Rustenrustenrusten...

Vandaag rustdag. Het lijkt een aanloop naar een volgende serie van achtereenvolgens 76, 105, 103, 85 en 94 mijl. Op weg naar Erie; daar wederom een rustdag. Dan is het nog 8 dagen fietsen naar de Atlantische Oceaan. Het grote aftellen is begonnen..... Het rusten werd bevorderd door langdurige regen, af en toe met flinke onweerflitsen gemengd. Mijn telefoon ontving een paar keer waarschuwende berichten om 'flood area' te vermijden. Blijkbaar moet het hier in de buurt nog harder hebben geregend. We hebben onze fietsen schoongemaakt. Dat was ongeveer de grootste inspanning die we ons hebben getroost. Onderwijl met een schuin oog naar de Tour de France kijkend. Mijn achterwiel heb ik getrakteerd op een nieuwe band, in de hoop dat ik daarmee Portsmouth ga halen zonder al te veel lekke banden.

Geen opzienbarende dingen dus vandaag. We namen de tijd om te lunchen met Rita, Liz en Shelley. In een rustig restaurant annex drinkgelegenheid, waar je elkaar gewoon kon verstaan zonder te hoeven schreeuwen. Het kan wel!

In het gesprek met Dave (de fietsende pastor van de united methodist Church) kwam gisteren aan de orde dat de staat Indiana de meeste mensen met schulden heeft en procentueel gezien de meeste mensen met overgewicht. Dat overgewicht als een soort natuurverschijnsel door dit enorme land waart is zeker waar. Het 'Make America great again' klinkt ook overbodig... vanmorgen begroette ik in het hotel een kamermevrouw met een een vriendelijk 'Goodmorning, how are you?' 'I'm great', klonk het. Bijna ontschoot me iets over zichtbaarheid.... Broodmagere Paul, een van onze fietsgenoten, die vandaag een auto heeft gehuurd om 2,5 uur verderop zijn dochter en eerste kleinkind te bezoeken, zegt regelmatig: 'Everything is big in America, even the mistakes are big'. En loopt dan breedlachend door. Dat heb ik ook maar gedaan.

Morgen kunnen we het weer over fietsen hebben.

Geluid

Hans en ik zitten op onze kamer in de zoveelste Holiday Inn. Dit keer, voor het eerst, midden in de stad en niet in de hotelzone waar alle ketens van eten, drinkenen slapen zitten. Dat is fijn want morgen hebben we een rustdag. Zo kunnen de stad een beetje verkennen zonder openbaar vervoer nodig te hebben. Een beetje rust en vooral stilte, kunnen we daarnaast wel goed gebruiken. Ook kunnen we het irritante tikje in de pedalen van Hans proberen weg te krijgen. Een fijne racefiets is stil.

Amerikanen houden van veel geluid. Dat weten we eigenlijk wel van toeristengroepen maar het cliché wordt ook het thuisland vaak bevestigd. In restaurants is altijd ruis en staan beeldschermen aan. Mensen praten met elkaar alsof anderen doof zijn. Als je milkshake gaat halen zijn alle apparaten in keuken tegelijk aan het piepen. De routerap wordt overduidelijk en overdadig besproken en iedere vraag kan drie ruImtes verder worden verstaan. Het wafelijzer bij het ontbijt geeft alarmgeluid na 2,5 minuut. Harley Davidsons die ons passeren op de weg dreunen nog lang na in onze oren. Treinen toeteren bij iedere overgang hard genoeg om een hele wijk te laten schrikken.

Vandaag was het een betrekkelijk korte rit. Eéntje met veel attracties onderweg. Bij de enige SAG van vandaag op de parkeerplaats van een kerk, stond dominee Dave te wachten. Hij fietst het tweede stuk met ons mee. Ook stond Dan te wachten, een oud deelnemer, met een grote koelbox gevuld met heerlijke ijsjes. Superaardig. 4 mijl verder konden we een bezoek brengen aan hoogtechnologisch metaalbedrijf dat toevallig ook schitterende titanium fietsen maakt. Roark fietsen. Vervolgens door de buitenwijken van Indianapolis, via een park, naar de wereldberoemde autoracebaan. Er was helaas niet veel te doen en zin in een bezoek aan het museum hadden we ook niet echt. Dan maar door naar het Major Taylor Velodrome. Deze baan is genoemd naar de beste wielrenner van de 19e eeuw. Hij vermaakte een enorm publiek maar had het nadeel zwart te zijn. Dat ze hier een stadion naar hem genoemd hebben is ongeveer de enige eer die hem gegund is geworden. Uiteraard hebben we de baan kunnen testen met onze eigen fietsen. Het gevoel van snelheid zijn we helaas wel kwijt na al die mijlen die achter ons liggen. Een grote betonnen buitenbaan is bovendien niet echt snel. Met vijf man, inclusief de goed fietsende dominee Dave, hebben we toch geprobeerd onze teamgenoten op de tribune te vermaken. Door al die evenementen zaten we telkens weer bij elkaar in de buurt op de fiets. Normaal gesproken rijden we zonder anderen en zoeken we alles zelf uit. Nu was er geen ontkomen aan. Voortdurend geroep van iedereen over vanallles. Amerikanen zijn hyperbezorgd als het om veiligheid gaat en blèren helpt daarbij veronderstellen wij. Wij worden er tureluurs van. Het enige wat wij doen is gebaren maken en stevig doorfietsen om de adem af te nemen. In de stad zijn we met Dave gaan lunchen waar later zijn kerverse echtgenote bij aanschoof. Even de herrie ontvlucht en weer wat meer inzicht gekregen in het Amerikaanse domineesleven.

Het was een leuke maar drukke dag. Na de routerap en de maaltijd in een Ierse pub stellen we vast dat we niet zo moe zijn van het fietsen maar meer van alle geluidsimpulsen. Dadelijk de airco en de koelkast uitschakelen zodat we morgen fris wakker worden zonder ruis in de oren.

Echt

Als u links kijkt, ziet u rechts ook maisvelden. Of andersom.

Als u rechts kijkt, ziet u links ook sojavelden. Of andersom.

Het is krom Nederlands, het klopt niet, maar je zou er melig van worden. 80 mijl, van Champaign (Illinois) naar Crawfordsville (Indiana) bijna geheel vlak over voornamelijk heel rustige wegen, met een zeer landelijk karakter. Grote uitgestrekte velden. Mooi groen, dat wel. Het graan en de graansilo's lijken verdwenen. Af en toe een bos.

Van zoveel afwisseling in het gebruik van het land zou je ook zomaar vegetarisch kunnen gaan eten. Al die mais en soja verdwijnt voor een groot deel in koeien en varkens. En die beesten hebben veel mais en soja nodig om een kilo vlees te maken. Eigenlijk is het verspilling van het land. Broccoli, boontjes, wortelen, aardappelen, uien, kool en rode bieten zouden een effectievere voedingsbron voor mensen zijn dan de omweg via beesten. Ik begrijp van mijn Amerikaanse fietsgenoten dat veel boeren met handen en voeten gebonden zijn aan bedrijven als Bunge en Monsanto. En dat ze weinig keus (meer) hebben in wat ze op hun land verbouwen. De omslag naar een gevariëerder, duurzamer en gezonder voedselsysteem is nog moeilijker dan in Nederland. Een paar dagen geleden zag ik op een flesje frisdrank (bessensmaak) staan, dat er geen bessen in zaten. Kunstmatige smaakstoffen zijn voldoende en goedkoper. Er hoeven toch geen bessen in om het naar bessen te laten smaken? In een kapitalistisch land als de VS draait veel om geld en wat je ergens mee kunt verdienen. En dus wat je in het productieproces kunt besparen. Kunstbessen, kunstbananen, kunstsinasappels, kan allemaal zonder bessen, bananen en sinaasappels. Ook handig voor in de milkshakes, jams, ijs en smoothies.

Onderweg tijd genoeg voor dit soort bespiegelingen. Het verlangen naar een grote wokschotel met veel verschillende groenten was er ineens. Echt. Deze zondag was echt. De zon, die was ook echt. De vogels, die waren echt. De dode beesten op de weg, die waren echt dood en wij fietsten echt. Het stadje Covington zette ons aan tot het zingen van 'Don't cry for me, Argentina'. Dat was ook echt. Julie Covington, 1976. We klonken echter niet niet als Julie, maar wel luid. De enorme gevangenis bij Danville, die was ook echt, evenals de mededeling op internet (zojuist opgezocht), dat de gevangenis vandaag gesloten is..... Geen gevangene er in of er uit....... Dat laatste (gevangenen die er uit gaan) is in het geprivatiseerde gevangenissysteem heel goed mogelijk. Gevangenissen hebben er namelijk baat bij om gevangenen binnen te houden.......In Crawfordsville wilden we naar het Rotary Jail Museum, ook gesloten.......

Morgen naar Indianapolis en het tijdsverschil met Nederland is teruggebracht tot zes uur. Hier zeggen ze: 'we lose an hour' en ik denk 'je kunt een uur eerder naar bed'. Echt.

Champain Illinois

Vandaag is het dé dag voor Lynn en Ira. Zij wonen in Champain en dat is de plaats waarnaar toe rijden. Twee dagen eerder hadden zij ons al uitgenodigd om met hen te gaan eten. Daarhoefden we niet over na te denken. Hartstikke leuk natuurlijk. 

Eerst moest er echter gefietst worden. Bijna 100 mijl door een soort mais@bonen-doolhof. Allemaal rechte wegen en dus heeeel veel mais en sojabonen. Vroeger schijnt men ook tarwe verbouwd te hebben maar specialisatie is natuurlijk economisch optimaal en kennelijk is dat weer de specialisatie elders geworden. Het fietsen gaat nog steeds als een trein. De spieren zijn weliswaar stram maar ze doen het nog wel gewoon. Omdat we geen lekke banden meer hebben gehad de laatste tijd moeten we hier en daar wachten op de SAGbus voor de nodige versterkers. Ik vermoed dat ze ons proberen af te remmen om zo de groep niet te veel uit elkaar te hebben. De tweede SAG was bij de brandweerkazerne van het dorpje Cisco. Bonny is de enige dame van deze firefighters. Zij deed ook aan duursport maar focust zich nu op een opleiding. Ze wil alsnog verpleegster worden. Brand is ervoor het laatst 4 maanden geleden geweest. Preventie is de belangrijkste brandweertijdbesteding voor Bonny en de haren.

Op aanraden van Ira en Lynn hebben we op 20 mijl van Champain in het leuke plaatsje Monticello op een terras geluncht. Dit was op in het centrum in een vierkant rondom het paleis van justitie. Overal is de rechtbank het midden van de stad én het meest voorname gebouw. Ieder stadje lijkt er een te hebben. Op het terras schoof nog een stel aan aan onze tafel. Dan en Linda waren op de tandem hun 33-jarig huwelijk aan het vieren. Ze bestelden bier en waren van plan nog wat biertjes te gaan drinken en telkens op een andere plek. Dan had die ochtend al de touretappe gezien waarin Gesink tweede werd. Een fietsgek dus. Het werd nog gezeliiger toen Lynn en Ira met Jim, een bevriende fietser, ook aanschoven. We zijn gezamenlijk vertrokken naar Champain. Uiteraard een andere route volgend dan de geplande route. Lokale mensen weten nu eenmaal beter de weg. 

Bij het hotel werden we opgewacht de zus van Shelley die natuurlijk ook een taart gebakken had, Rocky road getiteld. Zij kwam uit Chicago gereden (3uur) om haar broodmagere maar superenergieke zus aan te moedigen. Jim stond met auto inmiddels voor de deur en vervolgens kregen wij leuke tour door Champain en de privé-situatie van Lynn en Ira Wachtel. Allereerst de winkel Champain Surplus gespecialiseerd in outdoor-artikelen én net overgedragen aan hun zoon. Ik heb er een nieuw waterdicht maar vederlicht regenjack gekocht. Daarna door naar hun prachtige huis. Vervolgens een tour over de indrukwekkende campus van de universiteit. Daarna de moeder van Ira (93) ophalen in het bejaardenhuis. Een superscherp wijffie dat ons met trots de sportruimte en het zwembad liet zien. Een onvoorstelbaar mooie plek om oud te worden als je het kunt accepteren tenminste. Zij kan dat zeker maar de honderd halen hoeft voor haar niet. Ira is haar enige zoon en ze is trots op hem. De Wachtels zijn liberale Joden zoals er veel in Amerika te vinden zijn. Op routerap werd moedertje Wachtel met applaus ontvangen. Ward en Susan waren vandaag én een dag eerder jarig. De groep zong natuurlijk Happy Birthday waarna wij het Langzullenzeleven ook voluit gedaan hebben. Die kenden ze nog niet werd zeer gewaardeerd.

In downtown Champain werden we vorstelijk gefeteerd met een fijne maaltijd en een heel plezierig open gesprek over de situatie in Amerika. Jim en zijn vrouw Debra waren er ook bij.  Allemaal Liberals. Dan kun je vrijuit praten. Democraten en Republikeinen praten alleen nog onderling niet meer over en weer. Of dat in Nederland ook zo is? Inderdaad....  De tijd vloog voorbij. Moeder deed voluit mee. Het afscheid was veel te vroeg volgens allen.  We hadden geen tijd meer voor de blog en hadden spijt dat we zo weinig foto's genomen hebben. Deze avond was onvergetelijk en we zijn de Wachtels dankbaar voor hun gastvrijheid. 

Lincoln

De nacht bracht ons regen, wind en af en toe wat lichtflitsen. Bij het opstaan om 5.30u. vielen de laatste druppels. Tom kwam met de mededeling dat in de vroege avond daarvoor zijn schoonmoeder was overleden. Hij hoefde/wilde de reis niet onderbreken. Zijn vrouw ging volgende week op zeilkamp (dat is deels haar werk) en zij zou alles regelen. De crematie zou een dezer dagen gebeuren. Ergens in augustus zou de famile, die verspreid over het land woont, bij elkaar komen om afscheid van haar te nemen. Blijkbaar gaat dit in dit grote land echt anders dan in het kleine Nederland. Het leven gaat door..... wordt alleen anders geregeld.

Van Quincy naar Springfield is 106 mijl, voornamelijk over countryroads. Zeer aangenaam, zeker met de wetenschap dat alleen de eerste ruim 30 mijl nog een beetje 'hilly' zouden zijn en de overige 70 mijl eigenlijk 'vlak' genoemd konden worden. De weg droogde langzaam op, de wind nam toe én ons mee in een soort van vliegende vaart langs hoge maisvelden en spaarzame kleine stadjes. Veel verandering in het landschap was er in vergelijking met de dagen ervoor niet. We hoefden eigenlijk geen moeite te doen. Als we maar bleven drinken. Het werd immers al snel meer dan 35 graden.

In Springfield, de hoofdstad van Illinois, eerst natuurlijk koffie en daarna een bezoek aan Lincolnmuseum. De fietsen konden we stallen in een nabijgelegen parkeergarage. De parkeerwachter heette Stephen King. Hij schreef weliswaar geen boeken, maar zat vol verhalen.... het verhaal over Abraham Lincoln gaat voornamelijk over de Amerikaanse burgeroorlog van 1861 tot 1865. De strijd tussen de noordelijke en de zuidelijke staten kostte bijna anderhalf miljoen mensen (ook vanwege allerlei ziektes) het leven en ging vooral over het al dan niet afschaffen van de slavernij. Een indrukwekkend museum. Een oorlog waarover ook vandaag de dag nog van mening wordt verschild. Lincoln was de 16-de president van de VS en de eerste die tijdens zijn ambtsperiode werd vermoord. Wat zou er van de VS terecht zijn gekomen zonder deze man? We waren met onze fietskledij ook een bezienswaardigheid. Veel mensen spraken ons aan. Open monden van verbazing en ongeloof bij het horen van onze fietstocht. Vooruit, morgen weer een stukje fietsen, naar Champaign.

Brugge(n)

Gisteravond is Paul grootvader geworden. Zijn dochter kreeg een gezond dochtertje: Eva. Toch gek als dit gelijk valt met een roadtrip. 

Het was warm en vochtig. Bij het vertrek was het al meer dan 20 graden en dat zou oplopen tot meer dan 35. Vandaag stonden er weer de nodige vermaledijde rollers op het programma verdeeld over 90 mijl. Het landschap was mooi en de wegen volgden nu gelukkig wel de natuurlijke structuur. Toch kostte het weer het nodige doorzettingsvermogen om het golvende Missouri te kunnen verlaten. Er waren nu echte bossen. We hebben veel wild gezien en zowaar een aantal levende wasberen. De eerder gesignaleerde wasberen waren namelijk helaas allemaal aangereden en dood, "roadkill". Ondanks de zware omstandigheden ging het voor ons voorspoedig en al vroeg arrivveerden we bij beide SAG-stops. De tweede stop was in Montecello bij een sevicestation. Binnen achter een slobber koffie konden we weer gezellig kletsen met de eigenares en met een aantal boeren die hier een vette hap kwamen halen als middagmaal. Op tafel lagen boerenkrantjes met vooral veel tractoren. Ze verbouwen allemaal sojabonen, mais en gras. Verder zijn vleeskoeien de norm. Het is hier het land van John Deere en consorten. Eén van de mannen was een keer met New Holland op reis geweest naar België. Daar hadden ze boerderijen bekeken maar ook veel bier gedronken in Brugge. 

Toen we naar buiten gingen en wilden vertrekken, kwam de eigenares naar buiten. De brug waar we overheen wilden was gesloten. Hans en ik hebben ter plaatse polshoogte en vastgesteld dat er geen doorkomen aan zou zijn. Toen kwam de AbB-organisatie pas echt in zijn kracht. Wij moesten wachten. Er werd gebeld. Even later kwam de tweede bus voorbij. Die ging ook maar even checken en daarna een alternatieve route verkennen die vervolgens met krijt op de weg gemarkeerd werd. Onze pauze werd dus dik anderhalf uur. Niets wordt aan het toeval of aan de eigen verantwoordelijkheid overgelaten. Als je je niet opwindt dan is dat heel genoeglijk. Net als bij iedere brug die open is.

Met stijve benen konden we overdadige krijtwerken volgen om al snel weer de oorspronkelijke weg te pakken te hebben. Uiteindelijk kwamen we in de Missisisippi-vallei. Onze meters lieten zien dat we inmiddels op 150 meter boven de zee zitten. Het tussendieptepunt van de trip, en dat in het midden van het land. De brug over de, al enorme, Missisipi is een autoweg zonder vluchtstrook. Toch voelde het niet onveilig. Foto's maken was echter niet mogelijk, ook niet van het grensbord van de staat Illinois. Het overbruggen van de rivier is toch wel een moment. We zijn nu in een ander en iets ouder Amerika. Volwassener misschien? 

De stad Quincy heeft veel mooie huizen aan Main street maar ook veel flodderbuurten. Midden in zo'n buurt is een juweel van een fietsenzaak. Toen we daar naar buiten gingen waren onze fietsen weer helemaal tiptop en geschikt voor de komende 1500 mijl. Wij hebben er zin in.

7 heuvelen en meer

Vanmorgen bij het ontbijt klonken de stemmen minder opgetogen dan anders. De meeste opmerkingen gingen over het feit dat we echte borden hadden en echt bestek. Dat werd opgehaald! Op tv werd gewaarschuwd voor onweer, regen en wind. Het grootste deel zou ten zuiden van ons blijven. Wat het kleinste deel was en of wij er mee te maken zouden krijgen vertelde de gladgekamde weerman er niet bij. Bij het inladen van de bagage zag de lucht er dreigend uit. Het vertrek werd vergezeld door af en toe een drup. Wat voor een dag zou dit worden? De dag van de 1000 heuvels, zo werd gezegd. Tussen Chillicothe en Kirksville. Geruststellend werd er dan bij verteld dat dit nu eenmaal Missouri was. Misère in Missouri werd er achteraan gedacht.

Het was net of je door Noord Frankrijk van west naar oost fietste, maar dan zonder het vooruitzicht van de Vogezen. Alleen maar heuvels, nergens een haarspeldbocht of iets wat er ook maar op lijkt. Kaarsrecht over de heuvels. Groen vooral. Mais- en sojavelden. Af en toe een kleinde kudde koeien. Geiten, blaffende honden, verlaten huizen. Een ree met jong. Achtergelaten balen hooi. Voor het eerst deze trip, iets wat op bossen begint te lijken. Platteland, maar dan met heuvels. Steeds maar heuvels. Tot de eerste SAG-stop in Linneus op 32 mijl viel het stijgingspercentage nog wel mee. Nergens hoger dan 8,7%. Tot de volgende stop (op 54 mijl, in the middle of nowhere) moesten de kuiten er aan geloven. Nergens regelmaat, snellere opeenvolging van stijgen en dalen en dus steiler. Gebruik maken van de daal-snelheid werd lastiger. Te steil. Een keer stond zelfs 15% op de teller.......Steeds weer opnieuw beginnen. Ton werd geen vrienden met de heuvels vandaag. Hij heeft nog even geprobeerd de heuvels vriendelijk toe te spreken en de maker van de weg de hemel in te prijzen, maar er veranderde niets. Behalve zijn stemming. Gelukkig zijn we na 82 mijl grotendeels droog bij het hotel aangekomen. De slang om de fietsen mee schoon te spuiten en de schoonmaakdoeken lagen al klaar. Heel goede service! De receptioniste wist geen restaurant, downtown, waar we een salade én een shake konden krijgen. Op goed geluk op weer schone fietsen Kirksville in. Een Griek moet salades hebben! De eigenaar, Stelios, was in de jaren zestig uit een arme familie 'weggevaren'. Na 11 jaar op zee, belandde hij op zoek naar een beter leven, in Chicago. Restaurant, investeren, nog een restaurant en uiteindelijk alles verkocht om in de buurt van Kirksville een stuk land te kopen. Koeien en schapen. 'Jullie moeten er langs gereden zijn'. En natuurlijk een restaurantje in 'de stad'. Zijn broers en zussen zijn in Griekenland achtergebleven en verwennen hun kinderen en kleinkinderen te veel. Zijn vrouw zit in het restaurant achter de kassa de bestellingen op te nemen en beweegt hooguit een meter naar links en naar rechts. En weer terug. De salades was goed. Echte feta en echte Griekse olijven. Morgen op weg naar Quincy steken we de Missisippiriver over en komen we in Illinois. Maar eerst nog meer heuvels.

Money

Vandaag is het Independance Day. De nationale feestdag voor de Amerikanen. We zouden gisteravond naar het honkbal gaan met vuurwerk als toetje, maar dat lukte niet. Er was geen taxi te vinden. Om ons te troosten hebben de drie Autraliërs Tweed, Heather en Ian voor ons een honkbalvoorstelling gegeven. Daarna nog maar een biertje genomen.

We vertrokken in US-AbB-tenue om de feestelijkheden nog wat op te vrolijken. Redelijk vroeg op de pedalen zoals meestal. Dit wordt zo gepland om de hitte voor te zijn. Dat was voor vandaag niet nodig. Het was heerlijk weer en de wegen door een mooi landschap waren prachtig. De door mij gevreesde rollers heb ik goed doorstaan door zeer geconcentreerd te rijden en dito te schakelen. Geen gemijmer dus. Ook vandaag geen lekke banden voor ons waardoor we zeer vroeg bij de SAGstops én eindbestemming waren.

In het Amish-stadje Jamesport hebben we koffie gedronken. Het jonge stel dat de koffietent runt ging vanavond ook naar het vuurwerk kijken. Zelf afsteken daar was zij niet zo wild op. Ze had beroerde ervaringen met haar broertje. Die broertjes ook. Even later kwam deze ex-dondersteen zelf binnen om bij zijn zus wat zoets te bietsen. Hun vader had net het gemeenschapshuis geopend. Hij is vrijwilliger daar. Amish vormen een opvallende groep christenen. Zij vervoeren zich met paard en koets. Doen al het werk op land met paarden, dragen baarden evenals strooien hoeden. Heel schilderachtig. Ergens bij een boerderij stond een paard ingespannen voor de gifspuit om het gewas te beschermen. Niet alles wordt dus bij het oude gelaten. Hoe zij hun geld kunnen verdienen is me een raadsel.

Om geld gaat het natuurlijk vaak in dit land. De omgang met geld is anders dan wij gewend zijn. Er worden veel fooien gegeven. Dat hoort erbij en is een belangrijk deel van het inkomen van veel mensen. Je mag zelf bepalen wat je er voor over hebt. Dat bleek ook toen we een andere fietser ontmoetten, Stan. Stan is dominee en runt drie kerken. Het is net een bedrijf met vestigingen. Hij richt zich op jeugd. Dat is de door hem gekozen niche. Zijn inkomen bestaat uit vrijwillige bijdragen en hij kan er goed van rondkomen. Hij heeft pas een tweede huis gekocht op een mooie plek in St. Joseph. Morgen gaat Stan met een dikke dertig jeugdige gemeenteleden naar Colorado om daar te gaan sporten. Hij neemt tien fietsen uit zijn eigen schuur mee. De deelnemers zamelen geld in door vuurwerk te verkopen op een parkeerplaats bij de supermarkt. Stan introduceerde ons bij een andere fietser, Ralph. Ralph is ex-worstelcoach en nu fanatiek wielrenner. Vooral moutainbiken en cyclocross. Hij verzorgt een groot aantal cross-tracks. En dat zonder er geld voor te krijgen. Dat soort mensen komen we dus veel tegen. Zoals gisteren toen ene Jerry zich meldde als "track-angel". Hij heeft ons de hele dag van hot naar her gereden door de stad. Gewoon, omdat we fietsers zijn, net als hij, én voor niets. Amerikanen, ze werken zich een slag in de rondte, betalen weinig belasting, moeten voor de zorgverzekering $ 5000,- (!) betalen, maar zijn niet te beroerd dat geld ook weer uit te geven. Ze willen onafhankelijk zijn in het besteden van hun tijd en geld. Dat gevoel van independance is sterk. Morgen, op de dag na indepedance day zal de zon gelukkig ook weer, voor niks, opgaan.