag niet nodig. Het was heerlijk weer en de wegen door een mooi landschap waren prachtig. De door mij gevreesde rollers heb ik goed doorstaan door zeer geconcentreerd te rijden en dito te schakelen. Geen gemijmer dus. Ook vandaag geen lekke banden voor ons waardoor we zeer vroeg bij de SAGstops én eindbestemming waren.

In het Amish-stadje Jamesport hebben we koffie gedronken. Het jonge stel dat de koffietent runt ging vanavond ook naar het vuurwerk kijken. Zelf afsteken daar was zij niet zo wild op. Ze had beroerde ervaringen met haar broertje. Die broertjes ook. Even later kwam deze ex-dondersteen zelf binnen om bij zijn zus wat zoets te bietsen. Hun vader had net het gemeenschapshuis geopend. Hij is vrijwilliger daar. Amish vormen een opvallende groep christenen. Zij vervoeren zich met paard en koets. Doen al het werk op land met paarden, dragen baarden evenals strooien hoeden. Heel schilderachtig. Ergens bij een boerderij stond een paard ingespannen voor de gifspuit om het gewas te beschermen. Niet alles wordt dus bij het oude gelaten. Hoe zij hun geld kunnen verdienen is me een raadsel.

Om geld gaat het natuurlijk vaak in dit land. De omgang met geld is anders dan wij gewend zijn. Er worden veel fooien gegeven. Dat hoort erbij en is een belangrijk deel van het inkomen van veel mensen. Je mag zelf bepalen wat je er voor over hebt. Dat bleek ook toen we een andere fietser ontmoetten, Stan. Stan is dominee en runt drie kerken. Het is net een bedrijf met vestigingen. Hij richt zich op jeugd. Dat is de door hem gekozen niche. Zijn inkomen bestaat uit vrijwillige bijdragen en hij kan er goed van rondkomen. Hij heeft pas een tweede huis gekocht op een mooie plek in St. Joseph. Morgen gaat Stan met een dikke dertig jeugdige gemeenteleden naar Colorado om daar te gaan sporten. Hij neemt tien fietsen uit zijn eigen schuur mee. De deelnemers zamelen geld in door vuurwerk te verkopen op een parkeerplaats bij de supermarkt. Stan introduceerde ons bij een andere fietser, Ralph. Ralph is ex-worstelcoach en nu fanatiek wielrenner. Vooral moutainbiken en cyclocross. Hij verzorgt een groot aantal cross-tracks. En dat zonder er geld voor te krijgen. Dat soort mensen komen we dus veel tegen. Zoals gisteren toen ene Jerry zich meldde als "track-angel". Hij heeft ons de hele dag van hot naar her gereden door de stad. Gewoon, omdat we fietsers zijn, net als hij, én voor niets. Amerikanen, ze werken zich een slag in de rondte, betalen weinig belasting, moeten voor de zorgverzekering $ 5000,- (!) betalen, maar zijn niet te beroerd dat geld ook weer uit te geven. Ze willen onafhankelijk zijn in het besteden van hun tijd en geld. Dat gevoel van independance is sterk. Morgen, op de dag na indepedance day zal de zon gelukkig ook weer, voor niks, opgaan.