Daar stonden we dan. Samen op het strand bij Portsmouth. Met onze fietsen boven onze hoofden. In de verte was blauwe lucht te zien. De twee Australische vrouwen doken met fietskleding en al de Atlantische Oceaan in. Anderen hielden het min of meer droog. Tenminste er werd menige traan gelaten. Ik heb met mijn fiets naar Thea gezwaaid en ze voelde het..... Eindpunt Portsmouth.

Voordat we dat bereikten hebben we ons gisteravond met plichtplegingen bezig gehouden. In het hotel werd een bbq-maaltijd geserveerd. Voor alle deelnemers was er een certificaat en een klein toespraakje. Iedereen kreeg de gelegenheid iets te zeggen. En er werd gezongen, gelachen, gehuild en aandachtig geluisterd. Mooi om zoveel vertrouwdheid en vriendschap te voelen na zoveel mijlen, ontbijten, SAG-stops, avondmaaltijden, milkshakes, bakken koffie, lekke banden, fietsreparaties met elkaar te hebben ervaren. Ton en ik hebben de tekst van Rollin', rollin', rollin' (Rawhide!) aangepast en gezongen. Onze fietsbellen mochten ook meedoen. Door anderen werden we op kleine cadeautjes getrakteerd.

Van de 3830 mijl moesten we vandaag echt het laatste stuk doen. De 64 mijl werden in 5-en verdeeld. Tot de SAG-stop van de dag op 31 mijl; tot een bezoek aan het café Hungry Horse op 50 mijl; tot het verzamelpunt op 52 mijl bij de Rye Junior High School voor het een na laatste stukje; onder politiebegeleiding fietsen naar het strand op 55 mijl en stukje naar het hotel in Portsmouth op 64 mijl.

Heel bijzonder om mee te maken. De eerste twee gedeelten gingen als vanouds. Omhoog, omlaag door een bebost gebied met prachtige oude huizen; ik heb er een gezien waar 1740 op stond. De Hungry Horse bleek een relaxte plek om te wachten; alle aanwezigen wilden weten waar we vandaan kwamen. Open monden van verbazing.

Al snel vulde het café zich met onze fietsgenoten. Koffie met..... al trakteerden enkelen zich op een tweede ontbijt. Bij de Rye Junior High School kregen we allemaal een fluitje. Die verdwenen in monden, oren, neuzen........balorigheid. Het wachten was op de politiebegeleiding. Twee politieauto's escorteerden ons; fluitend, roepend, zwaaiend ging het naar het strand. Veel badgasten applaudisseerden bij aankomst.

Toch raar daar te staan. 52 dagen eerder stonden we over een oceaan naar het westen te kijken. En datzelfde deden we nu; alleen nu naar het oosten. Uitkijken over water met een andere naam. Straks in Nederland kunnen we de zon in de zee zien zakken en hier zouden we morgenochtend de zon uit de zee kunnen zien opkomen. We hebben met zijn 19-en dwars door de VS gereden. Van kust naar kust. Niemand is uitgevallen. Iedereen heeft het geweldig naar de zin gehad en dan ineens staan we daar. Het naderende afscheid wordt definitief. Tom en Paul zijn inmiddels al richting huis. Vanavond gaan we met een stel nog ergens eten. Morgen op het vliegveld is voldoende gelegenheid om verder te schrijven. We zijn er. Heelhuids, voldaan. Zeer tevreden. Eindpunt Portsmouth. Morgen niet fietsen.....