Vandaag wat het vooral water, water en nog eens water. Dit is de laatste "normale" fietsdag. Iedereen stond er weer om zeven uur. Dit keer niet in de vertrouwde pakjes maar uitbundig uitgedost in allerlei regenjassen, regenbroeken, helmhoezen, schoenhoezen en wellicht nog andere beschermingsmiddelen. Het regende, niet superhard maar vasthoudend. De stemming was opgewekt en vastberaden. We verlieten Brattleboro over de Connecticut-rivier en waren daarmee uit het bergstaatje Vermont. Al de hele reis vertellen we iedereen die het weten wil dat we naar New Hampshire fietsen en nu zij we er. De route was prachtig. De weg deed ons wederom aan Wallonië denken, ongelooflijk wat een prutswerk. Het regende dus. Genieten van het prettige landschap en de leuke dorpjes zat er niet in. Letten op de weg en doorrijden, dat was het devies. Op zulke dagen komt het erg aan op de kledingkeuze. Echt koud was het niet dus wij kozen voor de normale zomeroutfit aangevuld met regenjack en schoenhoezen. Verder hadden we de benen ingesmeerd met vaseline. Het ging prima. De regen bleef constant en de temperatuur bleef licht boven de 11 graden. Door je in te spannen en het gas er af te helen kan de temperatuur in de minisauna van de regenjas prima geregeld worden. De SAGstops hielden we kort om niet af te koelen. Eten is niet veel nodig, gek genoeg. Ik begin steeds minder te eten trouwens. De bekende ontbijten en SAGtafel heb ik nu wel voldoende gezien.

Al dat regenwater brengt ook weer nieuwe energie. Op één of andere manier is de vermoeidheid verdwenen. Er zit veel zuurstof in de lucht en de drang om naar de stal te gaan is groot. Er kruipt water in de schoenen. Er zit water op de bril. Onder regenjas zit transpiratievocht. Het opspattende water deponeert wegvuil achterop de broek. De waterflessen hebben we niet aangeraakt omdat we geen dorst hadden. Het water op de weg belemmert het zicht op de diepte van de gaten in de weg. De regen maakt bovendien dat je slecht zichtbaar bent. Verder koelt het water af. Eerst de handen, dan de benen, vervolgens de voeten endan langzaamaan het lijf. Voor velen werd dat een probleem. Ondanks de massa flapperend kunststof bleken diverse dunne lijven niet bestand tegen het frisse water. Teleurgesteld maar met opgeheven hoofd stapten ze in de bus. Toch waren er nu, gelukkig, een groot aantal coast-to-coast-diehards die wel gewoon konden doorzetten. Druipend melden ze zich bij de receptie in Manchester om ingecheckt te worden. Ze hadden bij het hotel gelukkig voor water gezorgd. Nu om de fiets af te spoelen. Dat moet je eerst doen. Ik heb vroeger geleerd: "Eerst het paard verzorgen, dan de ruiter".

Eén van de afstappers was Ian. Gisteravond hadden we een shirtruilspel. We hadden een SHV-fietsshirt beschikbaar gesteld. Dat was het meest gewilde object van het hele ruilspel. Hans en ik hielden er mooie shirts aan over. Uiteindelijk won de Australische gezelligheidskampioen Ian dit shirt. Hij beloofde plechtig deze kampioenstrui met ere te verdedigen. Dat is vandaag niet gelukt. Misschien moet Ian maar eens wat meer water gaan drinken....