Van uitslapen komt niets deze dag. Vroeg aan het ontbijt. Michelle gaat op bezoek bij familie in Buffalo en rijdt met het ABB-busje een stukje extra om een klein groepje van 7 bij de Niagara-watervallen af te zetten. Vertrek om 8 uur. Beetje raar, zonder fietsbroek, fietsshirt, helm, zonnebril, fietsschoenen en bananen en portemonnee 'in de rug'. Alleen de telefoon annex fototoestel is eigenlijk hetzelfde. Het is onze laatste rustdag. We zijn aan het Erie-meer. Vanuit het hotel is er niets van te merken. Voor hetzelfde geld zou het overal ergens in de VS kunnen zijn. Ware het niet dat deze Comfort-Inn het wel heel erg bont maakte met het op tijd klaar hebben van de kamers en de wifi.

De rit naar de watervallen heb ik grotendeels plat op mijn rug liggend niet echt meegemaakt. Michelle was met Shelley in gesprek en de rest wilde vooral rust. Zelfs de eeuwige airco werd er voor uitgezet.

Michelle zou ons rond half vier weer ophalen, maar mochten we geen 'double entry' hebben, dan was het zeker niet verstandig om vanaf de Canadese kant de watervallen te gaan bekijken.

Ik had me wel een voorstelling gemaakt van de watervallen, maar dat het zo mooi en indrukwekkend zou zijn. Nee, dat niet. Overweldigend, wat een water, wat een kracht, lawaai, 'mist'. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Prachtig om op de Maid of the Mist te staan. Natte haren, iedereen dicht op elkaar, verpakt in een blauw soort van regencape, iedereen probeert foto's te maken, wind die het spatwater van de watervallen meeneemt. De foto's kunnen niet weergeven wat er te beleven viel. En woorden kunnen dat eigenlijk ook niet. Wat een natuurkracht.

De kermisachtige attractie waaraan niet viel te ontkomen was gelukkig omgeven door een mooi park en we hebben met zijn vieren (Shelley en Ute) daar heerlijk rondgezworven, gegeten en genoten van het weer. Af en toe spatte het water weer eens op en kregen we weer een lekkere natte 'klets' van het Niagarawater.

Ook de terugweg werd in stilte doorgebracht. Ton en ik lieten ons afzetten in de buurt van het baseballstadium. Dat moesten we gezien hebben. Minor league baseball, dat wel. De Sea Wolves uit Erie tegen de Richmond Flying Squirrels. Ik ben natuurlijk helemaal niet thuis in het baseball, maar een letterlijke vertaling van de namen van deze twee teams bezorgden me niet ineens warme gevoelens. Vliegende eekhoorns? Hoe houden die een knuppel vast?Ik begreep van iemand op de tribune dat Sea Wolves 'slang' is voor piraten. Vooruit, in ieder geval beter dan 'Red Socks'. Dezelfde persoon wist te vertellen dat baseball afgeleid is van cricket. Ook een sport waar je geduld voor moet hebben. Van de middelbare school ken ik spelregels en vond ik het leuk om te doen. Vooral te proberen om die bal een mep te geven of op de juiste plek te staan om een bal te vangen, kan ik me nog herinneren. Als toeschouwer bij deze wedstrijd was het vooral wachten totdat iemand iets knaps doet. En dat gebeurde een paar keer. Een vangbal, een goeie klap en een pitcher die slechts 15 cm. naar rechts bewoog om een snoeiharde, recht op hem afgeslagen bal, in zijn handschoen tot stoppen wist te brengen. Ikhad op die plek niet graag gestaan. Voor de rest is het er gezellig en gemoedelijk. Je kunt er met je hele familie naar toe, iedereen eet, drinkt, kletst en kijkt met een schuin oog naar de wedstrijd. Een speaker kondigt de spelers aan, probeert opzwepend te klinken, laat een aanmoedigend deuntje horen en er worden seksistische dingen gedaan. Een meisje mag met haar billen schudden, twee meisjes in te korte broeken doen een spelletje en twee jongens in een doorzichtige  'opblaasbal' botsten zo hard ze kunnen tegen elkaar. Natuurlijk wint de langste en de zwaarste. We hebben de baseballwedstrijd niet afgekeken. Fietsen vind ik leuker. En je moet er uitgerust..... voor zijn. Een ubertaxi was er binnen 30 seconden. Puur toeval, maar kwam heel goed uit. Een fantastische dag. Of we inderdaad zijn uitgerust dat merken we morgen wel weer. Bestemming: Hamburg. 85 mijl.