Rusten

Rusten betekent op deze 30-ste dag: relatief uitslapen, ontbijten zonder fietskleding te hoeven dragen en zonder op de klok te hoeven kijken; fietsen schoonmaken met Keith Richards' Jukebox uit de luidspreker, kettingen (laten) vervangen door exemplaren die de volgende 2750 kilometer de tandwielen in beweging moeten brengen, nog een keer ontbijten - met nog maar eens koffie. Ton ging de stad in op zoek naar een winkel om zijn iPhone te laten schoonmaken, het huis van Jesse James te bezoeken evenals het Pony Express-museum. Ik heb alleen maar gegeten en nog maar eens gegeten en toen gelunched met twee fietsgenoten. Ook zij vragen zich af waar tot nu toe de diversiteit van Amerika te zien is (geweest) wat betreft bevolkingsgroepen. Bijvoorbeeld Afro-Amerikanen hebben we tot nu toe alleen in de staat California gezien.... en ook hier in St. Joseph kom je ze op straat niet tegen. Hispanics zie je zelfs in dit hotel niet. Ik krijg het idee dat er sprake is van een bijzondere vorm van 'verzuiling' in verschillende bevolkingsgroepen en dat 'de witte mens' - met al zijn privileges (en rijkdom) - zich moeilijk een voorstelling kan maken hoe het is om als 'anders gekleurde' in dit enorme land te leven. En ervaringen bijvoorbeeld als de inmiddels overleden Miles Davis had. In en door de muziek was hij (enigszins) rijk geworden; hij kon zich een Ferrari veroorloven; er in rijden bleek schier onmogelijk. Om de haverklap werd hij aangehouden. Zwart en Ferrari, dat kon niet samen. Als mensen zo gescheiden van elkaar leven, ontstaat er een 'us and them'-maatschappij. Mijn lunchende fietsgenoten hebben met ABB eerder fietstochten door de VS gemaakt. In sommige groepen was praten over politiek uit den boze en soms fietsten 'right-and leftwing' van elkaar gescheiden. Uitzonderingen weliswaar, maar het geeft mij te denken. Het lijkt dat in sport, theater en muziek die werelden wel bij elkaar komen en misschien is dat hoopgevend. Vooruit, vanavond naar een baseballwedstrijd en misschien, als we het zo lang uithouden ook nog genieten van het vuurwerk. Morgen is het Onafhankelijkheidsdag en we zijn gevraagd om allemaal in ons America by Bicycleshirt naar Chillicothe te rijden. When in Rome, do as Romans do.

Zondag

Om vanuit ons hotel in Topeka noord-oostwaarts weg te komen moesten we een aardig eindje door de stad. Tom Fiddler, de sterke grote waterpolocoach, stapte vandaag niet op de fiets. Zij schoonmoeder van 93 zou deze dag opgenomen worden in een hospice. Hij had uitgebreid gebeld met zijn vrouw. De grote tocht gaat hij wel afmaken maar vandaag had hij er geen zin in. We zijn twee maanden met elkaar onderweg en dan gebeurt er natuurlijk vanalles op het thuisfront. Paul hoopt opa te worden de komende week. Rita's enige familie, haar zus, is erg onrustig en maakt Rita ongerust. Het leven gaat door... Het fietsen ook, Kansas niet. Die staat zijn we vandaag uitgereden door de grote Missouri-rivier over te steken de staat Missouri in. De ervaren fietsers noemen het misery. Dit vanwege het golvende landschap met de korte klimmetjes. Iedere keer, net voor de top, val ik stil om me dan weer in gang te moeten hijsen. Een soort moonwalk voor fietsers. Niks voor mij, mijn vliegwiel moet blijven draaien. Het ziet er naar uit dat het zo blijft in deze staat. Ik zet me mentaal schrap.

We zijn nu in St.Joseph. Die naam doet me denken aan mijn katholieke achtergrond. Ik ben op 19 maart geboren, dat is Jozefdag. Mijn derde naam is Jozef om me daaraan te herinneren. Het rustig op de fiets mijn tijd uitzitten heb ik vast in de kerk geleerd. Op de fiets vind ik het overigens veel inspirerender. Dat is persoonlijk natuurlijk. Fietsen werd trouwens altijd als een katholieke sport beschouwd en, zoals vandaag, sporten op zondag was in mijn omgeving niet iedereen gegund. Onderweg zien we veel kerken. Meestal zijn het kleine bescheiden gebouwen. Deze ochtend was daar natuurlijk wel wat te beleven. De Katholieke mis begon om 8.00 uur! Ik moet er niet meer aan denken. We zitten nu in ons hotel. We blijven twee nachten. We horen voortdurend het geluid van vliegtuigen. Op de kaart is te zien dat het vliegveld erg dichtbij is. Daar is ook de naam van het vliegveld te zien: Rosencrans Memorial Airport. Hier vliegen ze misschien alleen op zondag. Een rozenhoedje tegen de misery zou helpen wellicht.

Schakelen of niet schakelen

De mevrouw van dienst bij het ontbijt wilde zeker weten dat ik de yoghurtjes echt zou opeten. De mededeling dat ik een grote eter ben, hoorde ze enigszins wantrouwig aan, me van top tot teen opnemend. Ze bleek de 81-jarige kleindochter van Ierse immigranten en was blij dat haar grootouders in Amerika terecht waren gekomen en niet, zoals veel van haar familieleden in Wales. Dat had ze verschrikkelijk gevonden. Mijnen en schapen hadden geen toekomst kunnen geven...... En het was pas 5.45u. en ik moest nog gaan eten. Van de bananen mocht ik zoveel nemen als ik wilde.

De rit van vandaag heeft ons 172 km. verderop gebracht. Van Abeline naar Topeka. Door de Flinthills. Heuvelachtig terrein. Op en af. Op en af. Op en af. Soms met hellingen en afdalingen die qua klim- of daalpercentage niet eens op het computerschermpje van de Wahoo werden geregistreerd, maar die wel voelbaar waren. Schakelen of niet schakelen. De benen opblazen of niet. Gaan staan of blijven zitten. Op en af. Als er keer een meter vlak was, ging die toch weer omlaag of omhoog. In ieder geval heel anders dan in een 'steady state' over de vlaktes van Kansas rijden. Hoe dichter bij Missouri, hoe heuvelachtiger.

Het was een prachtige zaterdag met een zondagochtendgevoel. De zon scheen, de zachte wind kwam meestal uit het westen, de temperatuur was goed (<35 graden), de koeien graasden, de kalfjes stonden wat dromerig te kijken, de velden waren hier en daar al ontdaan van het graan, de sojabonen wisselden de maisvelden af, er waren bomen, struiken, meertjes, riviertjes en af en toe blafte een hond vanachter een hek. De route ging over countryroads, er was weinig verkeer, er werd niet hard gereden, maar rekening met ons gehouden. De dorpjes waar we doorheen fietsten ademden rust uit. Het gras werd gemaaid, de dakgoot gerepareerd en mensen zaten in de schaduw op de veranda. De Amerikaanse vlaggen hingen in verband met Onafhankelijkheidsdag op de goede plek en er werd volop vuurwerk aangeboden. De SAG-stops kwamen op de goede momenten en Ton gaat de 15 lekke banden zeker halen. - Na 20 mijl ongeveer nummer 12. - De vraag vanaf nu is, blijft hij onder de 20 'flats'? Hopelijk helpt het nieuwe velglint op zijn voorwiel daarbij. Nog steeds op en af. Schakelen of niet schakelen. Op en af. Stilte. We veroorloofden ons op 14 mijl voor het einde een pauze in het plaatsje Dover, in het beste café van dat plaatsje, het Sommerset Hall Cafe. We hadden geen haast en een goede lunch was hier waarschijnlijker dan in Topeka. Het beste café was uiteraard ook het enige café.... gewoon een mooie dag.

Halverwege

De rit van vandaag zou niet lang worden. Grotendeels recht naar noorden langs een gebied dat op de kaart Holland genoemd wordt. Het had in de nacht stevig geregend en het motte nog een beetje toen we vertrokken. De wind kwam uit het noorden en Hans had er zin in waardoor ik me hoefde te beperken tot wieltjeszuigerij. Het landschap is veranderd. Het glooit licht en er staan bomen. Soms zelfs in bosjes. De weg (nu eens geen highway) was stil, breed en goed geasfalteerd. Het vee maakte een gelukkig indruk. Uit de sloten die vol water stonden klonk het gekwaak van kikkers. Op veel plaatsen staan jaknikkertjes in de wei. Sommigen in werking en velen waren onbeweeglijk en roestig. Met de lage olieprijzen is de bijverdienste niet meer zo aantrekkelijk.

Vlak voor de beoogde SAGstop stond één van de busjes op de weg. We konden de route niet vervolgen. De weg stond onder water. Het eerste busje was er, net aan, doorheen gekomen maar het water was nog aan het stijgen. Een man gemeentewerken beweerde dat ze daar wereldkampioen in flooding zijn. Dit was de derde keer dit jaar. De afgelopen nacht zou er 5 inches (13cm) water gevallen zijn. Werk aan de winkel voor Arcadis zou ik zeggen. Ook een oversteek in de bus was niet mogelijk en er werd een alternatieve route geïmproviseerd. In het grote lege Kansas met de vierkanten in de kaart betekent dat 12 mijl oostwaarts en dan de highway (toch weer) noordwaarts naar Abilene. Effetjes omrijden is er niet bij. Wel weer een lekke voorband gescoord. Ik sta op 11!

In Abilene kwamen we op voorspraak van een automobilist (voetgangers zijn hier zeldzaam of incompetent) bij Joe Snuffy restaurant terecht. Een kantine voor boeren, burgers en buitenlui. Eten voldoende tegen redelijke prijzen. Als fietsers hebben we veel aanspraak. Amazing en awesome zijn de meest gebezigde woorden. De dame van de bediening is op haar 27e uit Bochum in Duitsland gekomen vanwege de liefde voor een soldaat. Hun kind is Amerikaans. Zij heeft alle naturalisatiepapieren klaar liggen maar twijfelt over de overstap. Stilletjes laat ze merken dat het de politieke ontwikkeling is die haar dwars zit. Een boer die het gesprek aanknoopt vertelt over zijn kleine koppeltje vee (35 stuks) en over zijn akkers. Daar moet hij het van hebben. De regen is gunstig wat hem betreft. Dat wij de vruchtbare grond hebben zien wegvloeien vindt hij niet zorgelijk. Dit water heeft hij nodig. Oh ja, als het drijfhout midden in de kolkende rivier drijft dan stijgt het water nog steeds. Als het water zakt dan zoekt het een plekje op de oever.

Abilene is de stad waar Eisenhower opgroeide. Ike was zijn koosnaam. Hij was commandant van de gealliëerde strijdkrachten in Europa in WO II. Daarna twee termijnen president van de US. Er is een prachtig museum gecreëerd rond de woning van zijn jeugd. Zijn verhaal vind ik wel sympathiek. Een bureaucratische militair, bruggenbouwer met de voeten aan de grond. Ook aardig is het feit dat wij onze fietsen in het auditorium mochten stallen.

Vandaag is echt de dag van het midden. Ike wist het midden te vinden tussen de sterke persoonlijkheden in de oorlog. De boomstronken dreven in het midden. We zitten midden in Kansas, in de haertlands van de USA. Bovendien zij we vandaag officieel, maar zonder ceremonieel, over ons midden gegaan. 1920 mijl is de helft van de afstand die we gepland hebben, dit is 3090km. We zijn halverwege kwa afstand en hopelijk ook kwa genoegen.

Exciting

We komen steeds meer in de bewoonde wereld, tenminste zo denken een aantal van onze groepsgenoten er over. Fietsen langs de Stille Oceaan, door de Siërra Nevada, door de woestijn, door de Rockies en nu door de grote vlaktes van de US maken het samen erg afwisselend. Ik heb het prima naar mijn zin op de vlaktes. Ik kijk op mijn fietscomputer, naar mijn hartslag, cadans en snelheid en probeer met zo min mogelijk inspanning en dus zo'n groot mogelijke gelijkmatigheid door het land te fietsen. Zeker op die lange, rechte, bijna vlakke wegen is het een aardig spelletje. Soms hinderlijk onderbroken door de SAG-stop. Ik geniet meer van het fietsen, dan van 'weer een banaan'. Ik zal straks moeten wennen aan normaal eten en niet aan het laden van die buitensporige hoeveelheden 'voer' die blijkbaar naar binnen moeten. Vandaag alleen maar oostwaarts gereden met een behoorlijke tegenwind. Een mengsel van motregen en echte regen zorgde voor 'strijd met de elementen'. Ik moest herhaaldelijk denken aan de 11-stedentocht van '97. Wind tegen op de Blikvaart. Toen zorgde de snel invallende duisternis, naast de scheuren, voor een extra handicap. Maar ja, hoe meer strijd, hoe groter de held. Dat was tijdens het schaatsen toen niet het algemeen gevoelen... ook vandaag zal het niet anders zijn. Na 27 mijl was er een SAG-stop. De beschutting bestond bomen en een afdakje. Snel 'laden' en weer verder. Nog meer wind. In de verte leek het op te knappen. Onze snelheid daalde naar 13 mijl per uur. Waar de windgoden ons aan extra mijl per uur hadden geholpen, bleken ze daar vandaag vele mijlen per uur weer af te halen. Optimistisch klonk in mijn hoofd 'It is gettin' better' van de Beatles. 'Yes, it is getting better all the time. I have to admit'. Elke boom, elke bomenrij, elk huis, elke voorbijkomende auto of truck was welkom om de wind te breken en voor even de druk op de pedalen te verminderen. De laatste 18 mijl begon de weg (eindelijk) op te drogen en wij ook. We hoefden nu in ieder geval minder troep te 'verzamelen'. In McPherson vroegen we een mevrouw waar de beste koffie van de stad te vinden was. Ze had het ABB-busje al voorbij zien rijden en ons vond ze 'exciting'. Er waren weer fietsers in de stad! De koffie was goed, in een echte kop (en schotel)!!! en dat vonden wij weer 'exciting'. Voor een goed broodje moesten we een eindje verder in de straat zijn. Klopte ook! Bij het hotel was de 'wasstraat' voor de fietsen al in gereedheid. Ook al mooi! Direct schrobben. Mijn benen en armen moet ik tijdens het douchen ook echt afschrobben. Ze waren vet van de zonnebrand en bedekt met stof, beestjes, zand en gruis. De scherpe aftekening bij sokken, broek en mouwtjes is nu ineens een stuk minder.

Moekerig

We rijden door het grote lege Kansas. Waar we eerst feedlots zagen als enige vorm van industrie rijden we nu door een zee van windmolens. De meesten draaien stevig en maken gebruik van de wind die ook in ons voordeel waait. De vluchtstrook op highway is redelijk schoon en we kunnen naast elkaar rijden. Abreast noemen de Amerikanen dat. Meer en meer is het akkerbouw wat de toon aangeeft. Veel landbouwmechanisatiebedrijven met combines op het terrein. De woningen worden steeds groter en vaak beter onderhouden. De vrachtwagens vervoeren graan en mais naar de coöperatiekathedraal. Vaak staat de naam van de coöperatie op het entreebord van het bijbehorende gehucht. In een aantal gevallen onderstreept door het woord unincorporated. Dit duidt op zelfstandigheid. Het gevoel wat boeren graag koesteren maar wat lang niet altijd lukt.

Toen we vertrokken was het nog geen twintig graden. Ideaal weer om mijlen te maken. Het heeft stevig geregend in de nacht. Toch was het al zwoel zweterig weer. Ik gebruikte het woord moekerig daarvoor. Dat herkende Hans niet. Is dus vast dialect. Het werd steeds heter maar nooit problematisch. De weg was recht, vlak en glad. Halverwege zijn we van route 50 overgestapt naar route 56. We volgen de Arkansasrivier niet langer. Die gaat het zuiden maar wij zoeken het iets noordelijker. Met een gemiddelde van bijna 20 mijl per uur kwamen we in Great Bend. Deze plaats is nog onpersoonlijker dan je je kunt voorstellen. De enige mensen die je op straat ziet zijn onderweg van gebouw naar auto of omgekeerd. Zelfs de fietsenzaak was saai. Een mevrouw in de lunchsalon vertelde dat de wegen in Kansas dik orde zijn maar dat het onderwijs te weinig geld krijgt. Dat vinden we natuurlijks schrijnend maar het komt ons nu wel even goed uit.De grote weg door Great Bend kent alle hotelketens, pompstations en eettenten die je overal ziet. Alles geplaatst aan een enorme plak heet asfalt en voorzien van voldoende parkeerruimte.

Het zal hier voorlopig wel moekerig blijven...

PS Er zijn altijd kleine en grotere zorgen. Één ervan is dat mijn telefoon niet meer op lijkt te willen laden. Mijn bereikbaarheid zou daarmee een probleem kunnen worden. Reparatiebedrijven voor telefoons zijn dungezaaid. Dus als ik niet reageer op een What'sAppje, dan weet je waar het aan ligt.

Dodge City

Vandaag een kort ritje van Garden City naar Dodge City. 51 mijl. We begonnen met een 'hotelflat', dat is een lekke band in het hotel. Een minicuul stukje ijzerdraad van een band van een truck had de voorband van Ton weten te vinden. En dat werd bij het vertrek voelbaar. Hij gaat echt de 15 lekke banden wel halen.....

Een rit door Kansas. Door de leegte, over eindeloos rechte wegen, met vergezichten die af en toe onderbroken worden door enorme graan silo's (als kathedralen aan de horizon). Het golvende landschap laat je steeds hetzelfde zien. Grasland, grasland, maisvelden, maisvelden en natuurlijk graan-,graan- en graanvelden. Gelukkig konden we ergens halverwege 'aanleggen' in de plaatselijke drogisterij van Cimarron. Alles is hier cowboy, zelfs de meiden van de bediening zijn cowboy.... in ieder geval, ze laten zich er op voorstaan. Wat er aan cowboyachtig is aan de enorme feedlots, die we natuurlijk ook passeren, blijft onduidelijk. De geschiedenis leeft hier sterk. Waar eens miljoenen bizons graasden, zijn nu feedlots. Bizons, moedwillig (bijna) uitgemoord om de oorspronkelijke bewoners van het land te verdrijven. Indianen waren afhankelijk van de open prairies en bizons. Honderden mensen werden aangespoord om op bizonjacht te gaan. Vanuit een trein, maar ook vanaf een paard werden de bizons afgeknald. 140 bizons in 40 seconden is het record... zo konden we lezen in het Boothillmuseum in Dodge City. Het schijnt razendsnel in een jaar of tien gedaan te zijn, met als resultaat voor de Indianen: 'Theirgreat Mother Earth had become real estate'. Nadat de Indianen verdreven waren bleef er grasland over. Miljoenen koeien werden vanuit Texas aangevoerd. Hetgeromantiseerde beeld van de cowboys is ook gebaseerd op een periode van 10-15 jaar. DodgeCity was een korte periode het hart van cowboyland. Vechtersbazen, wetteloosheid, shootdowns, prostitutie, sheriffs die eerst schoten en dan pas vragen stelden, gokken, drinkgelagen, begrafenisondernemers, een kerkhof waar je met je laarzen aan begraven kon worden (Boothill), handel in - en drijven van vee over de prairie maakten van Dodge City het toneel waar series als Rawhide en Gunsmoke hun oorsprong vonden.

Het maakt het fietsen door dit land wel bijzonder. Je zou met Armando kunnen spreken over 'schuldig landschap'. Er is aardig wat kwaad geschied in dit landschap. Terwijl we op ons dooie gemakje er door heen fietsen. Wind van opzij, aangename temperatuur, goeie benen en maar peddelen. In de moderne tijd op weg naar een SAG-stop, het volgende hotel, ondertussen volgestopt met kersen, appels, bananen, dadels, boterhammen met jam, soort van gesuikerde rijstkoekjes, repen met iets, noten gemengd met soort m&m's, stukken sinaasappel en weer een banaan. Eet zoveel je maag je toestaat. En vanavond vast weer een stuk vlees uit de feedlots.....

Kansas......

Iedereen was laat binnen gisteravond. Bij het diner kon je wel zien dat iedereen "de zakken vol had". Het stormachtige slot van gisteren had zijn sporen achter gelaten. De routerap combineerden we maar met het ontbijt en ook het dagelijkse fietsklusmomentje paste niet in het schema. De rap in de ochtend maakte duidelijk dat het weer een lange vlakke rechte weg zou worden. We moesten ons bewust zijn van het feit dat iedereen moe is en dus werden we aangemoedigd vrolijk te blijven. Dat is iets wat we ons sowieso al voorgenomen hadden.

We vertrokken weer om half zeven en het liep als een trein. Rechte platte weg, spoorlijn ernaast. Heerlijk weer. Overal boerenland. Soms wat koeien in het zicht. Af en toe kregen we de Arkansas-rivier te zien. We volgen deze stroom al vanaf Salida. We dalen langzaamaan steeds verder. Nu zitten we 800 meter hoogte. De rivier neemt, gek genoeg, in omvang niet toe. Vermoedelijk wordt er veel afgetapt voor de landbouw. Er wordt water gesproeid met enorme installaties en overal lopen gegraven kanaaltjes. De akkerbouwers hier doen vooral wat jongetjes graag doen; spelen met zand en water. Op Google Earth kun je goed zien door de groene cirkels waar het water terecht komt. De helft van de gebouwen langs de weg is verlaten. Veelal met verlaten auto's erbij én, heel vreemd, dode populieren. De uitzichten hebben meestal geen einde. De graansilo's van de coöperaties zijn markeringspunten aan de horizon. Geen kerktoren te zien. Onderweg komen we één fietser tegen die een ligfiets naar het westen stuurt. Het lijkt ons lastig manoeuvreren omdat je nooit weet of automobilisten je gezien hebben. Ook komen we een wandelende dame tegen met een grote rugzak. Die moet goed plannen want voor je het weet kun je het volgende stadje niet voor het donker is bereiken.

Het weer bleef gelukkig goed en niet te heet. Voor iedereen was het een haalbare rit maar wel weer een heel eind; 105 mijl. We zijn nu in Garden City in Kansas. We hebben nog heel wat dagen Kansas tegoed. Het schijnt niet gevariëerder te worden. Morgen een kortere rit en waarschijnlijk een gunstigere vertrektijd. Dat is nodig ook want we zijn in de central timezone terecht gekomen. We zijn dus een uur dichter bij Nederland gekomen.....