Vandaag rustdag. Het lijkt een aanloop naar een volgende serie van achtereenvolgens 76, 105, 103, 85 en 94 mijl. Op weg naar Erie; daar wederom een rustdag. Dan is het nog 8 dagen fietsen naar de Atlantische Oceaan. Het grote aftellen is begonnen..... Het rusten werd bevorderd door langdurige regen, af en toe met flinke onweerflitsen gemengd. Mijn telefoon ontving een paar keer waarschuwende berichten om 'flood area' te vermijden. Blijkbaar moet het hier in de buurt nog harder hebben geregend. We hebben onze fietsen schoongemaakt. Dat was ongeveer de grootste inspanning die we ons hebben getroost. Onderwijl met een schuin oog naar de Tour de France kijkend. Mijn achterwiel heb ik getrakteerd op een nieuwe band, in de hoop dat ik daarmee Portsmouth ga halen zonder al te veel lekke banden.

Geen opzienbarende dingen dus vandaag. We namen de tijd om te lunchen met Rita, Liz en Shelley. In een rustig restaurant annex drinkgelegenheid, waar je elkaar gewoon kon verstaan zonder te hoeven schreeuwen. Het kan wel!

In het gesprek met Dave (de fietsende pastor van de united methodist Church) kwam gisteren aan de orde dat de staat Indiana de meeste mensen met schulden heeft en procentueel gezien de meeste mensen met overgewicht. Dat overgewicht als een soort natuurverschijnsel door dit enorme land waart is zeker waar. Het 'Make America great again' klinkt ook overbodig... vanmorgen begroette ik in het hotel een kamermevrouw met een een vriendelijk 'Goodmorning, how are you?' 'I'm great', klonk het. Bijna ontschoot me iets over zichtbaarheid.... Broodmagere Paul, een van onze fietsgenoten, die vandaag een auto heeft gehuurd om 2,5 uur verderop zijn dochter en eerste kleinkind te bezoeken, zegt regelmatig: 'Everything is big in America, even the mistakes are big'. En loopt dan breedlachend door. Dat heb ik ook maar gedaan.

Morgen kunnen we het weer over fietsen hebben.