Aieetdie

Vanmorgen ontbijt in een nabijgelegen restaurant dat 24 uur per dag open is. De serveerster had dienst tot gisteravond 23.00u. en ze was om 06.00u. al weer paraat om ons van dienst te zijn. Om het wachten op de enorme hoeveelheden te veraangenamen klonk via de aifoon Breakfast in America van Supertramp. Er bleef heel veel over; zelfs ik heb niet alles naar binnen kunnen krijgen. Ik heb de hash browns grotendeels onaangeroerd gelaten. Teveel, te vet.

Je hebt aifoon, aipot en aipet. Er bestond al langer de aieetdie; een ruim 4600 km. lange snelweg tussen New York en San Francisco. Vandaag ongeveer 123 km. daarvan afgelegd. We waren op voorhand gewaarschuwd voor 'draad', dat van vrachtwagenbanden afkomstig is en op de vluchtstrook in ruime mate aanwezig is. Een lekke band en een scheur in een achterband was het resultaat. Stevig draad, blijkbaar. Ook was er gevaar bij het af- en oprijden van de aieetdie. We zitten namelijk in 'cattlecountry' en de koeien moeten zeker niet de snelweg op. Cattleguards dus, of wel wildroosters, kunnen voor gevaarlijke situaties zorgen. Toen we vanmorgen voor het eerst de snelweg opreden zei Ira 'this is the end of civilisation as we know it'.

We hebben een werkelijk prachtige tocht achter de rug. De foto's zeggen meer, dan ik kan vertellen. Wind mee, weinig hoogtemeters, veel licht dalen, ongeveer 20 graden, af en toe een beetje regen en met een gemiddelde van ongeveer 32km/u zaten we rond 14.00u. in Lovelock bij Cowpoke's Café aan de koffie. Ook de plek voor diner en ontbijt. Het hotel is 500 meter verderop. Klagen over het weer is universeel, maar Ton en ik vonden het prima. We waren de uitzonderingen met onze korte mouwen en fietsbroeken. We hebben ons blijkbaar nog niet voldoende aangepast.

Lovelock is de 'home of the mustangs'. Vanavond maar eens vragen of ze nu het plaatselijke footballteam of de paarden bedoelen. Wel grappig om te zien dat mensen soms in echt oude auto's rijden, alsof ze zojuist hebben meegedaan aan de serie Dukes of Hazzard uit de jaren '70. O.J. Simpson heeft hier vlakbij in het Correctional Center gezeten....

Toch maar beter straks weer naar het Cowpoke's Café. Ooit zong de Hot Buttered Rum String Band:

'Well just outside nowhere, mille marker 105, You'll find yourself in Lovelock where the game is to stay alive; get yourself a burger down at Cowpoke's Café, where the gals have quite a smile, it's the special of the day'.

Morgen nog meer aieetdie.

Wind en water

Hét verhaal van vandaag gaat over de elementen...

We vertrokken vanuit Truckee om via Lake Tahoe naar Reno/Sparkling te rijden. Wel nog één echte berg over maar verder niet ingewikkeld. De rivier waar we langs reden was over het fietspad gespoeld dus reden we over de weg. Na jarenlange droogte hebben ze hier veel sneeuw en water gehad. Trump heeft gelijk, zo zal de conclusie van veel opgeluchte Amerikanen wezen. Niemand in de fietsgroep houdt van Trump en we weten niet of dit "bewijs" voor zijn gelijk hen goed uitkomt of niet. Praten over politiek ligt gevoelig. Soms hoor je sjsst als het daarover gaat. Hoe dan ook, ook de meren zitten goed vol en de feestcommissie van Tahoe City heeft een probleem: Geen ruimte op het strand voor het traditionele vuurwerk. Beneden in de zon aan de oever van het meer nog een beker USslobber gedronken en toen op naar dik 2700 meter. Gemakkelijke brede weg met veel uitzichtpunten. De fietsers zijn stram van de dag van gisteren. Hans niet, die dendert iedereen voorbij met hartslag 110. Dat heb ik al als ik mijn gras maai.

Bovenop was het koud en indrukwekkend. Prachtig uitzicht op Reno in Nevada, de staat met gokpaleizen en legale prostitutie. Vlug naar beneden, er is ons een prachtige weg beloofd. Er stond een forse wind. In de afdaling werden we regelmatig overvallen door stevige windvlagen. We vroegen ons af hoe het rest zou vergaan. Velen zijn aan de magere kant en dus erg vatbaar voor de zijwind. Zelf vonden we het ook best spannend. Beneden in het dal werden we met hoge snelheid naar het hotel geblazen. Na verloop van tijd druppelen onze reisgenoten binnen. Vol van verhalen. Sommigen zijn iedere bocht afgestapt. Mensen hebben het koud gehad. Verhalen over willen doen van 60 km/uur. Opluchting overheerst.

De elementen bepalen het avontuur.

Belofte

De 'group-rap' van gisteravond beloofde veel; ongeveer 120km. met daarin plusminus 3400 hoogtemeters. En smalle, steile wegen, waar je niet moest gaan zigzag-en, want dat is gevaarlijk. Ook moest je uitkijken bij het afdalen, je zou op een bepaald stuk zeker 60-70 mijl p/u kunnen halen. Ook het stuk over de Interstate 80 (14 mijl ongeveer) moest met de nodige omzichtigheid worden befietst. Ook daar zou het omhoog gaan en zou je heel langzaam fietsen en dan zouden vrachtwagens je van de weg kunnen blazen.... In ieder geval zou het een dag zijn met de meeste hoogtemeters van de hele trip van San Francisco naar Boston. Extra vroeg vertrekken (06.15u.) en om ons voldoende tijd te geven zou het diner om 19.00u. zijn.

Gelijk na de group-rap wandelden we naar een nabij gelegen familierestaurant. Nog steeds erg warm. En het was wel een grappig gezicht; een gereserveerde ruimte voor ons, de fietsers, en de de rest van het restaurant. Het leek wel alsof de verdeling gemaakt was op huidskleur en gewicht. Roodverbrand en relatief mager zat bij de fietsers en de iets minder door de zon verkleurde mensen maar met een aanmerkelijk hoger gewicht zaten bij de rest. Het hoofdgerecht kon je uitkiezen en de salades en toetjes vielen in de categorie 'Eat as much as you want'. De saladebar en de toetjesbar werden door beide 'groepen' ongeveer even vaak bezocht. De fietsgroep is op zich ook weer verdeeld. Iets meer mannen (10) dan vrouwen (9). Drie Australiërs, 2 Nederlanders en aan het accent te horen moeten al die anderen Amerikanen zijn. De oudste deelnemer is 78 en de jongste is een vrouw van 38 die met haar vader opfiets. De begeleiding wordt in principe gedaan door 3 personen. Er zijn echter ook een paar 'alumni' die zo af en toe hun fiets inladen in het busje en onderweg de catering verzorgen en in de 'staf' worden blijkbaar afspraken gemaakt over wie vandaag welk stuk meefietst. Steeds weer een verrassing.

Amerikanen maken alles 'bigger'. Ondanks dat gegeven was ik toch wel benieuwd hoe het zou gaan. Genoeg getraind in het klimwerk? Hmmmm, heb ik niet zoveel gedaan. Stukken van 15, 16 %.. hoe lang zouden die zijn?Nou ja. Karren maar ..... op weg naar de verschrikkelijke Donnerpas .... en om 14.00u. zaten we aan de koffie in Truckee. Tja. Het oefenen met zigzag-en op smalle wegen heb ik niet kunnen oefenen; er waren geen smalle wegen. Op de Interstate was het max. stijgingspercentage 7% en dat voor een klein stukje. Er waren ook stukken die naar beneden gingen. Dat was nog het gevaarlijkste. Als je helemaal rechts zou blijven op de vluchtstrook kon je met hoge snelheid zo over een rooster van een waterafvoerput rijden. Banden van de racefiets passen daar mooi in.......De afdaling op weg naar Truckee....... 60-70 mijl p/u...... Fietserslatijn is vast niet in Amerika uitgevonden, maar ze beheersen het hier wel.

De belofte van een soort monstertocht werd niet ingelost. En dat stemt een mens weer blij. De conditie is blijkbaar goed genoeg om ons zonder al teveel problemen over de pas te brengen. En dat belooft wat.

Fietspad

Vandaag hadden we een korte route. Van Sacrament naar Auburn. 75km, waarvan 50 langs de Sacramento-rivier. Wat een prachtige route... alsof je door een park fietst. Hier en daar een andere fietser. Hardlopers, wandelaars... iedereen zegt elkaar gedag. We voelen ons geprivilegiëerd. Uiteraard waren we van te voren gewaarschuwd voor vanalles. Eekhoorns die je niet moet ontwijken want die ontwijken jou. Of afslagen die je niet moet missen. Of voor een partij rotsen op de weg waar je niet tegenaan moet rijden maar met de fiets op je nek overheen moet lopen. Of voor de Folsom prison waar Johnny Cash ooit eens optrad en een lied over maakte. Vanachteruit rolden Hans en ik langs onze teamgenoten. Meestal mensen die wat later deze hobby gevonden hebben en nog niet weten dat je jezelf een plezIer doet door te schakelen. De groepen beginnen zich te formeren. Elkaar voortdurend waarschuwend voor vanalles. Wij schuiven beschaafd bellend langs. Op naar de volgende groep. Soms rijden onze teamgenoten alleen. We zwaaien enthousiast. De organisatie had fantastische aardbeien gekocht en die konden we vrijelijk pakken bij de SAG-stop. (Support And Gear) Aardbeien dus, bovenop de taart van het fietspad. Morgen de slagroom. We hebben die al gezien in de vorm van de sneeuw op de bergen in de verte....

Bacterie en herrie

Het ontbijt bestond vanmorgen uit cornflakes, yoghurt, boterhammen met jam, een banaan en een wafel met siroop. Gelukkig was er fruit, ook om mee te nemen en de tandenborstel hielp om al de zoetigheid een veilige plek te geven.

De yoghurt was niet zomaar yoghurt, maar een probiotica-product met Bifidus. Vind ik al een mooi woord. Bifidus. Doet me denken aan bifi-worstjes. Bifidus maakt van yoghurt een probiotica. En is een bacterie, gelijk aan menselijke bacteriën in de darmen. Eerst wordt het dus uit menselijke darmen gehaald... hoe zou dat nou gaan? en wordt het in de yoghurt gestopt om het heerlijk mild te maken... Heb ik nu vanmorgen iemands shit zitten eten?

Vandaag leidde de fietstocht ons van Vallejo naar Sacramento, een vlot voornamelijk vlak ritje, dat verlengd werd door een (mogelijk) bezoek aan de Jelly Belly fabriek. Voor de Amerikaanse deelnemers riep het een soort verlangen naar vroeger op. Jelly Belly is een snoepje. Ik heb er één geproefd. Het zat in het vakje 'stinking socks', beloofde dus veel goeds. Maar mijn sokken smaken zeker naar stinksokken. Dit had alleen de naam. Rotten egg, baby wipes en tooth paste konden mijn sokken vast niet verslaan.

Een stukje verderop, in Dixon, werden we vriendelijk verzocht om een handtekening te zetten in een bezoekers boek van de Chambers of Commerce. De handtekeningen zouden helpen om deze faciliteit in leven te houden? Vooruit, braaf als we zijn hebben we dat gedaan. We werden, als bezoekende Nederlanders - op de fiets nog wel, door een mevrouw van de plaatselijke krant geïnterviewd en op de foto gezet. Vanaf publicatie zijn Ton en ik dus beroemd in Dixon. En we zijn pas twee dagen onderweg.

De route liep vaak langs of over highways en een stuk ook langs de Interstate 80. Wat een enorme hoeveelheid herrie kunnen auto's maken. Misschien kan America by Bicycle oordoppen verstrekken, maar dat zal wel niet veilig genoeg zijn. Het accent ligt sowieso sterk op veiligheid. Gisteravond werden we geinstrueerd hoe we veilig spoorlijnen kunnen oversteken en mocht Ton na zijn versnelling afgesteld te hebben een stukje op het parkeerterrein rijden, maar dan alleen met zijn helm op. Vooruit, beter doof dan dood, het is waar. En kun je het liedje Sacramento van Middle of the Road altijd nog in je hoofd afspelen. Geen reden om herrie over te maken.

Wennen

De eerste dag was echt een eerste dag.

Matig geslapen door de ontzettend uitgebreide instructie van de avond ervoor. De tourleader is eigenlijk onderwijzeres. De instructie liet geen detail ongemoeid. Ook een US-ervaring. Vroeg bij het ontbijt. Tassen organiseren. Wat heb ik veel nodig en wat minder. Alles in de aanhanger. Foto van de groep. En dan, eindelijk......

Ook ons materiaal moest nog wennen. Een fietscomputer werkte niet. Na 5km stonden wij al aan de kant met een gebroken ketting. Wennen aan de omgang met het verkeer. We moeten supervriendelijk zijn naar automobilisten die meestal ook vriendelijk voor ons zijn. Op het strand het achterwiel gedipt in de Pacific. Gek ritueel maar iedereen blij. Door buitenwijken van San Francisco naar de Golden Gate brug. Heel veel fietsers daar. Zwaaien naar de agenten van de Bridge Patrol. Ze zwaaiden terug. Door het dure Sausalito waar ze bonnen schrijven voor te snel fietsen. Langzaamaan wordt het minder urbaan. Veel fietspaden waar je wel goed naar moet zoeken. Het werd ook steeds warmer naarmate we het land in gaan. Meer dan dertig graden. Dat is wennen. Net als de route op een snelweg. Rijden op de vluchtstrook. Veel troep en scheuren. Wennen.... Na een klapband door de rotzooi de boel gerepareerd met een dollar biljet. Alleen dollars, daar zijn de banden aan gewend.

We zitten in een prachtige grote hotelkamer. De koffie die voor ons klaarstaat is het US-dieptepunt. Die koffie hier, daar gaan we nooit aan wennen...

Golden Gate

Golden Gate in de Golden State

De Golden Gate-bridge leidt niet naar een gouden hek en is zelf ook niet van goud.

Stevig metaal en rood geschilderd. Wel mooi! Erg leuk om overheen te wandelen.

Voordat we de brug opliepen raakten we in gesprek met een mevrouw. Ze was van de JW (Jehova Witnessers); speciaal aan het begin van de brug aanwezig om potentiële zelfmoordenaars ervan te weerhouden om van de brug te springen. Ze was erg aardig en het zou haar vast lukken om te doen waarvoor ze was gekomen. Er blijken nogal wat mensen van de brug te springen. Teveel. En de staat is nu bezig om een vangnet aan de brug te hangen (ook niet van goud). Waar de zelfmoordenaars dan naar toe zullen gaan...... zich verdrinken in de Pacific?

De Golden State is ook niet van goud, tenminste niet voor veel mensen. Vraag het de zwervers, die naast de maatschappij lijken te leven. Er zijn er genoeg.

De hop-on hop-off bus bracht ons door heel SF, een mooie stad. Veel Victoriaanse huizen en niet zoveel wolkenkrabbers. Elke wijk lijkt zijn eigen karakter te hebben en er wordt vaak gerefereerd aan de Summer of Love, een golf van love, peace and understanding die hier eind jaren zestig van de vorige eeuw over de stad kwam.

Ik weet niet wat de hippies van toen gezegd zouden hebben van de opmerkingen van de bustourleaders over waar je wat, waar en lekker eten, wie waar woont en hoeveel een huis kost. Ik heb ieder geval ook geleerd dat een dochter van Cher een geslachtsveranderende operatie heeft gehad en dat Cher het er mee eens was.

De bustourleaders waren beslist geen Jehova's getuigen... geen opmerkingen over zwervers of zelfmoordenaars.

Er werd wel oude 'hippiemuziek' gedraaid in de bus. Met California Dreamin' (The Mama's and the Papa's) uit de luidsprekers over de Golden Gate bridge weer terug naar de stad, is echt leuk voor oude mannen als wij.

Er werd veel gerefereerd aan diverse aardbevingen die SF te verduren heeft verkregen en ongetwijfeld nog te wachten staan. Het heeft de stad wel gemaakt tot wat het nu is, maar ja, niets blijft hetzelfde.

En wij blijven ook niet op dezelfde plaats. Vandaag kennismaking met de groep en instructie in het Amerikaans fietsen.....

Voorbereiding

Bij elkaar hebben we bijna 8000 kilometer gefietst. Ter voorbereiding, .... van de ongeveer12.400 kilometer die ons in de USA te wachten staan. Gelukkig hoeven we ieder maar de helft. Scheelt weer.

De voorbereiding is klaar. De spieren zijn in vorm. De fietsen gepoetst. Nu alleen nog inpakken, alles nog eens controleren en vervolgens mogen de douane, de vliegtuigmaatschappij en weer de douane en een taxi-chauffeur aan het werk om ons bij de start van onze Cross USA Challenge te krijgen. Gaat vast lukken.