Vanmorgen bij het ontbijt klonken de stemmen minder opgetogen dan anders. De meeste opmerkingen gingen over het feit dat we echte borden hadden en echt bestek. Dat werd opgehaald! Op tv werd gewaarschuwd voor onweer, regen en wind. Het grootste deel zou ten zuiden van ons blijven. Wat het kleinste deel was en of wij er mee te maken zouden krijgen vertelde de gladgekamde weerman er niet bij. Bij het inladen van de bagage zag de lucht er dreigend uit. Het vertrek werd vergezeld door af en toe een drup. Wat voor een dag zou dit worden? De dag van de 1000 heuvels, zo werd gezegd. Tussen Chillicothe en Kirksville. Geruststellend werd er dan bij verteld dat dit nu eenmaal Missouri was. Misère in Missouri werd er achteraan gedacht.

Het was net of je door Noord Frankrijk van west naar oost fietste, maar dan zonder het vooruitzicht van de Vogezen. Alleen maar heuvels, nergens een haarspeldbocht of iets wat er ook maar op lijkt. Kaarsrecht over de heuvels. Groen vooral. Mais- en sojavelden. Af en toe een kleinde kudde koeien. Geiten, blaffende honden, verlaten huizen. Een ree met jong. Achtergelaten balen hooi. Voor het eerst deze trip, iets wat op bossen begint te lijken. Platteland, maar dan met heuvels. Steeds maar heuvels. Tot de eerste SAG-stop in Linneus op 32 mijl viel het stijgingspercentage nog wel mee. Nergens hoger dan 8,7%. Tot de volgende stop (op 54 mijl, in the middle of nowhere) moesten de kuiten er aan geloven. Nergens regelmaat, snellere opeenvolging van stijgen en dalen en dus steiler. Gebruik maken van de daal-snelheid werd lastiger. Te steil. Een keer stond zelfs 15% op de teller.......Steeds weer opnieuw beginnen. Ton werd geen vrienden met de heuvels vandaag. Hij heeft nog even geprobeerd de heuvels vriendelijk toe te spreken en de maker van de weg de hemel in te prijzen, maar er veranderde niets. Behalve zijn stemming. Gelukkig zijn we na 82 mijl grotendeels droog bij het hotel aangekomen. De slang om de fietsen mee schoon te spuiten en de schoonmaakdoeken lagen al klaar. Heel goede service! De receptioniste wist geen restaurant, downtown, waar we een salade én een shake konden krijgen. Op goed geluk op weer schone fietsen Kirksville in. Een Griek moet salades hebben! De eigenaar, Stelios, was in de jaren zestig uit een arme familie 'weggevaren'. Na 11 jaar op zee, belandde hij op zoek naar een beter leven, in Chicago. Restaurant, investeren, nog een restaurant en uiteindelijk alles verkocht om in de buurt van Kirksville een stuk land te kopen. Koeien en schapen. 'Jullie moeten er langs gereden zijn'. En natuurlijk een restaurantje in 'de stad'. Zijn broers en zussen zijn in Griekenland achtergebleven en verwennen hun kinderen en kleinkinderen te veel. Zijn vrouw zit in het restaurant achter de kassa de bestellingen op te nemen en beweegt hooguit een meter naar links en naar rechts. En weer terug. De salades was goed. Echte feta en echte Griekse olijven. Morgen op weg naar Quincy steken we de Missisippiriver over en komen we in Illinois. Maar eerst nog meer heuvels.