Als u links kijkt, ziet u rechts ook maisvelden. Of andersom.

Als u rechts kijkt, ziet u links ook sojavelden. Of andersom.

Het is krom Nederlands, het klopt niet, maar je zou er melig van worden. 80 mijl, van Champaign (Illinois) naar Crawfordsville (Indiana) bijna geheel vlak over voornamelijk heel rustige wegen, met een zeer landelijk karakter. Grote uitgestrekte velden. Mooi groen, dat wel. Het graan en de graansilo's lijken verdwenen. Af en toe een bos.

Van zoveel afwisseling in het gebruik van het land zou je ook zomaar vegetarisch kunnen gaan eten. Al die mais en soja verdwijnt voor een groot deel in koeien en varkens. En die beesten hebben veel mais en soja nodig om een kilo vlees te maken. Eigenlijk is het verspilling van het land. Broccoli, boontjes, wortelen, aardappelen, uien, kool en rode bieten zouden een effectievere voedingsbron voor mensen zijn dan de omweg via beesten. Ik begrijp van mijn Amerikaanse fietsgenoten dat veel boeren met handen en voeten gebonden zijn aan bedrijven als Bunge en Monsanto. En dat ze weinig keus (meer) hebben in wat ze op hun land verbouwen. De omslag naar een gevariëerder, duurzamer en gezonder voedselsysteem is nog moeilijker dan in Nederland. Een paar dagen geleden zag ik op een flesje frisdrank (bessensmaak) staan, dat er geen bessen in zaten. Kunstmatige smaakstoffen zijn voldoende en goedkoper. Er hoeven toch geen bessen in om het naar bessen te laten smaken? In een kapitalistisch land als de VS draait veel om geld en wat je ergens mee kunt verdienen. En dus wat je in het productieproces kunt besparen. Kunstbessen, kunstbananen, kunstsinasappels, kan allemaal zonder bessen, bananen en sinaasappels. Ook handig voor in de milkshakes, jams, ijs en smoothies.

Onderweg tijd genoeg voor dit soort bespiegelingen. Het verlangen naar een grote wokschotel met veel verschillende groenten was er ineens. Echt. Deze zondag was echt. De zon, die was ook echt. De vogels, die waren echt. De dode beesten op de weg, die waren echt dood en wij fietsten echt. Het stadje Covington zette ons aan tot het zingen van 'Don't cry for me, Argentina'. Dat was ook echt. Julie Covington, 1976. We klonken echter niet niet als Julie, maar wel luid. De enorme gevangenis bij Danville, die was ook echt, evenals de mededeling op internet (zojuist opgezocht), dat de gevangenis vandaag gesloten is..... Geen gevangene er in of er uit....... Dat laatste (gevangenen die er uit gaan) is in het geprivatiseerde gevangenissysteem heel goed mogelijk. Gevangenissen hebben er namelijk baat bij om gevangenen binnen te houden.......In Crawfordsville wilden we naar het Rotary Jail Museum, ook gesloten.......

Morgen naar Indianapolis en het tijdsverschil met Nederland is teruggebracht tot zes uur. Hier zeggen ze: 'we lose an hour' en ik denk 'je kunt een uur eerder naar bed'. Echt.