Vandaag is het dé dag voor Lynn en Ira. Zij wonen in Champain en dat is de plaats waarnaar toe rijden. Twee dagen eerder hadden zij ons al uitgenodigd om met hen te gaan eten. Daarhoefden we niet over na te denken. Hartstikke leuk natuurlijk. 

Eerst moest er echter gefietst worden. Bijna 100 mijl door een soort mais@bonen-doolhof. Allemaal rechte wegen en dus heeeel veel mais en sojabonen. Vroeger schijnt men ook tarwe verbouwd te hebben maar specialisatie is natuurlijk economisch optimaal en kennelijk is dat weer de specialisatie elders geworden. Het fietsen gaat nog steeds als een trein. De spieren zijn weliswaar stram maar ze doen het nog wel gewoon. Omdat we geen lekke banden meer hebben gehad de laatste tijd moeten we hier en daar wachten op de SAGbus voor de nodige versterkers. Ik vermoed dat ze ons proberen af te remmen om zo de groep niet te veel uit elkaar te hebben. De tweede SAG was bij de brandweerkazerne van het dorpje Cisco. Bonny is de enige dame van deze firefighters. Zij deed ook aan duursport maar focust zich nu op een opleiding. Ze wil alsnog verpleegster worden. Brand is ervoor het laatst 4 maanden geleden geweest. Preventie is de belangrijkste brandweertijdbesteding voor Bonny en de haren.

Op aanraden van Ira en Lynn hebben we op 20 mijl van Champain in het leuke plaatsje Monticello op een terras geluncht. Dit was op in het centrum in een vierkant rondom het paleis van justitie. Overal is de rechtbank het midden van de stad én het meest voorname gebouw. Ieder stadje lijkt er een te hebben. Op het terras schoof nog een stel aan aan onze tafel. Dan en Linda waren op de tandem hun 33-jarig huwelijk aan het vieren. Ze bestelden bier en waren van plan nog wat biertjes te gaan drinken en telkens op een andere plek. Dan had die ochtend al de touretappe gezien waarin Gesink tweede werd. Een fietsgek dus. Het werd nog gezeliiger toen Lynn en Ira met Jim, een bevriende fietser, ook aanschoven. We zijn gezamenlijk vertrokken naar Champain. Uiteraard een andere route volgend dan de geplande route. Lokale mensen weten nu eenmaal beter de weg. 

Bij het hotel werden we opgewacht de zus van Shelley die natuurlijk ook een taart gebakken had, Rocky road getiteld. Zij kwam uit Chicago gereden (3uur) om haar broodmagere maar superenergieke zus aan te moedigen. Jim stond met auto inmiddels voor de deur en vervolgens kregen wij leuke tour door Champain en de privé-situatie van Lynn en Ira Wachtel. Allereerst de winkel Champain Surplus gespecialiseerd in outdoor-artikelen én net overgedragen aan hun zoon. Ik heb er een nieuw waterdicht maar vederlicht regenjack gekocht. Daarna door naar hun prachtige huis. Vervolgens een tour over de indrukwekkende campus van de universiteit. Daarna de moeder van Ira (93) ophalen in het bejaardenhuis. Een superscherp wijffie dat ons met trots de sportruimte en het zwembad liet zien. Een onvoorstelbaar mooie plek om oud te worden als je het kunt accepteren tenminste. Zij kan dat zeker maar de honderd halen hoeft voor haar niet. Ira is haar enige zoon en ze is trots op hem. De Wachtels zijn liberale Joden zoals er veel in Amerika te vinden zijn. Op routerap werd moedertje Wachtel met applaus ontvangen. Ward en Susan waren vandaag én een dag eerder jarig. De groep zong natuurlijk Happy Birthday waarna wij het Langzullenzeleven ook voluit gedaan hebben. Die kenden ze nog niet werd zeer gewaardeerd.

In downtown Champain werden we vorstelijk gefeteerd met een fijne maaltijd en een heel plezierig open gesprek over de situatie in Amerika. Jim en zijn vrouw Debra waren er ook bij.  Allemaal Liberals. Dan kun je vrijuit praten. Democraten en Republikeinen praten alleen nog onderling niet meer over en weer. Of dat in Nederland ook zo is? Inderdaad....  De tijd vloog voorbij. Moeder deed voluit mee. Het afscheid was veel te vroeg volgens allen.  We hadden geen tijd meer voor de blog en hadden spijt dat we zo weinig foto's genomen hebben. Deze avond was onvergetelijk en we zijn de Wachtels dankbaar voor hun gastvrijheid.