De nacht bracht ons regen, wind en af en toe wat lichtflitsen. Bij het opstaan om 5.30u. vielen de laatste druppels. Tom kwam met de mededeling dat in de vroege avond daarvoor zijn schoonmoeder was overleden. Hij hoefde/wilde de reis niet onderbreken. Zijn vrouw ging volgende week op zeilkamp (dat is deels haar werk) en zij zou alles regelen. De crematie zou een dezer dagen gebeuren. Ergens in augustus zou de famile, die verspreid over het land woont, bij elkaar komen om afscheid van haar te nemen. Blijkbaar gaat dit in dit grote land echt anders dan in het kleine Nederland. Het leven gaat door..... wordt alleen anders geregeld.

Van Quincy naar Springfield is 106 mijl, voornamelijk over countryroads. Zeer aangenaam, zeker met de wetenschap dat alleen de eerste ruim 30 mijl nog een beetje 'hilly' zouden zijn en de overige 70 mijl eigenlijk 'vlak' genoemd konden worden. De weg droogde langzaam op, de wind nam toe én ons mee in een soort van vliegende vaart langs hoge maisvelden en spaarzame kleine stadjes. Veel verandering in het landschap was er in vergelijking met de dagen ervoor niet. We hoefden eigenlijk geen moeite te doen. Als we maar bleven drinken. Het werd immers al snel meer dan 35 graden.

In Springfield, de hoofdstad van Illinois, eerst natuurlijk koffie en daarna een bezoek aan Lincolnmuseum. De fietsen konden we stallen in een nabijgelegen parkeergarage. De parkeerwachter heette Stephen King. Hij schreef weliswaar geen boeken, maar zat vol verhalen.... het verhaal over Abraham Lincoln gaat voornamelijk over de Amerikaanse burgeroorlog van 1861 tot 1865. De strijd tussen de noordelijke en de zuidelijke staten kostte bijna anderhalf miljoen mensen (ook vanwege allerlei ziektes) het leven en ging vooral over het al dan niet afschaffen van de slavernij. Een indrukwekkend museum. Een oorlog waarover ook vandaag de dag nog van mening wordt verschild. Lincoln was de 16-de president van de VS en de eerste die tijdens zijn ambtsperiode werd vermoord. Wat zou er van de VS terecht zijn gekomen zonder deze man? We waren met onze fietskledij ook een bezienswaardigheid. Veel mensen spraken ons aan. Open monden van verbazing en ongeloof bij het horen van onze fietstocht. Vooruit, morgen weer een stukje fietsen, naar Champaign.