Travelodge in Little Falls zullen we ons blijven herinneren. Eindelijk niet een doorsnee Holiday Inn, Comfort Inn, Drury Inn of iets dergelijks. Dit hotel staat in het midden van Little Falls. Je waant je in de Ardennen. Het is een oud industriestadje gebouwd tegen de wanden van een nauwe vallei met rotswanden. Er stroomt een rivier doorheen: De Mohawk river. Ook is er een echt kanaal dat bijna niet meer gebruikt wordt behalve voor de pret. Google maar eens op Bruce Springsteen Erie Canal. De oude industriegebouwen zijn vaak herbestemd tot winkeltjes en horeca. Travelodge is een hotel dat ook zo in de Ardennen had kunnen staan. Het ruikt er muf en de wifi was matig. De kamers gehorig en een spoorlijn onder ons raam. Maar midden in het stadje! Het hotel had een borreluurtje voor ons geregeld met hapjes. Ook gingen we nu eens een keer niet eten buiten de deur maar stond er eenvoudig en overdadig eten voor ons klaar. Aan tafel werd er nu voor het eerst echt gesproken over de ontwikkelingen in de US. Het is lopen op eieren hier. Het land is innig verdeeld....

Amerikanen zijn optimistisch. Armen zijn er altijd geweest. Het land komt wel weer bij zinnen. Eerlijk gezegd denk ik ook dat dat zo zal zijn. De beschaving is te diep geworteld om echt af te glijden maar daar is wel wat voor nodig. De mensen moeten zich weer betrokken voelen en gedragen, zo is de conclusie. Naar elkaar luisteren en niet ieder onderwerp principiëel maken. Dan zal het weer ten goede keren. Mijn fietsersinzicht leert me dat het land erg groot is, in alle opzichten. Het belang van de ontwikkelingen hier is groot voor ons allemaal. Veel Amerikanen beseffen daarbij ook wel dat zij niet alleen zijn op de wereld maar bevatten het niet.

We hebben erg genoten van het samenzijn met de mensen inmiddels wel erg vertrouwd zijn geworden. Het ontbijt was zoals we dat bijna vergeten waren, met karaktervolle ("nee, niet op de foto") bediening, porselein en metaal bestek. Alle genoemde nadelen zijn hiermee omgezet in reclameargumenten. Mijd de ellende in de hoteldorpen bij de afrit van de snelweg.

We volgden het kanaal en stopten overal waar aanleiding voor was. Alsof we het einde wilden uitstellen. Stoppen dus bij een oude boerderij met een Nederlands tintje dat een rol had gespeeld in de vrijheidsoorlog tegen de Britten. We hebben foto's genomen van de borden van steden Amsterdam en Rotterdam. Ook een paar sluizen waren aanleiding om in de remmen te knijpen. De ene was in werking en andere stond helemaal droog omdat het kanaal verplaatst is. De helft van de route ging over prachtige fietspaden langs de waterwegen en over oude spoorwegtracees. Er waren, nu voor het eerst, veel andere fietsers in zicht. Niemand vraagt meer waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Bijna thuis... We zijn niks bijzonders meer.