Gisteren had het gehoosd. Gelukkig pas nadat we binnen waren. Alles was vochtig deze ochtend tot gevolg. De was was niet droog geworden in onze kamer. De schoenen waren nog nattig. De bril besloeg toen we naar buiten kwamen. Voor die tijd konden we Ernie feliciteren. Hij is 66 geworden. Dat is de pensioengerechtigde leeftijd hier. Als je pensioenrechten hebt tenminste. In de US zijn heel veel bejaarden gewoon aan het werk. Ernie is samen met zijn dochter Carly aan het fietsen. Ze hebben elkaar nog nooit zoveel achtereen van dichtbij meegemaakt. Ze wonen op grote afstand van elkaar, zoals gebruikelijk in de US, en Carly is al vroeg de deur uitgegaan. Ernie is een aardige kerel met veel kennis van geschiedenis en technische zaken. Een paar geleden heeft hij besloten zijn enorme overgewicht af te bouwen en fietst nu geweldig. Iedere dag wordt afgerond met een wijntje liefst samen met de Australiër Ian.

De weg was nat maar droogde snel op. We waren gewaarschuwd voor slechte wegen en stevige hellingen. Zoals iedere keer viel dat allemaal erg mee. De wegen waren de hele route prima. Lastige hellingen... er waren er enkele maar nooit waren ze lang. Het weer was ongekend goed. De akkers waren erg nat. De vogels zongen en het land geurde heerlijk.Veel gewassen hebben wel natte voetjes gehad vandaag. De beken waren supervol. Groeizaam weer zouden wij vroeger zeggen. Op de akkers was geen boer te zien. Rondom het huis wel. Iedere vrijstaande woning staat midden in een gazon, vaak zo groot als een voetbalveld. Dat moet gemaaid worden natuurlijk en dat gebeurde vandaag veelvuldig en zeer overtuigend. Wij zijn er van overtuigd dat iedere US-boer begint met een plastic trekker van John Deere, daarna in zijn professionele leven tractoren gebruikt van het zelfde merk om vervolgens te pensioneren op een dito grasmaaier die stevig genoeg is om het omvangrijke lijf te torsen. Niet alleen het gras groeit met de tijd...

Ohio is prachtig. Net alsof je door de Ardennen of de Eifel rijdt. Hier en daar vervallen schuren en dan weer mooie huizen. Het fietsen gaat niet vanzelf maar de beloning is altijd een fraai uitzicht vanaf een rustige weg. Nooit is het spectaculair zoals in het begin van onze trip, maar we zouden hier nog wel een fietsvakantie willen doorbrengen. Onderweg hebben we vaak tegen elkaar gezegd dat dit geweldig is om te doen.

Op het terras in down-town Wooster genoten we vanachter onze salade van alles wat voorbij komt. We zitten weer tussen de Amish maar we zien ook veel Mennonieten. Hun dames hebben kapjes op en dragen fleurige ruitjesjurken. Ons hotel staat middenin het stadje. Het schijnt dat we vanavond een keer niet in een keten-vestiging gaan eten maar gelukkig gewoon in een lokaal restaurant. Hans zijn fiets is gerepareerd. Groeizaam weer... we worden er vrolijk van.