IJs

Niet alle dagen zijn hetzelfde...... we ontbijten, we fietsen, we douchen, we eten, we slapen en eigenlijk altijd in een vast ritme.... 5.30u. wakker worden, 06.00u. ontbijt, 06.45u. vertrek, fietsen, SAG-stop, fietsen, SAG-stop, fietsen (onderweg ergens aan een goede bak koffie zien te komen), vroeg in de middag aan de salade en/of sandwich, 17.45u. routerap, 18.00u. restaurantbezoek, 21.00u. voorbereiding voor de nacht en voor 21.30u. gaat het licht uit.

Dat het vandaag anders zou gaan kondigde zich gisteren eigenlijk al aan. De routerap nam meer tijd in beslag vanwege mededelingen over hoe de laatste dag (voor ons: de dag van vertrek uit Portsmouth) er uit zou zien. Voor ons betekent het dat we op 26 juli 's morgens om 07.00u. naar het vliegveld worden gebracht en op de dag van aankomst in Portsmouth de gedemonteerde fietsen in de fietskoffers gaan doen.

Ook vandaag komen er weer mededelingen over het naderende einde van onze fietstocht. De routeraps worden langer..... die van gisteren werd ook weer gevuld met allerlei 'verkeerswaarschuwingen', maar zat ook vol met aanwijzingen met welke lekkernij waar te verkrijgen was, rootbeer, frozen custard en natuurlijk ijs. Bij een bepaalde zaak was het raadzaam slechts een kinderijsje te bestellen! De openlijk uitgesproken eerste 'eetwaarschuwing'! Die zijn er overigens genoeg. Maar dan te lezen.... dat koffie heet kan zijn, dat het eten van niet verhitte dingen voor darmproblemen kan zorgen, dat 2000 calorieën voor een dagelijks dieet voldoende is, dat alcohol de zwangerschap kan beïnvloeden.....

Eet niet te veel ijs... mooiere waarschuwingen voor volwassenen bestaan er niet, volgens mij.

De Comfort Inn kon (naast een goede wifi-verbinding) ook niet voor een ontbijt zorgen dat in ons vertrouwde schema paste. Half zeven ontbijt, half acht weg, 94 mijl op het programma, van Hamburg naar Canandaigua, glooiend met hier en daar een stevige klim en vooral oostwaarts. Na een paar honderd meter begonnen er allerlei geluiden uit de fiets van Ton te komen. Crank, versnelling, wiel? Die geluiden werden niet minder. Hoe meer kracht, des te meer herrie. Iedereen van onze groep die we voorbij fietsten maakte er opmerkingen over. Het hielp echter niet om 'stiller' te fietsen. Gene heeft voor de eerste SAG-stop geprobeerd om de oorzaak te vinden. Een raadsel. Aan van alles draaien en opnieuw afstellen mocht ook niet baten. 15 kilometer verder, bij de eerste SAG-stop, kwam dezelfde Gene op het lumineuze idee om een ander achterwiel te monteren. En dat hielp. Ton kon weer opgelucht en geluidloos verder met een ABB-reservewiel. Tegelijkertijd werd een afspraak gemaakt voor een bezoek aan een bikeshop in Canadaigua. Bij de tweede SAG-stop ontkwamen we niet aan een bezoek aan Tom Wahl's Rootbeer Stand. Naast de limonade was er nog veel meer verkrijgbaar....

De temperatuur voor de laatste 27 mijl liep langzaam op naar 40 graden. De rootbeer werd razendsnel omgezet in transpiratie..... We hebben de aanbevelingen voor frozen custard en ijs niet opgevolgd. Zoals Nederlanders doen (hard fietsen en dan koffie drinken)... alleen langs het meer vlakbij het hotel was in wel vier verschillende gelegenheden geen koffie verkrijgbaar. IJs, alcohol. Dat wel.

Inmiddels is Ton terug van de bikeshop. Het reservewiel kan weer terug. Zijn eigen wiel is ontdaan van allerlei troep in de achteras. Onder andere veroorzaakt door nattigheid... waarschijnlijk ook nog door ijs en sneeuw opgedaan bij het oversteken van de Emigrantpas.

Zo zie je maar. Geen dag is hetzelfde en.... wees voorzichtig met ijs!

Wijn

Vandaag was het geweldig fietsen. Een vlakke route van Erie naar Hamburg. Ja ja Hamburg. Veel bekende steden zijn hier, we zij de staat New York ingefietst, ook te vinden. Voelt raar aan. Liverpool, Syracuse, Manchester, Angola, Eden en zelfs Amsterdam. We fietsten noordoostwaarts langs het Eriemeer. De ligging langs de kust maakt kennelijk dat het terrein geschikt is voor wijnbouw. Het ziet er allemaal niet zo romantisch uit als in de Moezel maar er zijn wel veel wijngaarden en grote ook. Wijnranken dus, gecombineerd met mooi weer, blauw water en haventjes. Voelt echt als vakantie.

Wijn heb ik nog niet gedronken deze reis. Met al dat fietsen heb je meestal vooral dorst en die kan beter niet met wijn gelest worden. Dan maar een grote pot bier op tafel, eentje. Sommigen drinken wel een wijntje. Een enkeling niet eens met mate. Witte wijn wordt nog wel eens aangevuld met de overbekende klonten ijs. IJs daar doe je tenslotte alles mee hier. Grappig is het bedenken dat een specialiteit van deze streek ijswijn schijnt te zijn. Die wordt gemaakt van druiven waar de vorst overheen gegaan is. Schijnt... teamgenoot en wijndrinker Ernie beweert dat dat een mythe is. De druiven worden niet alleen gebruikt voor wijn maar ook voor druivensap en de onvermijdelijke druivenjam. Alle hotels sinds San Francisco hebben maximaal drie soorten jam en daar zit altijd grape jelly bij.

Om koffie en lunch te nuttigen belandden we bij Heidi's Hide-out. Eén van de vele oorspronkelijke koffiehuisjes langs de weg. Heidi runt de tent alleen. Geen wifi (jammer), geen airco (pluspunt), geen gezelligheid (tsja), goede koffie (hoera) en het meest armoedige eten dat je je maar voor kunt stellen. Geen wonder dat de bekende ketens het goed doen hier. De uiterst vriendelijk Heidi was verbaasd dat wij, fietsend vanuit San Francisco, uitgerekend bij haar terecht gekomen waren. Ze zei dat ze het prima kon redden zo met zo weinig overhead. De tafels waren allemaal gedekt. Er is kennelijk klandizie voor haar aanpak.

De rustdag van gisteren heeft iedereen goed gedaan. Iedereen was vlot binnen. Wij hebben ons niet gehaast. Dit is tenslotte pas de eerste van de 8 laatste dagen. Het aftellen is namelijk wel een beetje begonnen. Sommigen zijn daar al weemoedig over. Voor hen is er niets leuker dan fietsen. Wij vinden fietsen zeker ook meer dan leuk. Toch lonkt het thuisfront steeds sterker. Dan zullen we daar zeker ook een glas wijn op willen heffen.

Niagara

Van uitslapen komt niets deze dag. Vroeg aan het ontbijt. Michelle gaat op bezoek bij familie in Buffalo en rijdt met het ABB-busje een stukje extra om een klein groepje van 7 bij de Niagara-watervallen af te zetten. Vertrek om 8 uur. Beetje raar, zonder fietsbroek, fietsshirt, helm, zonnebril, fietsschoenen en bananen en portemonnee 'in de rug'. Alleen de telefoon annex fototoestel is eigenlijk hetzelfde. Het is onze laatste rustdag. We zijn aan het Erie-meer. Vanuit het hotel is er niets van te merken. Voor hetzelfde geld zou het overal ergens in de VS kunnen zijn. Ware het niet dat deze Comfort-Inn het wel heel erg bont maakte met het op tijd klaar hebben van de kamers en de wifi.

De rit naar de watervallen heb ik grotendeels plat op mijn rug liggend niet echt meegemaakt. Michelle was met Shelley in gesprek en de rest wilde vooral rust. Zelfs de eeuwige airco werd er voor uitgezet.

Michelle zou ons rond half vier weer ophalen, maar mochten we geen 'double entry' hebben, dan was het zeker niet verstandig om vanaf de Canadese kant de watervallen te gaan bekijken.

Ik had me wel een voorstelling gemaakt van de watervallen, maar dat het zo mooi en indrukwekkend zou zijn. Nee, dat niet. Overweldigend, wat een water, wat een kracht, lawaai, 'mist'. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Prachtig om op de Maid of the Mist te staan. Natte haren, iedereen dicht op elkaar, verpakt in een blauw soort van regencape, iedereen probeert foto's te maken, wind die het spatwater van de watervallen meeneemt. De foto's kunnen niet weergeven wat er te beleven viel. En woorden kunnen dat eigenlijk ook niet. Wat een natuurkracht.

De kermisachtige attractie waaraan niet viel te ontkomen was gelukkig omgeven door een mooi park en we hebben met zijn vieren (Shelley en Ute) daar heerlijk rondgezworven, gegeten en genoten van het weer. Af en toe spatte het water weer eens op en kregen we weer een lekkere natte 'klets' van het Niagarawater.

Ook de terugweg werd in stilte doorgebracht. Ton en ik lieten ons afzetten in de buurt van het baseballstadium. Dat moesten we gezien hebben. Minor league baseball, dat wel. De Sea Wolves uit Erie tegen de Richmond Flying Squirrels. Ik ben natuurlijk helemaal niet thuis in het baseball, maar een letterlijke vertaling van de namen van deze twee teams bezorgden me niet ineens warme gevoelens. Vliegende eekhoorns? Hoe houden die een knuppel vast?Ik begreep van iemand op de tribune dat Sea Wolves 'slang' is voor piraten. Vooruit, in ieder geval beter dan 'Red Socks'. Dezelfde persoon wist te vertellen dat baseball afgeleid is van cricket. Ook een sport waar je geduld voor moet hebben. Van de middelbare school ken ik spelregels en vond ik het leuk om te doen. Vooral te proberen om die bal een mep te geven of op de juiste plek te staan om een bal te vangen, kan ik me nog herinneren. Als toeschouwer bij deze wedstrijd was het vooral wachten totdat iemand iets knaps doet. En dat gebeurde een paar keer. Een vangbal, een goeie klap en een pitcher die slechts 15 cm. naar rechts bewoog om een snoeiharde, recht op hem afgeslagen bal, in zijn handschoen tot stoppen wist te brengen. Ikhad op die plek niet graag gestaan. Voor de rest is het er gezellig en gemoedelijk. Je kunt er met je hele familie naar toe, iedereen eet, drinkt, kletst en kijkt met een schuin oog naar de wedstrijd. Een speaker kondigt de spelers aan, probeert opzwepend te klinken, laat een aanmoedigend deuntje horen en er worden seksistische dingen gedaan. Een meisje mag met haar billen schudden, twee meisjes in te korte broeken doen een spelletje en twee jongens in een doorzichtige  'opblaasbal' botsten zo hard ze kunnen tegen elkaar. Natuurlijk wint de langste en de zwaarste. We hebben de baseballwedstrijd niet afgekeken. Fietsen vind ik leuker. En je moet er uitgerust..... voor zijn. Een ubertaxi was er binnen 30 seconden. Puur toeval, maar kwam heel goed uit. Een fantastische dag. Of we inderdaad zijn uitgerust dat merken we morgen wel weer. Bestemming: Hamburg. 85 mijl.

Weer een grens over

We begonnen vandaag aan de laatste dag van een pittig blok vijf dagen waarin we 750 km moesten overbruggen. Dat is best stevig, 150 km per dag. Het weer was geweldig, halfbewolkt en wind van opzij. De weg was fantastisch. Onderweg nog de nodige Amish in hun koetsen gezien bij wijze van afscheid van Ohio. Steeds meer bomen waren er te zien en uiteindelijk wijngaarden.

Vlak voor de grens met Pennsylvania moesten-en-zouden we stoppen om rootbeer te drinken bij de stand van Richardson's. Dat werd een feest. Hans en ik waren er precies toen de kraam open ging. Het hele team wilde wel op de foto. Even later stonden er al rijen om deze lekkernij te bemachtigen. Voor ons werd speciaal sterkere koffie gezet. Daar floating rootbeer, wortelbier (limonade) met een dot ijs er op. Lekker. Mensen stoppen in grote getale omdat ze graag iets willen consumeren dat nog net is als vroeger. Amerikanendoen niets liever dan consumeren. Voor een kwartje klinkt ook de muziek van lang geleden. De eigenaresse fietst zelf ook sinds een paar jaar. Er is een wereld voor haar open gegaan. Ze ontdekte dat er meer dames bestaan zoals zij: dames die het niet erg vinden om te transpireren, die zich niet voortdurend bekommeren om hun kapsel en die geen overgewicht hebben. Mary is een prachtige, goed verzorgde, dame van 65+ die haar zaak wil verkopen ook dit soort tochten wil gaan doen.

Erie was onze bestemming vandaag. Deze stad ligt aan het Erie-meer, een van de grote meren in het grensgebied met Canada. Onderweg naar Erie voel je, als het ware, het water komen. De vegetatie verandert. Er rollen trailers voorbij met boten er op. Het geluid van meeuwen hoorden we weer voor het eerst sinds Californië. In de middag ben ik nog even naar het gebied van Presque Isle gefietst. Een gebied met kleine duinen en mooie zandstranden. Het meer is eindeloos groot. Het voelt echt als zee. Zoete zee.

We hebben de was weer gedaan en de fietsen in orde gemaakt. Morgen is onze laatste rustdag gaan we met een klein groepje naar de Niagara watervallen. Hier mogen we de Canadese grens niet over want we komen dan de US niet meer in. We hebben namelijk een eenmalig visum. Geeft niet, we hebben genoeg grenzen genomen....

Korter

De dagen beginnen korter te worden....... niet alleen omdat het 21 juni is geweest, maar ook omdat we minder hoeven te fietsen. De twee dagen achter elkaar van meer dan 100 mijl werden vandaag gevolgd door een rit over 'slechts' 88 mijl. In het routeboek stond oorspronkelijk 85 mijl vermeld, maar een andere route over betere wegen leidde ons naar Youngstown. Ik kan de routes natuurlijk niet met elkaar vergelijken, maar over deze route valt met geen mogelijkheid te klagen. Behalve dan dat een of andere idioot met een grote pick-up Ton bijna van de sokken reed.

Half bewolkt, iets meer dan 20 graden, slingerende veelal stille wegen door een afwisselend landschap, bossen, de altijd aanwezige maisvelden, weilanden met koeien, braakliggende stukken, veel water, riet, dorpjes, stadjes, heuvel op en ook weer af.

Prachtige dag. Mensen houden op deze zaterdag op diverse plekken 'garage-verkoop', dat wil zeggen: alle overbodige spullen worden buiten gezet en te koop aangeboden.

Andere mensen houden hun maaiconditie op peil door gemotoriseerd voor, achter en opzij van hun huis het altijd maar groeiende gras in bedwang te houden. Ik ben benieuwd op welke manier ze dat 's winters doen. In Hartsville was het dorp uitgelopen om op straat te eten, te drinken, naar karatevoorstellingen te kijken, kinderen te schminken, spelletjes te doen, naar muziek en de drumband te luisteren. Een soort Koningsdag, maar dan zonder echte koning, zonder Trump, Russen, nepnieuws, beschuldigingen en onderbroken te worden door reclame. Gewoon gezellig. We hebben tegen onze gewoonte in zelfs onze fietstocht er voor onderbroken. Gene, een van de stafleden had over ons gezegd: 'Jullie zijn net als die andere Nederlanders. Hard fietsen en als ze er bijna zijn, gaan ze koffiedrinken'. Nu, nog voordat we halverwege waren, zaten we in de zon aan de koffie met gebak. Rustig aan dus.

Langzaam begon het minder heuvelachtig te worden, werden de rechte stukken weg weer langer en konden we op zoek naar onze 'steady state'.

Vlak voor Youngstown kregen we bij wijze van cadeautje 7 mijl fietspad over een oude spoorwegverbinding voor de wielen. Beschut fietsen. Hartstikke mooi.

Morgen naar Erie, 94 mijl, overwegend vlak. Daarna rustdag... naar de Niagarawatervallen en dan nog slechts 8 dagen. Het wordt korter.

Groeizaam weer

Gisteren had het gehoosd. Gelukkig pas nadat we binnen waren. Alles was vochtig deze ochtend tot gevolg. De was was niet droog geworden in onze kamer. De schoenen waren nog nattig. De bril besloeg toen we naar buiten kwamen. Voor die tijd konden we Ernie feliciteren. Hij is 66 geworden. Dat is de pensioengerechtigde leeftijd hier. Als je pensioenrechten hebt tenminste. In de US zijn heel veel bejaarden gewoon aan het werk. Ernie is samen met zijn dochter Carly aan het fietsen. Ze hebben elkaar nog nooit zoveel achtereen van dichtbij meegemaakt. Ze wonen op grote afstand van elkaar, zoals gebruikelijk in de US, en Carly is al vroeg de deur uitgegaan. Ernie is een aardige kerel met veel kennis van geschiedenis en technische zaken. Een paar geleden heeft hij besloten zijn enorme overgewicht af te bouwen en fietst nu geweldig. Iedere dag wordt afgerond met een wijntje liefst samen met de Australiër Ian.

De weg was nat maar droogde snel op. We waren gewaarschuwd voor slechte wegen en stevige hellingen. Zoals iedere keer viel dat allemaal erg mee. De wegen waren de hele route prima. Lastige hellingen... er waren er enkele maar nooit waren ze lang. Het weer was ongekend goed. De akkers waren erg nat. De vogels zongen en het land geurde heerlijk.Veel gewassen hebben wel natte voetjes gehad vandaag. De beken waren supervol. Groeizaam weer zouden wij vroeger zeggen. Op de akkers was geen boer te zien. Rondom het huis wel. Iedere vrijstaande woning staat midden in een gazon, vaak zo groot als een voetbalveld. Dat moet gemaaid worden natuurlijk en dat gebeurde vandaag veelvuldig en zeer overtuigend. Wij zijn er van overtuigd dat iedere US-boer begint met een plastic trekker van John Deere, daarna in zijn professionele leven tractoren gebruikt van het zelfde merk om vervolgens te pensioneren op een dito grasmaaier die stevig genoeg is om het omvangrijke lijf te torsen. Niet alleen het gras groeit met de tijd...

Ohio is prachtig. Net alsof je door de Ardennen of de Eifel rijdt. Hier en daar vervallen schuren en dan weer mooie huizen. Het fietsen gaat niet vanzelf maar de beloning is altijd een fraai uitzicht vanaf een rustige weg. Nooit is het spectaculair zoals in het begin van onze trip, maar we zouden hier nog wel een fietsvakantie willen doorbrengen. Onderweg hebben we vaak tegen elkaar gezegd dat dit geweldig is om te doen.

Op het terras in down-town Wooster genoten we vanachter onze salade van alles wat voorbij komt. We zitten weer tussen de Amish maar we zien ook veel Mennonieten. Hun dames hebben kapjes op en dragen fleurige ruitjesjurken. Ons hotel staat middenin het stadje. Het schijnt dat we vanavond een keer niet in een keten-vestiging gaan eten maar gelukkig gewoon in een lokaal restaurant. Hans zijn fiets is gerepareerd. Groeizaam weer... we worden er vrolijk van.

Verkenning

Op de gebruikelijke tijd opstaan, ontbijten, spullen in de aanhanger en vertrekken. Vochtig, 19 graden nog maar en er hing regen in de lucht. De 105 mijl naar Marysville zouden we niet geheel droog bereiken. Onweersbuien........ schuil in een kerk! Al onze Amerikaanse fietsgenoten hadden ons tevens gewaarschuwd voor de slechte wegen in Ohio, vooral voor 'putholes'. Eerst maar eens fietsen en zelf kijken.

Voornamelijk vlak, groen, af en toe een dorpje, welvarend uitziende huizen, wind mee, donkere wolken, maar droog. Een soort Flevoplolder, maar langer bewoond. Oude stenen huizen werden afgewisseld door moderne grijze houten huizen. Hier en daar een grote maissilo. Ik had voldoende aan mijn 10 versnellingen en Ton begon langzaam zijn benen weer terug te krijgen. Fietsersjargon voor 'het gaat eigenlijk best goed en hij fietst weer lekker'. De eerste SAG-stop was gepland op 41 mijl. Dat werden een paar mijl meer, omdat wegwerkers de euvele moed hadden om een brug -over een klein stroompje- weg te halen. Omrijden dus. En dat betekent: eerst wachten totdat de omleidingsroute is vastgesteld en de pijlen op de weg zijn gezet. Juist in de omleiding slaagde Ton er in om zijn 14-de lekke band te krijgen. Pas 14..... het wordt bijna onhaalbaar om de 20 'flats' te halen....... We arriveerden als laatsten bij de stop. Nieuw voor ons. Nu werd merkbaar wat er dan kan gebeuren: geen bananen, weinig brood, geen koekjes en de appels moesten ergens uit het busje gehaald worden. Voortaan maar wat minder gulzig zijn of was het toeval?

Binnen afzienbare tijd was de tweede SAG-stop gepland (op 74 mijl), dus we maakten ons er niet druk over. Even voorbij Gettysburg wederom een omleiding. Het wegdek op de brug over een snelweg werd vervangen.... Gelukkig kon op de Wahoo worden uitgezoomd en konden we zelf een andere route vinden. Samen met Lynn en Ira wachtten we geduldig bij een spoorovergang. Een enorm lange vrachttrein; eentje van die lengte zou in Nederland voor files zorgen, maar hier werden we zelfs niet achterop gereden door onze groepsgenoten. Reden we verkeerd? Langs mais-en sojavelden bereikten we de oorspronkelijke route. Leve de Wahoo! Het platteland werd heuvelachtiger. De weg vochtiger en even later viel een lichte regen. De wind bleef gunstig. Het busje met de aanhanger reed ons ongeveer 2 mijl voor de tweede SAG-stop voorbij. Gunstig vooruitzicht. Op de afgesproken plek (links, bij een kerk) was echter niets te zien. Dan is er verderop vast nog een kerk........ het bleek met een lege maag nog een heel eind naar Marysville. Met nog 10 mijl te gaan kreeg ik van Ton gelukkig een appel. Hij had weer echte benen. Het bibberige gevoel van een naderende hongerklop kon ik daarmee onderdrukken en af en toe ook nog een stukje op kop rijden. Phhhhh.

Coffeeshop, soep, salade, koffie en leuke mensen in Marysville.

Inmiddels is het avond. Een flinke hoosbui met veel wind hebben we al gehad. Nu zijn mensen van de ABB-staf de route van morgen aan het verkennen. Overstromingen, omleidingen? We zullen de route voor morgen bij het ontbijt vernemen. De route naar het ontbijt is een lange rechte gang.... de koffie staat rechts. Dat hebben wij al verkend.

Soms zit het mee....

Het ritje van vandaag was een piece of cake. Slechts 75 mijl, rechte rustige weg, wind in de rug en vrijwel vlak. Veel kleine stadjes passeerden we alleen gehinderd door vele stoplichten. We zitten in een deel van de US dat wat meer en al langer bewoond is. Onderweg kon je goed zien dat het gespookt had gisteren. Omgewaaide bomen, afgebroken takken, bladeren op de weg en veel ondergelopen stukken grond. Wat een geluk hadden wij met het feit dat precies gisteren onze rustdag was. Zo'n dag met storm, bliksem en regen hoop je op de fiets te kunnen vermijden. Wat de omstandigheden betreft zat het dus erg mee....

Toch zat niet alles mee. Ik had slecht geslapen en voelde me niet okay. De hele rit heb ik me genesteld ergens in de buurt van het achterwiel van Hans. Die heeft me bekwaam naar het volgende hotel geleid. Bij de SAG een griepremmertje genomen. Tegenslag hoort er bij maar enkele dagen griep lijkt me zeer ongewenst. Graag wil ik geloven dan mijn ongesteldheid veroorzaakt wordt door de alom aanwezige airco's die een veel te grote temperatuurwisseling creëren ten opzichte van het klamme weer buiten (Moekerig...). In de middag heb ik een paar uur uur geslapen en geprobeerd daarna veel en licht verteerbaar te eten. Dadelijk kruip ik gelijk weer onder de lakens in de hoop dat het morgen weer beter is.

Ook Hans heeft zijn eigen tegenslag. Zijn voorderailleur werkte opeens niet meer. Alleen de grote plaat kon worden gebruikt. De mechanieker, Gene, moest vaststellen dat het bedieningsmechanisme van de tripel van Hans kapot is. Tripels komen in de US bijna niet voor en zijn zeker niet bij iedere fietsenzaak te vinden. Het onderdeel moet dus besteld worden en zal er, dat is te hopen, pas over 5 dagen zijn. Hans moet dus op het middelstevoorblad verder. Hij mist 20 versnellingen.De grote ritten van de komende dagen zijngelukkig vlak en de conditie van Hans is superieur. Hij fietst nu dus, tijdelijk, met een handicap. Dit is vervelend en we moeten hopen dat het lukt tijdig het juiste onderdeel te monteren.

....en soms zit het tegen