Gisteravond is Paul grootvader geworden. Zijn dochter kreeg een gezond dochtertje: Eva. Toch gek als dit gelijk valt met een roadtrip. 

Het was warm en vochtig. Bij het vertrek was het al meer dan 20 graden en dat zou oplopen tot meer dan 35. Vandaag stonden er weer de nodige vermaledijde rollers op het programma verdeeld over 90 mijl. Het landschap was mooi en de wegen volgden nu gelukkig wel de natuurlijke structuur. Toch kostte het weer het nodige doorzettingsvermogen om het golvende Missouri te kunnen verlaten. Er waren nu echte bossen. We hebben veel wild gezien en zowaar een aantal levende wasberen. De eerder gesignaleerde wasberen waren namelijk helaas allemaal aangereden en dood, "roadkill". Ondanks de zware omstandigheden ging het voor ons voorspoedig en al vroeg arrivveerden we bij beide SAG-stops. De tweede stop was in Montecello bij een sevicestation. Binnen achter een slobber koffie konden we weer gezellig kletsen met de eigenares en met een aantal boeren die hier een vette hap kwamen halen als middagmaal. Op tafel lagen boerenkrantjes met vooral veel tractoren. Ze verbouwen allemaal sojabonen, mais en gras. Verder zijn vleeskoeien de norm. Het is hier het land van John Deere en consorten. Eén van de mannen was een keer met New Holland op reis geweest naar België. Daar hadden ze boerderijen bekeken maar ook veel bier gedronken in Brugge. 

Toen we naar buiten gingen en wilden vertrekken, kwam de eigenares naar buiten. De brug waar we overheen wilden was gesloten. Hans en ik hebben ter plaatse polshoogte en vastgesteld dat er geen doorkomen aan zou zijn. Toen kwam de AbB-organisatie pas echt in zijn kracht. Wij moesten wachten. Er werd gebeld. Even later kwam de tweede bus voorbij. Die ging ook maar even checken en daarna een alternatieve route verkennen die vervolgens met krijt op de weg gemarkeerd werd. Onze pauze werd dus dik anderhalf uur. Niets wordt aan het toeval of aan de eigen verantwoordelijkheid overgelaten. Als je je niet opwindt dan is dat heel genoeglijk. Net als bij iedere brug die open is.

Met stijve benen konden we overdadige krijtwerken volgen om al snel weer de oorspronkelijke weg te pakken te hebben. Uiteindelijk kwamen we in de Missisisippi-vallei. Onze meters lieten zien dat we inmiddels op 150 meter boven de zee zitten. Het tussendieptepunt van de trip, en dat in het midden van het land. De brug over de, al enorme, Missisipi is een autoweg zonder vluchtstrook. Toch voelde het niet onveilig. Foto's maken was echter niet mogelijk, ook niet van het grensbord van de staat Illinois. Het overbruggen van de rivier is toch wel een moment. We zijn nu in een ander en iets ouder Amerika. Volwassener misschien? 

De stad Quincy heeft veel mooie huizen aan Main street maar ook veel flodderbuurten. Midden in zo'n buurt is een juweel van een fietsenzaak. Toen we daar naar buiten gingen waren onze fietsen weer helemaal tiptop en geschikt voor de komende 1500 mijl. Wij hebben er zin in.