Verbazingwekkend is het om te merken dat een rit van 100 kilometer als een makkie wordt benaderd, zeker omdat het weer goed zou zijn en de glooingen genadig. Vandaag moesten we dus maar niet te veel haast maken. Er was veel te zien onderweg en vroeg aankomen in het hotel is niet interessant.

De eerste stop was in Seneca Falls bij een historische plek, Birthplace of woman rights. In 1848 hadden vijf dames het gewaagd hier een bijeenkomst op te zetten in een kerkje om voor het eerst meer rechten te eisen voor vrouwen. Dat waren dames die wel wat durfden. In die tijd werd het wilde westen verkend en naar de witte hand gezet. Outlaws waren nog lang niet onder controle. De slavernij bestond nog volop. En dan wilden de dames ook nog eens eigen rechten. Het stemrecht voor vrouwen kwam pas heel veel later in het begin van de 20e eeuw. Het is langzaam gegaan en het is nog lang niet af. Persoonlijk zou ik veel meer vrouwen op bestuurdersplekken willen zien. Dan werden er veel minder risico's aangegaan en wellicht wat zorgzamere beslissingen genomen. Ik begrijp dat juist nu de door Trump geëiste afschaffing van Obamacare wordt geblokkeerd door drie vrouwelijke senatoren.. zie je wel! Op precies dit moment speelt het voetbalvrouwenoranje tegen Denemarken. We staan voor.... Het wordt steeds serieuzer genomen door de dames zelf én door het publiek. Goed zo. In de US is voetbal trouwens iets voor vrouwen en voor Latino's. Dat gaat vast veranderen maar het is ook hier vooral een masculiene samenleving. Onze fietsers, daar geldt het niet voor: 9 van de 19 fietsers is vrouwelijk.

De route van vandaag voerde ons langs de Fingerlakes, een aantal langwerpige meren. Verder de nodige moerassen en het Eriecanal. Montezuma wildlife refuge is een omvangrijk vogelparadijs met expo en spottersbalkon. Het, honderden kilometers lange, Eriecanal bestaat nu 200 jaar. Er loopt een jaagpad langs maar dat is veelal een gruisweg. Niet echt geschikt voor onze renpaardjes. We hebben een stukje ervan, off the road, gedaan. Dit stukje kanaal is aan 2 kanten afgedamd door een weg. Het abandoned Eriecanal is een soort wandelpark geworden en wordt beheerd door een grote groep vrijwilligers. Ze maaien de waterplanten, onderhouden het jaagpad, beheren een expo, organiseren boottochtjes met eten aan boord. Grote ergernis van de gastvrije vrinwilliger Brian is de niet aflatende stroom van donaties in de vorm van een bank met een naamplaat erop. Ze hebben er al 450 moeten plaatsen op hun kleine stukje terrein!

Over twee dagen schijnen we een geasfalteerd stuk jaagpad te krijgen. Die gaan we wel officieel nemen. Dit betreft dan een stuk kanaal dat later is aangelegd om de oude, nu afgedamde, waterweg te vervangen. Dan zijn er boten, bruggen en sluizen.

We tellen steeds verder af. Iedere avond krijgen we weer meer info over het slot. Allemaal praktische zaken die duidelijk maken dat ook deze oneindige reis niet eindeloos is. De stemming in de groep is nog steeds onwerkelijk goed. Iedereen hoort er nog steeds bij en mij zijn geen irritaties bekend. Ongelooflijk. Nog vijf dagen flierefluiten. Dat is nog steeds een hele vakantie lang.