Afscheid nemen van een gedenkwaardige reis, van gedenkwaardige mensen, van gedenkwaardige gebeurtenissen en omstandigheden. Achterom kijken dus. Straks pas weer vooruit kijken.

52 dagen onderweg van San Francisco naar Portsmouth, 13 staten en 3870 mijl (6200 kilometer). Fietsen. 5 lekke banden (slechts), drie kettingen, vier nieuwe remblokjes, 3 nieuwe buitenbanden en een remhendel die vervangen moest worden. Niet gevallen, geen ongelukken. Bijna geheel pechloos dus. Het enige dat ik zeggen dat ik zeggen dat ik wel een paar kilo ben kwijtgeraakt.

Het lijkt heel snel gegaan te zijn. Alsof we de Golden Gate Bridge bij San Francisco zojuist zijn overgestoken zijn en gisterenavond over het water naar de Sarah Mildred Long Bridge (een hefbrug) zaten te kijken. Van oceaan naar oceaan. Van brug naar brug. Ondertussen het land 'overbrugd'.

Amerika en Amerikanen leren kennen; in ieder geval er meer over willen weten. Dat was de bedoeling. Het is een geweldig mooi, afwisselend, indrukwekkend land. Fantastisch om door heen te fietsen. Ik kan het iedereen aanraden. Alles is groot in Amerika, dus ook de afstanden. Dat maakt dat families vaak ver van elkaar wonen en er niet voor terugdeinzen om uren in de auto te zitten, ('I'll see you in eight hours'), het vliegtuig te nemen om elkaar te zien. Even de fiets nemen zit er niet. Het is geweldig om in Amerika te fietsen, maar het is zeker geen fietsland. Heel, heel veel gaat met de auto, het asfalt moet tenslotte gebruikt worden. Stilstaand bij een winkelcentrum, rijdend over de Highway, of langs een drivethru drogisterij ('Mag ik mijn afslankpillen, alstublieft? En een cola graag...'), een ATM en natuurlijk langs een eindeloze rij fastfood- en hotelketens. En wij daar tussendoor fietsen. Veel automobilisten zijn niet gewend aan fietsers en sommigen zijn er van overtuigd dat ze op het trottoir moeten rijden. Ergens snap ik wel waar al de waarschuwingen (be careful, there's traffic! .... in America?) vandaan komen, maar ze deden ook enigszins potsierlijk aan. Wellicht is het een teken van de cultuur. Overal voor waarschuwen, dan is de aansprakelijkheid geregeld (coffee mag be hot...), maar tegelijkertijd sterven er in de stad Chicago bijvoorbeeld op een doordeweekse dag ongeveer 7 mensen door vuurwapens. Take care, life can be dangerous. Het is een wonder dat Amerikanen zo optimistisch en positief zijn. En gul in hun echt gemeende waardering en bewondering (awesome, great). Met stralende ogen en grote glimlach. Een land vol tegenstellingen. Ook politiek.

Vooraf had ik me met ruim 4200 kilometer voorbereid. En mijn zitvlak is nog steeds heel. De monotonie heb ik wel eens vervloekt en mijn verlangen naar huis werd naarmate het einde naderde steeds groter. Ik begon Thea, vrienden en vriendinnen steeds meer te missen. Het fietsen met Ton, het delen van een hotelkamer, van de douche, appels, bananen was buitengewoon plezierig. Samen zingend op de fiets, ons verbazend over 'the american way', grappen maken, het delen van ervaringen heeft ons beiden goed gedaan. Dus Ton, hartelijk dank voor ons samenzijn. Karin heeft lang op je moeten wachten, maar straks stap je in het vliegtuig en dan nog moet ze maar wachten... En jij ook. Ik ga graag met je mee. Het wordt tijd dat we weer -samen- gaan schaatsen. We hebben ons nu wel genoeg op het komende schaatsseizoen voorbereid....

Aan alle volgers: hartelijk dank voor alle reacties en belangstelling. Awesome!

En nu naar Thea.