Hans en ik zitten op onze kamer in de zoveelste Holiday Inn. Dit keer, voor het eerst, midden in de stad en niet in de hotelzone waar alle ketens van eten, drinkenen slapen zitten. Dat is fijn want morgen hebben we een rustdag. Zo kunnen de stad een beetje verkennen zonder openbaar vervoer nodig te hebben. Een beetje rust en vooral stilte, kunnen we daarnaast wel goed gebruiken. Ook kunnen we het irritante tikje in de pedalen van Hans proberen weg te krijgen. Een fijne racefiets is stil.

Amerikanen houden van veel geluid. Dat weten we eigenlijk wel van toeristengroepen maar het cliché wordt ook het thuisland vaak bevestigd. In restaurants is altijd ruis en staan beeldschermen aan. Mensen praten met elkaar alsof anderen doof zijn. Als je milkshake gaat halen zijn alle apparaten in keuken tegelijk aan het piepen. De routerap wordt overduidelijk en overdadig besproken en iedere vraag kan drie ruImtes verder worden verstaan. Het wafelijzer bij het ontbijt geeft alarmgeluid na 2,5 minuut. Harley Davidsons die ons passeren op de weg dreunen nog lang na in onze oren. Treinen toeteren bij iedere overgang hard genoeg om een hele wijk te laten schrikken.

Vandaag was het een betrekkelijk korte rit. Eéntje met veel attracties onderweg. Bij de enige SAG van vandaag op de parkeerplaats van een kerk, stond dominee Dave te wachten. Hij fietst het tweede stuk met ons mee. Ook stond Dan te wachten, een oud deelnemer, met een grote koelbox gevuld met heerlijke ijsjes. Superaardig. 4 mijl verder konden we een bezoek brengen aan hoogtechnologisch metaalbedrijf dat toevallig ook schitterende titanium fietsen maakt. Roark fietsen. Vervolgens door de buitenwijken van Indianapolis, via een park, naar de wereldberoemde autoracebaan. Er was helaas niet veel te doen en zin in een bezoek aan het museum hadden we ook niet echt. Dan maar door naar het Major Taylor Velodrome. Deze baan is genoemd naar de beste wielrenner van de 19e eeuw. Hij vermaakte een enorm publiek maar had het nadeel zwart te zijn. Dat ze hier een stadion naar hem genoemd hebben is ongeveer de enige eer die hem gegund is geworden. Uiteraard hebben we de baan kunnen testen met onze eigen fietsen. Het gevoel van snelheid zijn we helaas wel kwijt na al die mijlen die achter ons liggen. Een grote betonnen buitenbaan is bovendien niet echt snel. Met vijf man, inclusief de goed fietsende dominee Dave, hebben we toch geprobeerd onze teamgenoten op de tribune te vermaken. Door al die evenementen zaten we telkens weer bij elkaar in de buurt op de fiets. Normaal gesproken rijden we zonder anderen en zoeken we alles zelf uit. Nu was er geen ontkomen aan. Voortdurend geroep van iedereen over vanallles. Amerikanen zijn hyperbezorgd als het om veiligheid gaat en blèren helpt daarbij veronderstellen wij. Wij worden er tureluurs van. Het enige wat wij doen is gebaren maken en stevig doorfietsen om de adem af te nemen. In de stad zijn we met Dave gaan lunchen waar later zijn kerverse echtgenote bij aanschoof. Even de herrie ontvlucht en weer wat meer inzicht gekregen in het Amerikaanse domineesleven.

Het was een leuke maar drukke dag. Na de routerap en de maaltijd in een Ierse pub stellen we vast dat we niet zo moe zijn van het fietsen maar meer van alle geluidsimpulsen. Dadelijk de airco en de koelkast uitschakelen zodat we morgen fris wakker worden zonder ruis in de oren.