Hans en ik zitten nu stilletjes op de luchthaven van Boston te wachten. We zijn al vroeg hier afgeleverd en hebben nog 8 uur wachttijd te doen. De incheckhal is leeg. De airco staat uiteraard op koelkasttemperatuur dus hebben we de jassen maar uit de tassen getrokken.

We hebben afscheid genomen van onze tijdelijke familie... Op het strand waren de eersten al gevlogen. Met grote groep zijn we naar downtown Portsmouth gelopen. Aan de prachtige haven vonden we een plek voor de hele groep. We hebben het er van genomen. Ik heb me, samen met enkele disgenoten, gewaagd aan kreeft. Met instructies van de ervaren Rita is ook dit avontuur succesvol afgerond. Het weer werd in de loop van de dag steeds beter zodat we konden afsluiten op het terras bij het water. Het werd een avond waarvan je voelde dat niemand wilde dat het afgelopen zou zijn. Toch zag je oogleden almaar zwaarder worden en telkens was er weer een volgend goodbye. Dat bleef maar in de lucht hangen tot en met de laatsten bij onze terminal deze ochtend. Omhelzingen, tranen, verhalen, de laatste foto's airdroppen.. Iedereen belooft, welgemeend, een weerzien maar we weten ook wel dat in de meeste gevallen de praktijk anders zal zijn. De warme herinnering zullen we in ieder geval geen afscheid van willen nemen.

Over Amerika hebben we al veel geschreven en daar hoeft geen samenvatting van te komen. Het land is groot en divers. Er wonen mensen met dezelfde drijfveren en gevoelens als wij hebben. Veel zaken zijn er anders geregeld dan wij gewend zijn. Meer anders dan je zou verwachten op basis van onze kennis van films en televisieseries. Het verschil begint voor mij langzaamaan te verdwijnen. Het is in het algemeen goed in de USA en het is zeker ook goed in ons Nederlandje.

Onze lijven en onze fietsen hebben het goed gedaan. Nooit echt malheur.

Het schrijven van deze blog was erg leuk om te doen. Het helpt in het verwerken van waarnemingen. We hebben elkaar hierin gestimuleerd. De vele reacties deden ons goed. We reageerden wel nauwelIjks maar we volgden het nauwgezet. Nog steeds zijn reacties erg welkom. Ik ga kijken of we dit document kunnen bewaren. Het is een te mooi om te laten vervliegen in cyberspace.

Voor mij is deze trip ook een afsluiting van een periode na de scheiding en de verkoop van mijn bedrijf. Het wordt langzamerhand tijd weer eens een normale daginvulling, met waardering, te regelen. Mijn vrijheid wil ik niet meer kwijt maar ik ben nog niet gepensioneerd tenslotte. De afgelopen tijd heb ik bovendien gemerkt dat ik het getroffen heb met de warmte van iedereen om me heen. Veel banden zijn juist sterker geworden in de, soms, moeilijke tijd. Zeker met met mijn fantastische kinderen en hun partners. Miin relatie met Karin maakt bovendien dat ik extra halsreikend uitzie naar wat er komen gaat.

Wat ben ik blij dat Hans me gestimuleerd heeft om dit te gaan doen. Er is geen betere manier om een land te ervaren dan op de fiets. We zijn als goede vrienden hieraan begonnen en als nog betere vrienden naar huis gegaan. Dank Hans. Dank ook Thea, het was niet gemakkelijk voor je maar je hebt de ruimte gegeven, of sterker nog, gestimuleerd.

Veel warme gedachten nogmaals aan mijn (schoon-)kinderen en speciaal aan Karin. Morgen ben ik weer thuis. Ik ben er aan toe..

Ton